Języki torricellirodzina ponad pięćdziesięciu języków papuaskich z rejonu Gór Torricelliego w północno-zachodniej Papui-Nowej Gwinei.

Języki torricelli
Obszar

Papua-Nowa Gwinea (Góry Torricelliego)

Kody rodziny językowej
Glottolog nucl1708
Występowanie
Ilustracja
Lokalizacja geograficzna języków torricelli (klasyfikacja – Foley 2018)
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode.

W większości są bardzo słabo poznane (z wyjątkiem języków arapeskich)[1]. C.L. Voorhoeve (1987) postuluje, że są spokrewnione z językami zachodniopapuaskimi, z którymi dzielą wiele cech typologii[2], ale G. Reesink (1996) wstępnie odrzuca tę hipotezę, gdyż nie potwierdzają tego żadne dane leksykalne[3].

Występuje w nich szyk zdania SVO (rzadki w językach papuaskich)[1][4]. Szyk SOV również jest spotykany[5][6]. Charakterystyczną cechą rodziny są złożone systemy klas rzeczowników[1][7]. Rzeczowniki mają nieregularne formy liczby mnogiej[8]. Język monumbo (mambuwan) – stosunkowo dobrze opisany przez misjonarzy – wyróżnia się bogatą morfologią[9].

Obecność szyku SVO – w przypadku języków papuaskich – bywa tłumaczona kontaktem z językami austronezyjskimi, przy czym nie odnotowano, żeby języki torricelli znalazły się pod znaczącym wpływem tej rodziny. M. Donohue (2005) sugeruje, że cecha ta należy do pierwotnego profilu języków torricelli[10].

Klasyfikacja[11]

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c Foley 2018a ↓, s. 297.
  2. Voorhoeve 1987 ↓, s. 724–726.
  3. Reesink 1996 ↓, s. 17.
  4. Schapper 2021 ↓, s. 486.
  5. Voorhoeve 1987 ↓, s. 724.
  6. Foley 2018a ↓, s. 298.
  7. Foley 2018b ↓, s. 898–899.
  8. William A. Foley: The Papuan Languages of New Guinea. Cambridge: Cambridge University Press, 1986, s. 241. ISBN 0-521-28621-2. OCLC 13004531. [dostęp 2023-03-14]. (ang.).
  9. Foley 2018a ↓, s. 299.
  10. Donohue 2005 ↓, s. 533–535.
  11. M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Torricelli, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 17, Dallas: SIL International, 2013–2014 [dostęp 2020-05-01] [zarchiwizowane z adresu 2015-01-16] (ang.).

Bibliografia

edytuj