Jan Witek (dyplomata)
Jan Witek (ur. 22 października 1928 w Grybowie, zm. 10 września 2001[1]) – polski dyplomata, ambasador w Tanzanii (1969–1973), Kenii (1978–1982), chargé d’affaires w Libanie (1989–1990).
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Ambasador PRL w Tanzanii | |
| Okres |
od 1969 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador PRL w Kenii | |
| Okres |
od 1978 |
| Przynależność polityczna |
PZPR |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Chargé d’affaires PRL/RP w Libanie | |
| Okres |
od 1989 |
| Przynależność polityczna |
PZPR |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys
edytujJan Witek w maju 1944 ukończył szkołę zawodową, po czym podjął pracę w Zakładach Mechanicznych w Grybowie, a następnie jako robotnik odcinka dróg kolejowych. Po zakończeniu II wojny światowej kontynuował naukę w gimnazjum i liceum. W 1949 zdał egzamin dojrzałości. Podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, kontynuowane na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył w 1953 ze specjalnością w zakresie prawa międzynarodowego (dyplom z 19 lutego 1955)[2].
Już w trakcie nauki w szkole średniej prowadził działalność polityczną. W latach 1951–1952 pracował etatowo w Radzie Naczelnej Zrzeszenia Studentów Polskich jako starszy instruktor w Wydziale Nauki. 8 stycznia 1954 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR)[2].
We wrześniu 1952 rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych na stanowisku radcy w Departamencie Prawnym. W latach 1956–1958 w Ambasadzie w Waszyngtonie kierował Wydziałem Konsularnym oraz był I sekretarzem podstawowej organizacji partyjnej PZPR. Pełnił funkcję szefa Misji PRL w Laosie (1967–1968). W latach 1968–1973 był ambasadorem w Tanzanii, akredytowanym także w Zambii i Burundi[2]. Od 1973 do 1978 był dyrektorem Departamentu Prawno-Traktatowego MSZ[3][4]. W 1978 został mianowany ambasadorem w Kenii, akredytowanym także w Rwandzie i Burundi (od 1979), Ugandzie (od 1980) oraz przy Programie Środowiskowym Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nairobi (od 1978)[5]. Kadencję zakończył w 1982[2]. W latach 1989–1990 był chargé d’affaires w Libanie[6].
Syn Wiktora i Tekli[2]. Żonaty ze Stanisławą z domu Raczko. Ojciec dwójki dzieci[7]. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna [online], Warszawskie cmentarze [dostęp 2023-06-27].
- ↑ a b c d e Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL, Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [dostęp 2023-06-27] [zarchiwizowane 2023-06-27].
- ↑ Indeks osobowy 1973, pism.pl, s. 791 [dostęp 2023-06-27] [zarchiwizowane 2023-04-22].
- ↑ Piotr Maciej Majewski, Piotr Długołęcki (red.), Polskie dokumenty dyplomatyczne. 1977, Warszawa: PISM, 2009, s. 902, ISBN 978-83-89607-73-7.
- ↑ Aleksander Kochański: Polska 1944–1991. Informator historyczny. Struktury i ludzie. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022, s. 581. ISBN 978-83-8229-465-1. [dostęp 2024-10-01].
- ↑ Wojciech Materski, Waldemar Michowicz (red.), Historia dyplomacji polskiej: 1944/1945 – 1989, t. 6, Warszawa: Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, 2010, s. 984, ISBN 978-83-89607-94-2.
- ↑ Jan Witek [online], www.myheritage.pl [dostęp 2023-06-27].