Jan Kancewicz
Jan Kancewicz, pierwotnie Horwitz (ur. 9 kwietnia 1916 w Zurychu, zm. 12 marca 2020[1][2]) – polski historyk ruchu robotniczego, docent.
| Data urodzenia |
9 kwietnia 1916 |
|---|---|
| Data śmierci |
12 marca 2020 |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujSyn Kamilli Kancewicz z domu Horwitz. W 1930 przedostał się wraz z matką do ZSRR. W latach 1934–1937 studiował historię na Uniwersytecie Moskiewskim. W 1938 aresztowany i skazany na 5 lat łagru. Do Polski powrócił w 1945.
Absolwent historii na Uniwersytecie Warszawskim (1949). Kandydatura nauk (doktorat) w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR w 1957 pod kierunkiem Tadeusza Daniszewskiego, habilitacja na UW 1983. Zatrudniony w Instytucie Historycznym UW jako adiunkt od 1957, docent od 1983. Emerytura 1986.
W 1949 aspirant w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR, pracownik Katedry Historii Polski w Instytucie Kształcenia Kadr Naukowych/Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR, adiunkt przy Katedrze Historii Polski INS przy KC PZPR od 1956. Pracował też w Zakładzie Historii Partii[3]. Autor haseł w Słowniku biograficznym działaczy polskiego ruchu robotniczego[4].
W 1955 otrzymał Medal 10-lecia Polski Ludowej[5].
Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A26-tuje-24)[6].
Wybrane publikacje
edytuj- SDKPiL – rewolucyjna partia polskiego proletariatu i jej walka przeciwko oportunizmowi i nacjonalizmowi PPS : (stenogram wykładu), Warszawa: „Książka i Wiedza” 1955.
- Powstanie Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy jako rewolucyjnej partii proletariatu polskiego Kongresówki na tle rozłamu w polskim ruchu robotniczym: utworzenie PPS, Warszawa: Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR 1959.
- Rozłam w polskim ruchu robotniczym na początku lat dziewięćdziesiątych XIX w., Warszawa: „Książka i Wiedza” 1961.
- (wstęp i redakcja) Henryk Walecki (Maksymilian Henryk Horwitz), Wybór pism, t. 1: 1905–1918, oprac. J. Kancewicz, Janina Kasprzakowa, Warszawa: „Książka i Wiedza” 1967.
- Polska Partia Socjalistyczna w pierwszym okresie jej rozwoju, Białystok: Dział Wydawnictw Filii UW 1982.
- Polska Partia Socjalistyczna w latach 1892–1896, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1984.
- (redakcja) Oblicza Lewicy. Losy idei i ludzi, red. J. Itrich, J. Kancewicz, Irena Koberdowa, Warszawa 1992.
Przypisy
edytuj- ↑ Nie żyje Jan Kancewicz. zaiks.org.pl. [dostęp 2020-03-18].
- ↑ Jan Kancewicz. Nekrolog. nekrologi.wyborcza.pl, 2020-03-14. [dostęp 2020-03-14].
- ↑ Tadeusz Rutkowski: Nauki historyczne w Polsce 1944–1970. Zagadnienia polityczne i organizacyjne. Warszawa: 2007, s. 108, przyp. 80. ISBN 978-83-235-0318-7.
- ↑ Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, t. 1: A–D, red. nacz. Feliks Tych, Warszawa: „Książka i Wiedza” 1978, s. 5
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 125, poz. 1624
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze
Bibliografia
edytuj- Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk, Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945–2000, Wydawnictwo Arkadiusz Wingert i Przedsięwzięcie Galicja, Kraków 2010.
- Tadeusz Rutkowski, Nauki historyczne w Polsce 1944–1970. Zagadnienia polityczne i organizacyjne, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2007, s. 108, przyp. 80.
- Jan Kancewicz, Instytut Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego w latach 1945–1948/1949 w oczach studenta. Fragment wspomnień [w:] Tradycje i współczesność. Księga pamiątkowa Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, 1930–2005, Warszawa 2005, s. 515–534.