Języki japońskie

rodzina językowa

Języki japońskie[1] (in. języki japoniczne[2]) – rodzina językowa, której zasięg terytorialny jest ograniczony do Wysp Japońskich oraz do diaspory japońskiej.

Języki japońskie
Obszar

Wyspy Japońskie

Liczba mówiących

ok. 120 mln

Kody rodziny językowej
ISO 639-5 jpx
Glottolog japo1237
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode.

Klasyfikacja języków japońskich

edytuj

Do języków japońskich zaliczają się następujące języki[3]:

Pochodzenie języków japońskich

edytuj

Ewentualne pokrewieństwo języków japońskich z innymi językami świata nie jest ustalone[4]. Istnieją hipotezy lokujące języki koreański oraz języki japońskie w rodzinie języków ałtajskich bądź też wskazujące na mieszane pochodzenie języków japońskich od języków ałtajskich oraz austronezyjskich (z przewagą języków austronezyjskich)[5]. Hipotezy umieszczające języki japońskie w rodzinie języków drawidyjskich „niewiele się zdają mieć z nauką wspólnego”[5].

Zasięg występowania języków japońskich

edytuj

Zasięg terytorialny jest ograniczony do Wysp Japońskich oraz do diaspory japońskiej, której największe skupisko występuje na terenie Stanów Zjednoczonych (ok. 1 mln)[1]. Językami japońskimi posługuje się około 120 mln osób[1] (w tym około 900 tys. językami riukiuańskimi[3]).

Przypisy

edytuj
  1. a b c Majewicz 1989 ↓, s. 54.
  2. Aleksandra Jarosz: Wybrane elementy opisu języka miyako-riukiuańskiego. W: Verba et imagines Iaponiae. Nowe trendy i kierunki badań w polskiej japonistyce w 5. rocznicę powołania studiów japonistycznych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Red. Adam Bednarczyk, Marcelina Leśniczak, Wojciech J. Nowak. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2014, s. 447–457, seria: Japonica Toruniensia 3. ISBN 978-83-231-3484-8.
  3. a b Majewicz 1989 ↓, s. 55.
  4. Majewicz 1989 ↓, s. 54–56.
  5. a b Majewicz 1989 ↓, s. 56.

Bibliografia

edytuj