Język moi

język z grupy papuaskiej

Język moi (a. mooi), także: mooi, mosana[1], mosnah, moilemas[2]język zachodniopapuaski używany przez grupę ludności w prowincji Papua Zachodnia w Indonezji. Według danych z 1993 roku posługuje się nim 4600 osób[1]. Należy do rodziny języków zachodniej Ptasiej Głowy[3][4].

Moi
Obszar

Papua Zachodnia (Indonezja)

Liczba mówiących

4600 (1993)

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 6b zagrożony
Kody języka
ISO 639-3 mxn
IETF mxn
Glottolog moii1235
Ethnologue mxn
BPS 1068 3
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Jego użytkownicy zamieszkują zachodnią część półwyspu Ptasia Głowa, a także wschodnią część Salawati[1]. Wyróżnia się dwa główne dialekty[3][5]: moi asli i moi segin (moi sigin[6]). K. Berry i Ch. Berry (1987) wyodrębniają trzy dialekty: amber, klasa, kelim[7]. Dawniej służył jako regionalna lingua franca[7]. Wywarł wpływ na języki wyspy Salawati[2]. Ekspansja moi przyczyniła się do zaniku języka duriankari[8].

Swoją nazwę dzieli z bliżej niespokrewnionym językiem makian zachodnim (moi) z Moluków[9][10]. „Moi” to również określenie grupy etnicznej Mansim[11]. Możliwe, że zbieżność nazw jest przypadkowa, ale G. Reesink (2002) nie wyklucza, że może ona świadczyć o dawnych kontaktach[11]. Termin „moi” bywa także odnoszony do innych języków regionu miasta Sorong (abun, seget, kalabra, moraid), z tego względu sam język moi jest też nazywany Moi asli („moi właściwy, oryginalny”)[7].

Jest blisko spokrewniony z seget, a w dalszej kolejności z kalabra, moraid i tehit[12][13]. W moi występuje piątkowy (kwinarny) system liczbowy[14].

Został opisany w postaci słownika (Kamus Indonesia-Moi, 2011)[15].

Przypisy

edytuj
  1. a b c M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Moi, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-02-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-02] (ang.).
  2. a b Christ Fautngil: Situasi kebahasaan di Pulau Salawati. W: E.K.M. Masinambow (red.): Maluku dan Irian Jaya. Jakarta: Lembaga Ekonomi dan Kemasyarakatan Nasional, Lembaga Ilmu Pengetahuan Indonesia (LEKNAS-LIPI), 1994, s. 449–460, seria: Buletin LEKNAS III (1). OCLC 54222413. (indonez.).
  3. a b Jelle Miedema, Ger Reesink: One Head, Many Faces: New Perspectives on the Bird’s Head Peninsula of New Guinea. Leiden: KITLV Press, 2004, s. 31, seria: Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 219. DOI: 10.1163/9789004454385. ISBN 978-90-67-18229-4. ISBN 978-90-04-45438-5. OCLC 1312159896. [dostęp 2022-08-15]. (ang.).
  4. Holton i Klamer 2018 ↓, s. 579.
  5. Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Moi (Indonesia). Glottolog 4.6. [dostęp 2022-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-21)]. (ang.).
  6. Bahasa Moi Sigin. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2022-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-21)]. (indonez.).
  7. a b c Berry i Berry 1987 ↓, s. 40.
  8. Albert Clementina Ludovicus Remijsen: Word-prosodic Systems of Raja Ampat Languages. Utrecht: LOT, 2001, s. 30, seria: LOT Dissertation Series 49. ISBN 90-76864-09-8. OCLC 55067520. [dostęp 2023-12-05]. (ang.).
  9. Bowden 2002 ↓, s. 218.
  10. Holton i Klamer 2018 ↓, s. 570, 573.
  11. a b Reesink 2002 ↓, s. 19.
  12. Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: West Bird’s Head. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-02)]. (ang.).
  13. Berry i Berry 1987 ↓, s. 36.
  14. Holton i Klamer 2018 ↓, s. 622.
  15. Stepanus Malak, Wa Ode Likewati: Kamus Indonesia-Moi. Jakarta: PT Sarana Komunikasi Utama, 2011. ISBN 978-979-1291-35-4. [dostęp 2022-09-17]. (indonez.).

Bibliografia

edytuj