Jaskinia Lodowa Mułowa
Jaskinia Lodowa Mułowa (Pod Uskokiem, Lodowa w Mułowej) – jaskinia w Tatrach Zachodnich, w Dolinie Mułowej. Wejście do jaskini znajduje się w północno-wschodniej ścianie Miętusiej Kazalnicy, na wysokości 1680 metrów n.p.m.[1], w górnej części Mułowego Progu[2]. Ze względu na zalodzenie nie pozwalające okresowo na dostęp do części korytarzy jaskinia jest nie do końca zbadana. Długość odkrytych korytarzy wynosi około 400 metrów (z czego 120 metrów szacowanych), a jej deniwelacja 69 metrów[1][3][4]
| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
400 m |
| Głębokość |
64 m |
| Deniwelacja |
69 m |
| Wysokość otworów |
1680 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
335 m |
| Ekspozycja otworów |
ku E |
| Data odkrycia |
10 lipca 1960 roku |
| Odkrywca |
Janusz Flach |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) T.E-11.16 |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°14′21″N 19°54′07″E/49,239117 19,902050
| |
Opis jaskini
edytujJaskinia charakteryzuje się tym, że lód utrzymuje się w niej bez większych zmian przez cały rok[1].
Główną częścią jaskini jest Studnia Cieni o głębokości 38 metrów. Z otworu wejściowego trzeba iść się do niej krótkim korytarzykiem, a następnie lodową pochylnią do salki, w której się zaczyna. Na pokryte lodem dno studni z którego prowadzi korytarz do niewielkiej salki i dalej w dół do piaszczystego syfonu (najniższy punkt jaskini) można się dostać:
- zjeżdżając studnią
- iść korytarzem zaczynającym się w salce nad studnią a następnie meandrem pokrytym lodem do dużej lodowej sali – Sali Lodowych Chłopków. Stąd można dostać się do Salki Piaszczystej (idzie od niej niezbadany ciąg) lub Sali z Lodowymi Firankami o dnie pokrytym lodem. Sala z Lodowymi Firankami stanowi dno 39-metrowego komina z ciasną szczeliną w stropie. Odchodzą z niej korytarze:
W jaskini cały rok zalega śnieg i lód. Roślinność nie występuje[3].
Historia odkryć
edytujOtwór jaskini odkrył Janusz Flach z Zakopanego 10 lipca 1960 roku[5]. W tym samym roku osiągnięto dno Studni Cieni.
W 1961 roku odkryto dalsze partie z salami Lodowych Chłopków i Lodowych Firanek.
W 1962 roku odkryto ciąg do Sali Lodowej z Diabłem.
W latach 1964–1965 zbadano partie położone poniżej Czarnej Salki[5].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka Encyklopedia Tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, s. 672. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Władysław Cywiński: Tom 3. Czerwone Wierchy – część zachodnia. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1996, s. 38, seria: Tatry. Przewodnik szczegółowy. ISBN 83-7104-013-X.
- ↑ a b c Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2016-03-02].
- ↑ Jaskinie Tatr [online], 23 sierpnia 2017 [dostęp 2018-10-22] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-23].
- ↑ a b c Jaskinie Tatrzańskiego Parku Narodowego. J. Grodzicki (red.). T. VI: Jaskinie Zachodniego Zbocza Doliny Miętusiej. Warszawa: Polskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk o Ziemi, 1996.