Jan Dominiak
Jan Dominiak (ur. 23 grudnia 1893 w Benicach, zm. 2 lipca 1940 w Równem) – żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski i podoficer Wojska Polskiego oraz Policji Państwowej w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
![starszy wachmistrz[1]](http://up.wiki.x.io/wikipedia/commons/thumb/d/d0/PL_Epolet_st_sierz_19.svg/50px-PL_Epolet_st_sierz_19.svg.png){kind=small} starszy wachmistrz[1]
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 grudnia 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 lipca 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1913 – 1925 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujUrodził się w Benicach w rodzinie Wawrzyńca i Marianny z Zarembów. Absolwent szkoły powszechnej. Po jej ukończeniu pracował w gospodarstwie rodziców[1].
W 1913 powołany do niemieckiego 13 pułku dragonów. W okresie I wojny światowej walczył na froncie francuskim i rosyjskim. Po demobilizacji wstąpił do oddziałów powstańczych i brał udział w powstaniu wielkopolskim.
Od sierpnia 1919 w składzie 2 szwadronu 15 pułku ułanów walczył na froncie polsko-bolszewickim. W lipcu 1920 pod wsią Drożnia koło Słucka, kiedy dowodził szpicą, jego oddział został zaatakowany przez przeważające siły przeciwnika; w walce na bagnety wróg został odparty. Za bezprzykładne bohaterstwo i poświęcenie w tym boju odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1]. W grudniu 1920, będąc kierownikiem placówki, uczestniczył w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku.
W 1925, zdemobilizowany z wojska, wstąpił do Policji Państwowej. W stopniu starszego przodownika był komendantem posterunków w Zgoranach i Mizoczu. W październiku 1939 przebywał w Zdołbunowie. Tam został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu w Równem[2]. 7 marca 1940 został skazany na karę śmierci, a 2 lipca tego roku rozstrzelany w Równem[3].
Data śmierci ustalona została przez Sąd Grodzki w Jarocinie na dzień 24 lutego 1949.
Życie prywatne
edytujBył żonaty z Jadwigą Gołębniak, miał synów: Zdzisława (ur. 1927) i Ryszarda (1931)[2]
Ordery i odznaczenia
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d Polak (red.) 1991 ↓, s. 33.
- ↑ a b c d Polak (red.) 1991 ↓, s. 34.
- ↑ * Indeks Represjonowanych. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2020-01-01]..
Bibliografia
edytuj- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.