Jan Skorb
Jan Skorb ps. Boryna, Puszczyk (ur. 23 listopada?/6 grudnia 1910 w Rynkowcach, powiat Szczuczyn; zm. 12 grudnia 1988 w Lęborku) – polski dowódca wojskowy, rotmistrz Wojska Polskiego[1], oficer Armii Krajowej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
 rotmistrz
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1939–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
komendant okręgu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Lata wojny
edytujSyn Marcina i Michaliny z d. Powajbo[2].
Zmobilizowany w sierpniu 1939 roku, brał udział w kampanii wrześniowej. Ranny, trafił do niewoli radzieckiej. Po paru miesiącach uciekł. Za jego ujęcie wyznaczono nagrodę 10 000 rubli[2].
W ramach pracy konspiracyjnej pracował jako sekretarz niemieckiej żandarmerii w Wasiliszkach. Zdekonspirowany, przeszedł do służby polowej i w 1942 roku zorganizował pierwszy oddział partyzancki na tym terenie. Jego oddział występował w sowieckich mundurach z sowiecką bronią i nawet używał rosyjskiego języka. Miało to uchronić miejscową ludność przed represjami[2].
3 maja 1943 roku oddział po raz pierwszy założył mundury polskie. Powstawały bataliony 77 pułku piechoty AK. Jan mianowany został adiutantem komendanta Nowogródzkiego AK płk. „Borsuka” i dowódcą oddziału 301[3]. Już jako „Boryna” był ostatnim komendantem Okręgu Nowogródzkiego AK[2]. Podobnie jak inne oddziały AK na Nowogródczyźnie, oddział 301 zajmował się ochroną ludności przed rabunkami sowieckich partyzantów, m.in. 5 czerwca 1943 w chutorze Mociewczuki rozbił grupę partyzantów z oddziału im. Leninowskiego Komsomołu (zginęło 3 Sowietów, a 1 został ranny)[4].
Okres powojenny
edytujPo zakończeniu wojny, pod fałszywym nazwiskiem został aresztowany przez UB. Po zwolnieniu przeniósł się na Ziemie Odzyskane[5]. Zmarł 2 grudnia 1988 roku. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Lęborku.
Ordery i odznaczenia
edytujPierwotny wykaz orderów i odznaczeń podano za: Danuta Szyksznian, Jak dopalał się ogień biwaku. s. 439
Przypisy
edytuj- ↑ Irek Cezary Tuniewicz, Żołnierz Niezłomny z Lęborka – Puszczyk vel Boryna (Jan Skorb) | Pressmania [online], 19 października 2015 [dostęp 2022-06-26] (pol.).
- ↑ a b c d Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. s. 438.
- ↑ Zygmunt Boradyn, Niemen rzeka niezgody. Polsko-sowiecka wojna partyzancka na Nowogródczyźnie 1943-1944, Warszawa 1999, s. 38-39.
- ↑ Zygmunt Boradyn, Niemen rzeka niezgody. Polsko-sowiecka wojna partyzancka na Nowogródczyźnie, Warszawa 1999, s. 246.
- ↑ Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. s. 439.
Bibliografia
edytuj- Zygmunt Boradyn
- Danuta Szyksznian: Jak dopalał się ogień biwaku. Szczecin: Wydawnictwo Promocyjne „Albatros”, 2009. ISBN 978-83-88038-68-6.