Józef Miączyński (1743–1793)
Józef Miączyński herbu Suchekomnaty (ur. 21 kwietnia 1743 w Sielcu na Wołyniu, zm. 22 maja 1793 w Paryżu) – starosta łosicki 1762–1778. Rotmistrz chorągwi pancernej (1766), generał brygady wojsk francuskich 1792 roku.
| |
 Herb Suchekomnaty | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Dorota Woroniecka |
| Żona |
Maria Francesca Chaboteau |
Życiorys
edytujWnuk Atanazego Miączyńskiego, mąż Marie Françoise Chaboteaux,. Syn Antoniego Miączyńskiego i Doroty z Woronieckich.
Mając niecałe trzynaście lat, został starostą łosickim. W czasie bezkrólewia stanął po stronie Karola Radziwiłła i bił się pod Słonimiem (26 czerwca 1764 roku), z nim również uszedł za granicę. Po powrocie oddał swój głos z województwem wołyńskim na Stanisława Poniatowskiego. Przystąpił do konfederacji barskiej. Był oficerem zaopatrzeniowym konfederatów barskich w okolicach Jedlicza w 1769 r., a później został marszałkiem konfederackim województwa bełskiego. Współdziałał z Charles François Dumouriezem. 23 maja 1771 w bitwie pod Lanckoroną został pojmany przez Rosjan. Uciekł z niewoli. Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku i poseł na sejm 1776 roku z województwa czernihowskiego[1].
W listopadzie 1779 roku wyjechał do Paryża. W 1792 roku został dowódcą dywizji armii nadreńskiej, a następnie dowódcą lekkiego korpusu. Oskarżony o próbę pomocy Dumouriezowi w próbie przywrócenia monarchii, został zgilotynowany[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 529.
- ↑ biogram z XX tomu Polskiego Słownika Biograficznego autorstwa Wacława Szczygielskiego.
Bibliografia
edytuj- Kraushar Aleksander. Losy Miączyńskiego, marszałka konfederacyi barskiej, generała wojsk republikańskich za czasów Wielkiej Rewolucyi Francuzkiej (1769-1793): obraz historyczny, Petersburg: K. Grendyszyński, 1902 (Kraków: W. L. Anczyc), 223 s.: ill.