Jan Rokicki
Jan Rokicki (ur. 1909 w Warszawie, zm. 19 lutego 1987 tamże[1]) – polski kartograf.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| doktor nauk technicznych | |
| Specjalność: kartografia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
Życiorys
edytujW 1935 ukończył studia z zakresu geografii fizycznej na Uniwersytecie Warszawskim, w 1938 uzyskał stopień magistra filozofii z antropogeografii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1938 do wybuchu II wojny światowej pracował w Głównym Urzędzie Statystycznym. Po zakończeniu wojny znalazł się w Lublinie, gdzie od maja 1945 był starszym asystentem w Katedrze Gleboznawstwa w Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej. W 1946 przeniósł się do Wrocławia, gdzie do 1951 był asystentem, a następnie starszym asystentem w Uniwersytecie i Politechnice Warszawskiej. W 1951 na UMCS uzyskał stopień doktora nauk matematyczno-przyrodniczych z zakresu geografii. W październiku 1951 powrócił do Warszawy i rozpoczął pracę na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej, gdzie prowadził wykłady z Podstaw geologii i Geomorfologii. W maju 1954 został kierownikiem Zakładu Geografii w Katedrze Kartografii, uzyskał wówczas tytuł zastępcy profesora, a następnie starszego wykładowcy. W 1968 przeszedł do Instytutu Podstawowych Problemów Planowania Przestrzennego PW. Jan Rokicki był autorem i współautorem wielu map Polski, w tym Atlasu kartowania form terenu Polski, a także licznych publikacji naukowych i recenzji[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Z.A. Kaczyński i inni, 65lat studiów kartograficznych w Politechnice Warszawskiej 1954 – 2019 [online], Politechnika Warszawska, 7 czerwca 2019 [dostęp 2022-02-11].
- ↑ M. Stankiewicz, 50 lat studiów kartograficznych w Politechnice Warszawskiej 1954–2004 [online], Politechnika Warszawska, 14 maja 2004 [dostęp 2022-02-11].