Jan Tadeusz Lenartowicz

polski dermatolog i wenerolog

Jan Tadeusz Lenartowicz (ur. 25 stycznia 1877 w Warszawie, zm. 23 stycznia 1959 w Krakowie) – polski dermatolog i wenerolog.

Jan Tadeusz Lenartowicz
Data i miejsce urodzenia

25 stycznia 1877
Warszawa

Data i miejsce śmierci

23 stycznia 1959
Kraków

profesor nauk medycznych
Specjalność: dermatologia i wenerologia
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Habilitacja

1920

Profesura

1924

Polska Akademia Umiejętności
Status

członek czynny

Uczelnia

Uniwersytet Jagielloński
Uniwersytet Lwowski
Uniwersytet Wrocławski

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie Romualda i Amalii z Lukasów, po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po uzyskaniu tytuły doktora nauk medycznych w 1902 wyjechał do Wiednia, a następnie do Paryża, gdzie pogłębiał swoją wiedzę. Po powrocie do Krakowa był asystentem w Katedrze Dermatologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, a od 1905 przez pięć lat kierował oddziałem chorób skórnych i wenerycznych w szpitalu powszechnym w Przemyślu. W 1910 zamieszkał we Lwowie, gdzie został prymariuszem w tamtejszym szpitalu powszechnym. Od 1920 uzyskał na Uniwersytecie Lwowskim prawo veniam legendi do prowadzenia wykładów dermatologii i syfilidologii, rok później został tytularnym wykładowcą. W 1924 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego, po roku powierzono mu stanowisko dyrektora uniwersyteckiej kliniki dermatologicznej. W roku akademickim 1931/1932 był dziekanem wydziału lekarskiego. Po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną kontynuował pracę w klinice, a po wyparciu Rosjan przez Niemców podjął pracę w zorganizowanych w 1942 przez okupantów Kursach Medycznych (Staatliche Medizinische und Naturwissenschaftliche Fachkurse). Po opuszczeniu Lwowa znalazł się we Wrocławiu, gdzie na tamtejszym uniwersytecie wykładał w Katedrze Dermatologii. Zmarł w Krakowie. Spoczywa na cmentarzu Rakowickim kw. XXVa, płd[1].

Dorobek naukowy

edytuj

W 1930 przeprowadził w warunkach laboratoryjnych pierwsze na świecie przeniesienie kiły z człowieka na myszy, co pozwoliło mu stworzyć podstawy do badań nad kiłą bezobjawową i zjawiskiem nadkażenia. Opracował nowatorską metodę wykrywania i barwienia krętków bladych.

Członkostwo

edytuj
  • członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności /1934/, członek czynny /1947/;
  • członek przybrany Towarzystwa Nauk we Lwowie;
  • członek honorowy Towarzystwa Dermatologicznego w Czechosłowacji i Jugosławii;
  • członek korespondent Towarzystwa Dermatologicznego we Francji i na Węgrzech.

Przypisy

edytuj
  1. Jan Wiktor Tkaczyński (red.), Pro Memoria III. Profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego spoczywający na cmentarzach Krakowa 1803-2017, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2018, s. 162, ISBN 978-83-233-4527-5.

Bibliografia

edytuj