Języki malajsko-polinezyjskie zachodnie
Języki malajsko-polinezyjskie zachodnie, także: hesperonezyjskie, indonezyjskie[1] – parafiletyczny zespół tych języków malajsko-polinezyjskich należących do wielkiej rodziny austronezyjskiej, które nie są zaliczane do grupy centralno-wschodniej[2]. Zakres pojęciowy tej gałęzi obejmuje języki austronezyjskie używane na Madagaskarze, w kontynentalnej części Azji Południowo-Wschodniej (na Półwyspie Malajskim oraz w Wietnamie i Kambodży), na Filipinach i na Lan Yu (Botel Tobago), na Wielkich Wyspach Sundajskich (Borneo, Sumatrze, Jawie i Celebesie) i mniejszych okolicznych wyspach, na wyspach Bali i Lombok, w zachodniej części Sumbawy, na Palau oraz w archipelagu Marianów[3].
| Obszar | |
|---|---|
| Klasyfikacja genetyczna |
|
| Kody rodziny językowej | |
| ISO 639-5 | pqw |
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode. | |
Koncepcję grupy zachodniej zaproponował Robert Blust, traktując ją jako siostrzaną wobec gałęzi centralno-wschodniej[4]. Podział na języki zachodnie i centralno-wschodnie zakorzenił się w literaturze[2][5]. W nowszych klasyfikacjach odrzucono tę grupę ze względu na niemożność określenia definiujących ją cech lingwistycznych[2][6]. Przeciw takiej grupie przemawiają również dane archeologiczne[7].
Przypisy
edytuj- ↑ Isidore Dyen, Linguistic Subgrouping and Lexicostatistics, The Hague: Mouton, 1975 (Janua Linguarum. Series Minor 175), s. 103, DOI: 10.1515/9783110880830, ISBN 978-90-279-3054-5, ISBN 978-31-108-8083-0, OCLC 2160363 [dostęp 2020-06-12] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-12] (ang.).
- ↑ a b c Adelaar 2005 ↓, s. 14.
- ↑ Robert A. Blust, Austronesian Root Theory: An essay on the limits of morphology, Amsterdam–Philadelphia: John Benjamins Publishing, 1988 (Studies in Language Companion Series 19), s. 17, DOI: 10.1075/slcs.19, ISBN 90-272-3020-X, ISBN 978-90-272-8209-5, OCLC 752211258 (ang.).
- ↑ Blust 1980 ↓, s. 11–12.
- ↑ Zobel 2002 ↓, s. 405.
- ↑ Smith 2017 ↓.
- ↑ Smith 2017 ↓, s. 442–443.
Bibliografia
edytuj- Alexander Adelaar, The Austronesian languages of Asia and Madagascar: a historical perspective, [w:] Alexander Adelaar, Nikolaus P. Himmelmann (red.), The Austronesian languages of Asia and Madagascar, Abingdon–New York: Routledge, 2005, s. 1–42, DOI: 10.4324/9780203821121, ISBN 978-0-7007-1286-1, ISBN 978-0-203-82112-1, OCLC 53814161 (ang.).
- Robert Blust, Austronesian Etymologies, „Oceanic Linguistics”, 19 (1/2), 1980, s. 1–189, OCLC 9982679255, JSTOR: 20172307 (ang.).
- Robert Blust, The Austronesian Languages, wyd. popr., Canberra: Asia-Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2013 (Asia-Pacific Linguistics 008), ISBN 978-1-922185-07-5 (ang.).
- Alexander D. Smith, The Western Malayo-Polynesian Problem, „Oceanic Linguistics”, 56 (2), 2017, s. 435–490, DOI: 10.1353/ol.2017.0021, OCLC 9982714373, JSTOR: 26408513 (ang.).
- Erik Zobel, The position of Chamorro and Palauan in the Austronesian family tree: evidence from verb morphosyntax, [w:] Fay Wouk, Malcolm Ross (red.), The History and Typology of Western Austronesian Voice Systems, Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2002 (Pacific Linguistics 518), s. 405–436, DOI: 10.15144/PL-518.405, ISBN 978-0-85883-477-4, OCLC 49988027 (ang.).