Jan Romański
Jan Maria Romański (ur. 16 sierpnia 1894 w Kolbuszowej, zm. 10 sierpnia 1938 w Dębicy) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
 podpułkownik kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 sierpnia 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 sierpnia 1938 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1937 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się w Kolbuszowej, w rodzinie Michała (1830–1912) i Bronisławy z Piątkowskich[1].
W 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Został przydzielony do 3 kompanii V batalionu 1 pułku piechoty. Został ranny w bitwie pod Łowczówkiem. Od 27 grudnia tego roku przebywał w szpitalu w Nowym Targu, a następnie w Cieszynie[2]. Jesienią 1915 został przeniesiony do 1 pułku ułanów, w którego szeregach odbył kampanię wołyńską. W 1917 został przeniesiony do 2 pułku ułanów, a po jego rozwiązaniu organizował POW w powiecie ropczyckim[1].
Od 1918 służył w 9 pułku ułanów, którego pokojowym garnizonem był Czortków, a później Trembowla[1][3][4]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów”, a jego oddziałem macierzystym był nadal 9 pułk ułanów[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 331. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[6]. W 1924 pełnił służbę w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, pozostając oficerem nadetatowym 9 pułku ułanów[7]. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 19 pułku ułanów w Ostrogu na stanowisko kwatermistrza[9][10]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[11]. Z dniem 31 lipca 1937 został przeniesiony w stan spoczynku[1]. Zmarł 10 sierpnia 1938 w Dębicy[12]. Dwa dni później został pochowany na miejscowym cmentarzu[12].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości – 4 listopada 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[13]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1936 „za zasługi w służbie wojskowej”[14]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[15]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928[16][15]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[12]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[12]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Ciekawe życiorysy. Barbara i Andrzej Pfeifferowie. Strona rodzinna. [dostęp 2024-02-16].
- ↑ I Lista strat 1915 ↓, s. 51.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 617, 681.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 298, 345.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 252, 846.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 164.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 559, 603, 1380.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929, s. 106.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 192.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 145, 646.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 377.
- ↑ a b c d Nekrologi. „Polska Zbrojna”. 223, s. 4, 1938-08-14. Warszawa.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 145.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
edytuj- Lista Chorych, Rannych, Zabitych i Zaginionych Legionistów do Kwietnia 1915 roku. Piotrków: Centralny Oddział Ewidencyjno-Werbunkowy Departamentu Wojskowego NKN, 1915-08-01.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.