Języki samojedzkie

gałąź rodziny uralskiej

Języki samojedzkie, rzadziej nazywane także językami samodyjskimipodrodzina językowa w obrębie rodziny uralskiej[1][2].

Proces zaniku języków samojedzkich – obszar zakreskowany to przybliżony zasięg występowania w XVII wieku, obszar jednolity to zasięg w XX wieku
Rozmieszczenie geograficzne języków rodziny uralskiej:

     języki fińskie

     języki ugryjskie

     języki samojedzkie

     język jukagirski

Języki samojedzkie występują w północnej Rosji (północno-wschodni skrawek Europy i północno-zachodnia Azja). Posługuje się nimi ok. 25–30 tys. ludzi, określanych jako Samojedzi lub Nieńcy. W użyciu pozostają cztery języki samojedzkie, są to:

Wszystkie z nich są mniej lub bardziej zagrożone wymarciem[2]. Spośród kilku wymarłych najbardziej znanym był język kamasyjski (sajan-samojedzki). Język matorski (który wymarł ok. 1839 r.) prawie w ogóle nie został udokumentowany (jego opis sprowadza się do pewnych list słownictwa)[2].

Ich klasyfikacja genetyczna jest słabo ustalona. Języki samojedzkie dzieli się na dwa konwencjonalne zespoły: północnosamojedzki i południowosamojedzki. Spośród używanych obecnie języków samojedzkich wszystkie poza selkupskim (ostiak-samojedzkim) należą do zespołu północnego. Wymarłe języki samojedzkie należały do zespołu południowego. Tradycyjny podział na języki północne i południowe raczej nie ma charakteru genealogicznego, lecz reprezentuje ujęcie geograficzne[3].

Z samojedzkimi być może spokrewnione są języki jukagirskie[4].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj