Jan Januszewicz
Jan Klemens Januszewicz (ur. 12 czerwca 1885 w Będzinie, zm. po 1934) – major piechoty Wojska Polskiego.
 major piechoty
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Jan Klemens Januszewicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
12 czerwca 1885 |
| Data śmierci |
po 1934 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
komendant PKU |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujUrodził się 12 czerwca 1885 w Będzinie, ówczesnym mieście powiatowym guberni piotrkowskiej, w rodzinie Feliksa[1][2][3].
W 1914 jako chorąży rezerwy armijnej piechoty został zmobilizowany do armii rosyjskiej[1]. W czasie I wojna światowa|I wojna światowej]] walczył w szeregach 71 bielewskiego pułku piechoty należącego do 18 Dywizji Piechoty[1]. Był dwukrotnie ranny (10 sierpnia 1914 i 4 lipca 1915)[a]. Wyróżnił się 20 października 1914 w walce pod wsią Gołębiów, kiedy atakując ufortyfikowaną pozycję wroga zdobył trzy działa z jaszczami[1]. Awansował na podporucznika i porucznika[1].
3 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłego I Korpusu Polskiego i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora ze starszeństwem od dnia 7 listopada 1918 i przydzielony do okręgowego piotrkowskiego pułku piechoty[4]. W 1919 został wyznaczony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień 54 pułku piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 54 pułk piechoty[5][6]. 15 listopada 1921 kierowana przez niego jednostka została przemianowana na Powiatową Komendę Uzupełnień Tarnopol, a obowiązki jej komendanta pełnił przez kolejnych siedem lat[7][8][9]. W międzyczasie (3 maja 1922) został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 320. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony z 54 pp do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na stanowisku komendanta PKU Tarnopol[11]. W lutym 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI[12]. Z dniem 31 sierpnia tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[13]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Pińczów. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr X. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[14].
Ordery i odznaczenia
edytujW czasie służby w armii rosyjskiej otrzymał:
- Order Świętego Jerzego 4 stopnia – 12 stycznia 1915,
- Order Świętego Włodzimierza 4 stopnia z mieczami i kokardą – 29 marca 1916,
- Order Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami – 22 stycznia 1917,
- Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą – 15 listopada 1915,
- Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 4 marca 1915,
- Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem na szabli „Za odwagę” – 27 sierpnia 1916[1].
Uwagi
edytuj- ↑ Wszystkie daty z okresu służby majora Januszewicza w armii rosyjskiej są datami starego stylu (kalendarza juliańskiego)[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g Янушевич Ян Феликсович. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2024-11-04]. (ros.).
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-04].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-11-04].
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 10 z 11 grudnia 1918, poz. 225, 247.
- ↑ Kula 1929 ↓, s. 6.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 170.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1481.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1350.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 119, 169.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 32.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927. Dodatek Nr 1, s. 3.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929, s. 77.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 216.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 1042.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Józef Kula: Zarys historji wojennej 54-go pułku strzelców kresowych. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.