Język kaimbulawa
Język kaimbulawa – język austronezyjski używany w prowincji Celebes Południowo-Wschodni w Indonezji. Według danych z 2005 roku posługuje się nim 2200 osób[1].
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
2200 (2005) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | zka | ||
| IETF | zka | ||
| Glottolog | kaim1241 | ||
| Ethnologue | zka | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Jego użytkownicy zamieszkują południowo-wschodni fragment wyspy Siompu, na południowy zachód od Buton[2][3]. Obszar tego języka obejmuje dwie wsie: Kaimbulawa i Lantoi[1][4]. Van den Berg (1991) stwierdził, że ludność Lantoi ma swój własny dialekt[5]. W pozostałej części Siompu jest używany miejscowy dialekt języka muna[5].
Brak dokładnych informacji nt. lokalnej sytuacji językowej. Doniesienia z 2010 r. sugerują, że kaimbulawa pozostaje w powszechnym użyciu[4].
Wyróżniono także odmianę kambe-kambero, właściwą dla pojedynczej wsi na południowo-zachodnim wybrzeżu Buton[1][4]. Pod względem leksyki kambe-kambero daje się bliżej powiązać z językiem busoa, niemniej R. van den Berg (1991) sklasyfikował go jako kolejną odmianę kaimbulawa, na podstawie analizy wspólnych innowacji[6].
Istnienie tego języka stwierdzono dopiero w latach 80. XX w.[7][8]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Kaimbulawa, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ van den Berg 2020 ↓, s. 4.
- ↑ van den Berg 1991 ↓, s. 44, 51.
- ↑ a b c David Mead: Kaimbulawa. Sulawesi Language Alliance. [dostęp 2024-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-19)]. (ang.).
- ↑ a b van den Berg 1991 ↓, s. 44.
- ↑ van den Berg 1991 ↓, s. 45.
- ↑ van den Berg 1991 ↓.
- ↑ van den Berg 2020 ↓, s. xvi.
Bibliografia
edytuj- René van den Berg: Muna Dialects and Munic Languages: Towards a Reconstruction. W: Ray Harlow (red.): VICAL 2: Western Austronesian and contact languages: Papers from the Fifth International Conference on Austronesian Linguistics. Cz. 1–2. Auckland: Linguistic Society of New Zealand, 1991, s. 21–51. ISBN 0-908928-00-9. OCLC 59606647. (ang.).
- René van den Berg: The Busoa language of Southeast Sulawesi: Grammar sketch, texts, vocabulary. Dallas: SIL International, 2020, seria: SIL Language and Culture Documentation and Description 48. [dostęp 2022-11-04]. (ang.).