Język lauje
Język lauje (a. laudje), także: tinombo[1][3], ampibabo-lauje[3] – język austronezyjski używany przez grupę ludności w prowincji Celebes Środkowy w Indonezji. Według danych szacunkowych z 2001 roku posługuje się nim 44 tys. osób (w tym 6 tys. użytkowników odmiany ampibabo)[1][2].
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
44 tys. (2001) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 2 wrażliwy↗ | ||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | law | ||
| IETF | law | ||
| Glottolog | lauj1238 | ||
| Ethnologue | law | ||
| BPS | 0532 6 | ||
| WALS | lje | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Obszar jego użycia obejmuje obszar od Siboang do Ogowele (na zachodzie, rejon Cieśniny Makasarskiej) oraz obszar od Sidoan do Palasa (na wschodzie, rejon Zatoki Tomini)[4].
W użyciu jest także język indonezyjski, zwłaszcza wśród ludności nadbrzeżnej. Lauje charakteryzuje się stosunkowo wysokim poziomem żywotności. Ludność nadbrzeżna utrzymuje bowiem kontakty z grupami, wśród których indonezyjski jest słabiej znany[5]. Niemniej w perspektywie długoterminowej jest potencjalnie zagrożony wymarciem, ze względu na wpływ systemu edukacji[6].
Ampibabo to mniejszościowa odmiana dialektalna tego języka, którą posługuje się ludność w okolicach miejscowości Ampibabo (60 km na południe od Sidoan)[4]. N.P. Himmelmann (2001) uznał ją za oddzielny język, sugerując się odrębnymi cechami fonologii i leksyki oraz doniesieniami o braku wzajemnej zrozumiałości. Interakcje między obydwoma grupami są silnie ograniczone. Ampibabo wchodzi w bliższy kontakt z językami kaili (zwłaszcza rai) i taje[7]. Dominacja innych języków lokalnych oraz migracje ludności nie sprzyjają zachowaniu ampibabo[8].
Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Lauje, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-08-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-11] (ang.).
- ↑ a b Himmelmann 2001 ↓, s. 18.
- ↑ a b Lauje. Endangered Languages Project. [dostęp 2022-08-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-17)]. (ang.).
- ↑ a b David Mead: Lauje. Sulawesi Language Alliance. [dostęp 2024-08-26]. (ang.).
- ↑ Himmelmann 2010 ↓, s. 69–70.
- ↑ Wurm 2007 ↓, s. 509.
- ↑ Himmelmann 2001 ↓, s. 21.
- ↑ Wurm 2007 ↓, s. 471.
Bibliografia
edytuj- Nikolaus P. Himmelmann, Sourcebook on Tomini-Tolitoli Languages: General Information and Word Lists, Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2001 (Pacific Linguistics 511), DOI: 10.15144/PL-511, ISBN 0-85883-516-9, OCLC 48361406 (ang.).
- Nikolaus P. Himmelmann, Language Endangerment Scenarios: A Case Study from Northern Central Sulawesi, [w:] Margaret Florey (red.), Endangered Languages of Austronesia, Oxford: Oxford University Press, 2010, s. 45–72, DOI: 10.1093/acprof:oso/9780199544547.003.0003, ISBN 978-0-19-172026-0, ISBN 978-0-19-954454-7, ISBN 978-0-19-157121-3, OCLC 507435850 (ang.).
- Stephen A. Wurm, Australasia and the Pacific, [w:] Christopher Moseley (red.), Encyclopedia of the World’s Endangered Languages, Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 425–577, DOI: 10.4324/9780203645659, ISBN 978-0-203-64565-9, ISBN 978-0-7007-1197-0, OCLC 47983733 (ang.).