Jan Kofman

polski historyk i politolog

Jan Kofman (ur. 26 lutego 1941 w Pińsku) – polski historyk, politolog, publicysta, wydawca, profesor nauk humanistycznych.

Jan Kofman
Data i miejsce urodzenia

26 lutego 1941
Pińsk

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia najnowsza polityczna i gospodarcza, historia Polski, historia powszechna XX w.
Habilitacja

1990
Uniwersytet Warszawski

Profesura

15 listopada 1997

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet w Białymstoku
Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Życiorys

edytuj

Jest bratem Wlodka Kofmana[1]. Jego ojciec, Józef Kofman był w latach 1949–1954 sekretarzem Centralnej Rady Związków Zawodowych, w latach 1960–1968 zastępcą przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac[2][3].

Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1990 na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, na podstawie rozprawy: Nacjonalizm ekonomiczny – szansa czy hamulec rozwoju. Przypadek Europy Środkowo-Wschodniej w okresie międzywojennym.

Redaktor naczelny (1990–1999) i dyrektor naczelny (1998–1999) Wydawnictwa Naukowego PWN. Współzałożyciel, redaktor naczelny (1982–1994) Kwartalnika Politycznego „Krytyka”.

Uczestnik obrad Okrągłego Stołu, w podzespole ds. środków masowego przekazu. Na początku lat 90. należał do ROAD.

Pracuje w Instytucie Historii Uniwersytetu w Białymstoku i w Instytucie Studiów Politycznych PAN.

Autor książek: Lewiatan a podstawowe zagadnienia ekonomiczno-polityczne Drugiej Rzeczypospolitej (1986), Economic Nationalism and Developement: Central and Eastern Europe between the Two Wars (1997), wraz z W. Roszkowskim Transformacja i postkomunizm (1999).

30 czerwca 2008 odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Został członkiem jury Nagrody Historycznej im. Kazimierza Moczarskiego[4].

Przypisy

edytuj
  1. Andrzej Friszke, Anatomia buntu. Kuroń, Modzelewski i komandosi, Wydawnictwo Znak, Warszawa 2020, s. 606.
  2. Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, PWN, Warszawa 1991, s. 216, 320.
  3. Marzec 1968 w dokumentach MSW. Tom 1. Niepokorni, IPN, Warszawa 2008, s. 118.
  4. Nagroda Historyczna Moczarskiego 2017. Dziesięć nominowanych książek. wyborcza.pl, 13 października 2017. [dostęp 2017-10-15].

Bibliografia

edytuj