Jan Jawicz
Jan Jawicz (ur. 23 kwietnia 1897 w Kaplonosach, zm. 1986) – major administracji Wojska Polskiego.
 major administracji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 kwietnia 1897 |
|---|---|
| Data śmierci |
1986 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1947 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujPochodził z miejscowości Kaplonosach, w powiecie włodawskim. W latach I wojny światowej początkowo służył w armii rosyjskiej, następnie, od końca 1915 roku w Brygadzie Strzelców Polskich, Dywizji Strzelców Polskich, a od lata 1917 roku w I Korpusie Polskim w Rosji, a następnie od 1918 roku w III Korpusie Polskim w Rosji.
W latach 1919–1927 służył pod rozkazami generała broni Lucjana Żeligowskiego. Początkowo w jego Grupie Operacyjnej, pełniąc funkcję komendanta stacji rozdzielczej w Mińsku. Od 1920 roku był adiutantem Naczelnego Dowódcy Wojsk Litwy Środkowej. Jego oddziałem macierzystym był wówczas Wileński pułk strzelców[1]. Następnie był kierownikiem kancelarii Inspektora Armii nr 2 w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 85 pp. W kwietniu 1925 roku został przeniesiony do 21 pułku piechoty w Warszawie[2]. W grudniu tego roku został przydzielony do Adiutantury ówczesnego Ministra Spraw Wojskowych generała Żeligowskiego na stanowisko oficera ordynansowego[3]. 3 maja 1926 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 279. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4].
Po zamachu majowym oficer ordynansowy Żeligowskiego jako Inspektora Armii. Po przejściu generała na emeryturę służył pod rozkazami inspektora armii, generała broni Kazimierza Sosnkowskiego, w latach 1927–1938 jako jego oficer ordynansowy, a od 1938 roku jako oficer dyspozycyjny. W 1937 roku został przeniesiony do grupy administracyjnej korpusu oficerów administracji, zachowując umundurowanie korpusu oficerów piechoty. Na majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 46. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[5].
Po wybuchu II wojny światowej uczestnik obrony Lwowa, negocjował z Sowietami warunki poddania miasta. Internowany przez Armię Czerwoną, zbiegł z niewoli i przedostał się na Węgry, a następnie do Francji. Oficer dyspozycyjny Sosnkowskiego jako Komendanta Głównego Związku Walki Zbrojnej (listopad 1939–czerwiec 1940). Po klęsce Francji i przeniesieniu władz polskich do Londynu w dalszym ciągu współpracował z Sosnkowskim, także po dymisji generała z funkcji państwowych latem 1941 r. Od 8 lipca 1943 do 30 września 1944 r. oficer sztabowy do zleceń Naczelnego Wodza. Po dymisji Sosnkowskiego w dalszym ciągu jego oficer do zleceń. Od lipca 1945 r. służył w Gabinecie Naczelnego Wodza generała dywizji Tadeusza Bór-Komorowskiego, zaś od listopada 1945 do 1946 r. w Oddziale Ogólnym Sztabu Naczelnego Wodza. Po wojnie początkowo przebywał na emigracji, później powrócił do kraju, gdzie zmarł w 1986 r.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)[6]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych[7]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[8][7]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej (3 marca 1926)[9]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
Przypisy
edytuj- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 219, 670.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 18 kwietnia 1925 roku, s. 213.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 135 z 22 grudnia 1925 roku, s. 732.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 129.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 288, 417.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 61.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 71.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Marek Ney-Krwawicz, Biuro generała Sosnkowskiego. Komenda Główna Związku Walki Zbrojnej we Francji listopad 1939 - czerwiec 1940, Warszawa 1996.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.