Wikipedia

Janusz Kowalski (polityk)

polski polityk i działacz społeczny
Ten artykuł dotyczy polityka. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Janusz Marcin Kowalski (ur. 11 kwietnia 1978 w Opolu[1]) – polski polityk i prawnik, w latach 2014–2015 zastępca prezydenta miasta Opola, poseł na Sejm IX i X kadencji, w latach 2019–2021 sekretarz stanu w Ministerstwie Aktywów Państwowych, w latach 2022–2023 sekretarz stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Janusz Kowalski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 kwietnia 1978
Opole

Zawód, zajęcie

polityk, prawnik

Alma Mater

Uniwersytet Łódzki

Stanowisko

wiceprezydent Opola (2014–2015), poseł na Sejm IX i X kadencji (od 2019), wiceminister aktywów państwowych (2019–2021), wiceminister rolnictwa i rozwoju wsi (2022–2023)

Partia

SKL (1998–2001)
Przymierze Prawicy (2001–2002)
PiS (2002)
PO (2005–2006)
Solidarna Polska / Suwerenna Polska (2019–2024)
PiS (od 2024)

Odznaczenia
Medal 100-lecia ustanowienia Sztabu Generalnego Wojska Polskiego
Multimedia w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews

Życiorys

edytuj
 
Janusz Kowalski w trakcie defilady w 80. rocznicę powstania Narodowych Sił Zbrojnych i Armii Krajowej (2022)

Na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego uzyskał magisterium z administracji (2004) i prawa (2008). W 2011 ukończył podyplomowo prawo spółek na Uniwersytecie Warszawskim[2].

Działał w stowarzyszeniu Młodzi Konserwatyści (przystąpił do niego w 1997 w Łodzi, w 1998 tworzył jego struktury w Opolu, później zasiadał w zarządzie głównym MK[3]) i Stronnictwie Konserwatywno-Ludowym, będącym częścią Akcji Wyborczej Solidarność. W 2001 przeszedł do Przymierza Prawicy[4][5]. Jako jego członek bez powodzenia kandydował z listy Prawa i Sprawiedliwości do Sejmu w wyborach parlamentarnych w tym samym roku[6], a w wyniku rozwiązania PP w czerwcu 2002 przystąpił do PiS. Jesienią tego samego roku z ramienia Komitetu Wyborczego Wyborców Ryszarda Zembaczyńskiego (lokalnej wersji tzw. POPiS-u, którego prowadził kampanię skutkującą odsunięciem od władzy w mieście SLD) uzyskał mandat radnego Opola[7], a następnie utracił członkostwo w PiS w wyniku rozwiązania struktur partii w województwie opolskim. Od 2005 do 2006 należał do Platformy Obywatelskiej, kandydował z jej listy bezskutecznie do Sejmu w wyborach w 2005[8]. Odszedł z partii w wyniku konfliktu z Leszkiem Korzeniowskim, wskutek czego nie kandydował w kolejnych wyborach samorządowych[4].

Od 2003 do 2008 był prezesem zarządu krajowego Stowarzyszenia „Stop Korupcji”. W latach 2007–2008 pracował w Departamencie Dywersyfikacji Dostaw Nośników Energii w Ministerstwie Gospodarki (gdzie współpracował z wiceministrem gospodarki Piotrem Naimskim) oraz w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego. Od stycznia 2009 do 2010 był członkiem Zespołu ds. Bezpieczeństwa Energetycznego w Kancelarii Prezydenta RP. Został też prywatnym przedsiębiorcą[4]. W latach 2014–2015 pełnił funkcję wiceprezydenta Opola u boku Arkadiusza Wiśniewskiego[9][10].

Jako bezpartyjny dołączył do rady programowej PiS[10]. Po odejściu z opolskiego ratusza był prokurentem i następnie do 2016 członkiem zarządu Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa, a od 2018 do 2019 był członkiem zarządu Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych[10]. Zasiadał w radach nadzorczych Poczty Polskiej (2017–2018) i KGHM Polska Miedź (2017–2019)[11]. Od kwietnia do grudnia 2019 członek Rady Fundacji Polskiej Fundacji Narodowej reprezentujący KGHM[12].

W wyborach parlamentarnych w 2019, startując jako przedstawiciel Solidarnej Polski na liście PiS, został wybrany na posła na Sejm IX kadencji[13]. Kandydował w okręgu wyborczym nr 21 i otrzymał 20 973 głosy[14]. Po wyborach przystąpił do odbudowy regionalnych struktur Solidarnej Polski[15] (w 2023 partia ta przemianowała się na Suwerenną Polskę). W grudniu 2019 powołany na sekretarza stanu w Ministerstwie Aktywów Państwowych, został też pełnomocnikiem rządu do spraw reformy nadzoru właścicielskiego nad spółkami Skarbu Państwa[16]. 19 lutego 2021, na zebraniu kierownictwa PiS, zdecydowano o jego odwołaniu[17]. Dzień później został zdymisjonowany ze stanowiska wiceministra[18].

W maju 2021 został ukarany przez Komisję Etyki Poselskiej, po zarzutach o „odczłowieczanie osób LGBT” i posługiwanie się określeniem „ideologia LGBT”[19]. Krytycznie odnosił się do przynależności Polski do Unii Europejskiej, mówiąc: „Gdyby dzisiaj było referendum, (…) zagłosowałbym przeciwko wejściu do Unii (…), która kojarzy mi się wyłącznie z ubóstwem energetycznym, (…) i z agendą gender i LGBT”[20].

We wrześniu 2022 został powołany na stanowiska sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz pełnomocnika rządu ds. przetwórstwa i rozwoju rynków rolnych[21]. W 2023 uzyskał mandat poselski na kolejną kadencję (zdobył 14 593 głosy)[22]. W grudniu tego samego roku zakończył pełnienie funkcji wiceministra. W czerwcu 2024 zrezygnował z członkostwa w Suwerennej Polsce[23]. We wrześniu tego samego roku ponownie przystąpił do PiS[24].

Autor publikacji, m.in. w „Pro Publico Bono”, „Gazecie Polskiej” i „Nowym Państwie”. Współautor książki pt. Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005[25].

Życie prywatne

edytuj

Jest żonaty z Joanną Nycz-Kowalską. Mają syna[26].

Wyniki wyborcze

edytuj
Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
2001 Prawo i Sprawiedliwość Sejm IV kadencji nr 21 2330 (0,75%)  [6]
2002 KWW Ryszarda Zembaczyńskiego Rada Miasta Opola nr 4 993 (13,76%)  [7]
2005 Platforma Obywatelska Sejm V kadencji nr 21 5662 (2,12%) [8]
2019 Prawo i Sprawiedliwość Sejm IX kadencji 20 973 (5,16%) [14]
2023 Sejm X kadencji 14 593 (3,04%) [22]

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Oświadczenie majątkowe. bip.um.opole.pl. [dostęp 2019-10-31].
  2. ↑ Strona sejmowa posła X kadencji. [dostęp 2024-09-21].
  3. ↑ Stowarzyszenie Młodzi Konserwatyści Rzeczpospolitej Polskiej. rejestr.io. [dostęp 2023-02-08].
  4. ↑ a b c Nasz temat: 15 lat działalności środowiska konserwatywnego w Opolu. „Przełomowy 2002 rok”. „Niezależna Gazeta Obywatelska” w Opolu, 3 września 2002. [dostęp 2019-10-25].
  5. ↑ Komu podpadł Kowalski. nto.pl, 11 maja 2012. [dostęp 2019-10-25].
  6. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2019-10-25].
  7. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2021-04-06].
  8. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2020-06-09].
  9. ↑ Janusz Kowalski. wnp.pl. [dostęp 2019-10-25].
  10. ↑ a b c Piotr Guzik: Janusz Kowalski poza zarządem Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych. Wystartuje do Sejmu?. nto.pl, 1 lipca 2019. [dostęp 2019-10-31].
  11. ↑ Janusz Kowalski wzbogacił się na „dobrej zmianie”. W rok zarobił dwa miliony. money.pl, 16 sierpnia 2022. [dostęp 2023-01-13].
  12. ↑ KRS Polska Fundacja Narodowa Nr KRS 0000062432.
  13. ↑ Mariusz Lodziński: Wyniki wyborów 2019. Kowalski: kampania wyborcza to było preludium. wyborcza.pl, 14 października 2019. [dostęp 2019-10-25].
  14. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-31].
  15. ↑ Walka o wpływy na opolskiej prawicy. „Ziobryści” w natarciu. naszemiasto.pl, 6 stycznia 2020. [dostęp 2020-01-09].
  16. ↑ Nowi wiceministrowie w Ministerstwie Aktywów Państwowych. gov.pl, 12 grudnia 2019. [dostęp 2019-12-12].
  17. ↑ Andrzej Gajcy: Antyunijna szarża skończy się dymisją. Kierownictwo PiS nie chce Janusza Kowalskiego w rządzie. onet.pl, 19 lutego 2021. [dostęp 2022-09-16].
  18. ↑ Janusz Kowalski odwołany ze stanowiska wiceministra. interia.pl, 20 lutego 2021. [dostęp 2021-02-20].
  19. ↑ Joanna Szwalikowska: Terlecki i Kowalski ukarani przez komisję etyki. Za „puknij się w czoło” i „odczłowieczanie osób LGBT”. gazeta.pl, 5 maja 2021. [dostęp 2022-09-16].
  20. ↑ Janusz Kowalski: gdyby dzisiaj było referendum, zagłosowałbym przeciwko wejściu do UE. onet.pl, 19 września 2021. [dostęp 2022-09-16].
  21. ↑ Nowy wiceminister w MRiRW. gov.pl/web/rolnictwo, 15 września 2022. [dostęp 2022-09-15].
  22. ↑ a b Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej 2023 [online], pkw.gov.pl [dostęp 2023-10-24].
  23. ↑ Zaskakująca decyzja Janusza Kowalskiego. „Złożyłem rezygnację”. onet.pl, 19 czerwca 2024. [dostęp 2024-06-19].
  24. ↑ Janusz Kowalski wraca do PiS. Co z Suwerenną Polską Ziobry?. gazetaprawna.pl, 30 września 2024. [dostęp 2024-09-30].
  25. ↑ Sławomir Cenckiewicz, Adam Chmielecki, Janusz Kowalski, Anna K. Piekarska: Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005. Poznań: Zysk i S-ka, 2013. ISBN 978-83-7785-229-3.
  26. ↑ Poseł Janusz Kowalski zasłynął słowami „veto albo śmierć”. Jego żona pracuje w państwowej spółce. natemat.pl. [dostęp 2024-09-21].
  27. ↑ Walor okolicznościowy dla Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. pwpw.pl, 31 maja 2018. [dostęp 2023-10-12].

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Janusz_Kowalski_(polityk)&oldid=74938477”