Józef Małysiak
Józef Małysiak (imię zakonne Czesław Chryzostom; ur. 11 marca 1884 w Żywcu, zm. 10 listopada 1966 w Trzebnicy) – polski ksiądz katolicki, a następnie zakonnik w Towarzystwie Boskiego Zbawiciela (salwatorianie), kaznodzieja, misjonarz ludowy, superior klasztorów w Trzebini i Trzebnicy, założyciel Zgromadzenia Sióstr Rodziny Betańskiej (betanek)[1] i pierwszego w Polsce domu rekolekcji zamkniętych, propagator idei rekolekcji zamkniętych oraz Sługa Boży Kościoła katolickiego.
| Józef Małysiak | |
| Sługa Boży prezbiter, zakonnik | |
 Zdjęcie ks. Józefa Małysiaka (1942) | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
11 marca 1884 |
| Data i miejsce śmierci |
10 listopada 1966 |
| Miejsce pochówku |
grobowiec salwatorianów na cmentarzu w Bagnie |
| Superior domu zakonnego salwatorianów w Trzebini | |
| Okres sprawowania |
1927–1934 |
| Superior domu zakonnego salwatorianów w Trzebnicy | |
| Okres sprawowania |
1960–1966 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
11 października 1922 |
| Prezbiterat |
7 lipca 1907 |
| Narodowość | |
|---|---|
| Uczelnia | |
| Wydział | |
| Rodzice |
|
| Krewni i powinowaci |
|
Życiorys
edytujLata dzieciństwa i młodości
edytujJózef Małysiak pochodził z Podbeskidzia, gdzie się urodził 11 marca 1884(dts) w Żywcu, w rodzinie wielodzietnej (miał jedenaścioro rodzeństwa) jako syn Wojciecha, który był nauczycielem i Marii z domu Biedrońskiej (gospodyni domowej)[2][3]. 23 kwietnia tegoż roku w kościele Narodzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Jerozolimskiego w Żywcu został ochrzczony, otrzymując imiona Józef, Marian, Wiktor[2]. Dwoje z jego licznego rodzeństwa podobnie jak on wybrało drogę życia konsekrowanego[2]. Jego siostra Helena została norbertanką jako s. Milona w klasztorze na Zwierzyńcu w Krakowie, a jego brat Juliusz został księdzem posługując w archidiecezji krakowskiej[2].
Początkowo uczęszczał do szkoły podstawowej w Makowie Podhalańskim, następnie w Paszkówce, a potem w Zatorze[4]. Po jej ukończeniu w okresie (1896–1903) był uczniem gimnazjum w Wadowicach[4]. W tej miejscowości zetknął się z karmelitami bosymi oraz o. Rafałem Kalinowskim OCD, późniejszym świętym, który był jego spowiednikiem[4]. W 1903 otrzymał świadectwo dojrzałości, zdając egzamin maturalny[4].
Powołanie kapłańskie
edytujReligijne środowisko domu rodzinnego, kontakt z karmelitami oraz zachęta starszego brata Juliusza były powodem w 1903 skierowania kroków do seminarium duchownego na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie[4]. Po jego ukończeniu, 7 lipca 1907(dts) w katedrze św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie otrzymał z rąk bp. Anatola Nowaka święcenia kapłańskie[4]. Mszę prymicyjną odprawił w kościele Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Gdowie, gdzie jego brat Juliusz był wówczas wikariuszem[4].
Jako prezbiter został skierowany do parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Myślenicach (1907–1908), gdzie został wikariuszem[4]. Po roku został jako wikariusz przeniesiony do parafii Przenajświętszej Trójcy w Jordanowie (1908–1917)[4][5]. Po dwóch latach pobytu w tej parafii został prefektem szkół powszechnych[4]. Ponadto w tej parafii prowadził m.in. działalność społeczną, gdzie był inicjatorem założenia koła abstynenckiego[4].
W zakonie salwatorianów
edytujW latach (1917–1918) był katechetą w parafii świętych Apostołów Piotra i Pawła w Trzebini[6]. Tutaj zetknął się z pracującymi salwatorianami[7], gdzie poznał wybitnego salwatorianina ks. Benignego Dziadka SDS, który zachęcił go do poszukiwania drogi zakonnej, bazując na ideach ich założyciela ks. Franciszka Marii od Krzyża Jordana SDS, późniejszego błogosławionego[8][3]. Pod ich wpływem, za zgodą biskupa Adama Stefana Sapiehy, późniejszego kardynała, 6 sierpnia 1918(dts) wstąpił do ich zgromadzenia, przyjmując imię zakonne Czesław[7]. Nowicjat odbył w Hambergu (Górna Austria), po czym 11 października 1919(dts) złożył pierwsze śluby zakonne, a 11 października 1922(dts) w Krakowie śluby wieczyste[7]. Po ukończeniu nowicjatu przebywał w Trzebini, skąd wyjeżdżał głosić rekolekcje w innych zakonach oraz rekolekcje i misje ludowe w parafiach praktycznie w całej Polsce[7]. W okresie (1923–1934) będąc dyrektorem do spraw misji i rekolekcji parafialnych[7] wykazał się zdolnościami organizacyjnymi. Wprowadzana przez niego podczas misji i rekolekcji parafialnych tzw. metoda salwatoriańska, której był głównym twórcą, wpływała znacząco na ich rangę i skuteczność[7]. W latach (1924–1927) pełnił funkcję magistra nowicjatu i rektora kleryków w Krakowie na Zakrzówku[7]. W listopadzie 1927 powrócił do Trzebini, gdzie objął urząd superiora i w 1928 założył pierwszy w Polsce dom rekolekcji zamkniętych dla 50 osób, za duchowego opiekuna domu obierając św. Józefa[9]. Do szerzenia idei rekolekcji zamkniętych wykorzystywał ambonę, radio, prasę oraz spotkania i zjazdy[10]. Propagowanie rekolekcji rozpoczął od stworzenia czasopisma rekolekcyjnego „Dzwonek Rekolekcyjny”, który od 1933 zmienił nazwę na „Drogowskaz”. O tej metodzie pasterzowania pisał wówczas w czasopiśmie „Dzwonek Rekolekcyjny” m.in.:
Rekolekcje zamknięte to wyższa szkoła wiary i cnoty, wyższa szkoła sprawiedliwości i świętości, forteca wiary, twierdza katolicyzmu, wyższa szkoła życia wewnętrznego, odnowienie świata w Chrystusie oraz przesłodkie ćwiczenia duchowne.
W 1930 nakład „Dzwonka Rekolekcyjnego” wynosił 7000 egzemplarzy. Ponadto zainicjował ogólnopolskie tzw. „Dni Rekolekcyjne”, organizowane z udziałem biskupów, kapłanów i osób świeckich (1929, 1931 i 1932)[11]. Postanowił powołać różne stowarzyszenia, których zadaniem byłoby propagowanie idei rekolekcji zamkniętych. W 1931 powstał Komitet Rekolekcyjny, w 1932 Związek Rekolekcyjny, a następnie Związek Rekolekcjonistów oraz tzw. Wieniec Rekolekcyjny[12].
Wcześniej, 17 kwietnia 1930(dts) w Puszczykowie k. Poznania, wraz z katechetką z Zakopanego Ireną Parasiewicz założył Towarzystwo Pracy Betańskiej (obecna nazwa: Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej, popularnie zwane betankami), którego celem było wsparcie księży w pracy w parafiach, kościołach i na plebaniach[13][14]. Za radą przełożonych w 1934 wystąpił ze zgromadzenia salwatorianów i przeniósł się do diecezji kieleckiej[13]. W tym samym roku w Kielcach założył Zgromadzenie Zakonne Księży Przemienienia Pańskiego, ale po roku (17 sierpnia 1935(dts)) zostało ono rozwiązane wskutek trudności organizacyjnych i braków kadrowych[13]. W latach (1931–1934) był komisarzem Zgromadzenia Braci Serca Jezusowego, pisząc dla nich konstytucje zakonne (zatwierdzone w 1937)[13]. W 1935 zaczął wydawać, nakładem Zgromadzenia Zakonnego Księży Przemienienia Pańskiego, dwumiesięcznik „Pismo Rekolekcyjne”[15]. Następnie, w 1936 przeniósł się do archidiecezji lubelskiej, zostając misjonarzem diecezjalnym[13]. Na początku II wojny światowej mieszkał w Nałęczowie, w 1940 przeniósł się do Łukowa, a w 1942 przeprowadził się do Kazimierza Dolnego, zostając rektorem kościoła św. Anny i św. Ducha[16].
Powrót do zakonu salwatorianów
edytujPo II wojnie światowej starał się o powrót do zgromadzenia salwatorianów[10]. W 1948 odbył powtórnie nowicjat, przyjmując kolejne imię zakonne Chryzostom[10]. 11 marca 1950(dts) złożył po raz drugi profesję zakonną[10]. Będąc ponownie salwatorianinem w latach (1951–1960) był dyrektorem rekolekcji i misji parafialnych, po czym 1 lipca 1960(dts) został superiorem domu zakonnego w Trzebnicy[10]. Będąc już w podeszłym wieku nadal udzielał rekolekcji dla księży, zakonników i zakonnic[10]. Jak obliczono przeprowadził w swoim życiu w ponad 1300 serii misji i rekolekcji[7]. Zmarł nagle 10 listopada 1966(dts) w Trzebnicy[10]. Po uroczystościach pogrzebowych został pochowany w grobowcu salwatorianów w Bagnie k. Obornik Śląskich[10].
Publikacje
edytuj- Józef Małysiak, Droga Krzyżowa. (dla Misyj i Rekolekcyj), Kraków: Nakładem XX. Salwatorjanów, 1929, OCLC 749549063.
- Czesław Małysiak, Ruch rekolekcyj zamkniętych zagranicą oraz w Polsce, Trzebinia: Dom Rekolekcyjny OO. Salwatorjanów, 1930, OCLC 903333131.
- Czesław Małysiak, Djalogi rekolekcyjne, Trzebinia: Nakładem Domu Rekolekcyjnego OO. Salwatorjanów, 1930, OCLC 1088973679.
- Czesław Małysiak, W domu bezbożnika. Obrazek sceniczny, Trzebinia: Dom Rekolekcyjny OO. Salwatorjanów, 1930, OCLC 899802628.
- Czesław M. Małysiak, Czy słyszałeś co o rekolekcjach zamkniętych?, wyd. 2, Trzebinia: „Dzwonek Rekolekcyjny”, 1930, OCLC 830139675.
- Czesław Małysiak, W sprawie małżeńskiej, Trzebinia: Wydawnictwo OO. Salwatorjanów, 1931, OCLC 749965407.
- Czesław Małysiak, Jak organizować kursy rekolekcyjne?, Trzebinia: Dom Rekolekcyjny OO. Salwatorjanów, 1932, OCLC 903333129.
- Czesław Małysiak, Rekolekcje zamknięte szkołą apostolstwa. Referat, który wygłosił Czesław Małysiak T. B. Z. na 3-cim „Dniu Rekolekcyjnym” w Katowicach dn. 4 września 1932 r, Trzebinia: Księża Salwatorjanie, 1932, OCLC 903333130.
- Czesław Małysiak, Skąd przyjdzie ratunek dla świata? Kazanie, które wygłosił przez radio w katedrze poznańskiej Czesław Małysiak 15.I.1933 r, wyd. 3, Trzebinia: Księża Salwatorjanie, 1934, OCLC 903333148.
- Czesław Małysiak, Triumf Kościoła. Kazanie, które wygłosił ks. Czesław Małysiak T.B.Z. przez radjo w katedrze poznańskiej dnia 27 sierpnia 1933 r, Trzebinia: Nakładem Księży Salwatorjanów, 1934, OCLC 979149247.
- Józef Małysiak, Kazania radjowe, Kielce: Nakł. Księży Przemienienia Pańskiego, 1935, OCLC 750019027.
Proces beatyfikacyjny
edytujZ inicjatywy Zgromadzenia Sióstr Rodziny Betańskiej podjęto starania celem wyniesienia go na ołtarze[17]. Stolica Apostolska 11 maja 1995(dts) wydała zgodę tzw. nihil obstat na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego[17], który na szczeblu diecezjalnym rozpoczął się w archidiecezji lubelskiej 6 października 1995(dts) w Lublinie[18]. Odtąd przysługuje mu tytuł Sługi Bożego.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Betanki. Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej (CSFB) [online], zakony-na-swiecie.blogspot.com [zarchiwizowane z adresu 2019-03-08].
- ↑ a b c d Wawrzyniak 2013 ↓, s. 210.
- ↑ a b Ojciec Założyciel ks. Józef Małysiak SDS, [w:] Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej [online], betanki.pl [zarchiwizowane 2021-05-14].
- ↑ a b c d e f g h i j k Wawrzyniak 2013 ↓, s. 211.
- ↑ Słudzy Boży. Sługa Boży ks. Józef Małysiak, [w:] Parafia Przenajświętszej Trójcy w Jordanowie [online], jordanowskiesanktuarium.diecezja.krakow.pl [zarchiwizowane z adresu 2020-02-20].
- ↑ Wawrzyniak 2013 ↓, s. 211–212.
- ↑ a b c d e f g h Wawrzyniak 2013 ↓, s. 212.
- ↑ Założyciel, [w:] Parafia pw. św. Brata Alberta w Gdańsku [online], bratalbert.com.pl [zarchiwizowane z adresu 2021-11-18].
- ↑ Wawrzyniak 2013 ↓, s. 212, 214.
- ↑ a b c d e f g h Wawrzyniak 2013 ↓, s. 214.
- ↑ Wawrzyniak 2013 ↓, s. 221.
- ↑ Wawrzyniak 2013 ↓, s. 222–223.
- ↑ a b c d e Wawrzyniak 2013 ↓, s. 213.
- ↑ Betanki w służbie kapłanom, [w:] Przewodnik Katolicki [online], przewodnik-katolicki.pl [zarchiwizowane z adresu 2022-11-26].
- ↑ Wawrzyniak 2013 ↓, s. 220.
- ↑ Wawrzyniak 2013 ↓, s. 213–214.
- ↑ a b ~1966~ JÓZEF MAŁYSIAK (CZESŁAW CHRYZOSTOM) [online], newsaints.faithweb.com [dostęp 2020-05-29] (ang.).
- ↑ Sługa Boży. Ks. Józef Czesław Chryzostom Małysiak [online], mtrojnar.rzeszow.opoka.org.pl [zarchiwizowane z adresu 2023-02-27].
Bibliografia
edytuj- Jacek Wawrzyniak, Ks. Józef Czesław Chryzostom Małysiak SDS (1884–1966) – inicjator i propagator rekolekcji zamkniętych dla wszystkich stanów. (PDF), „Studia Salvatoriana Polonica”, Nr 7, Wyższe Seminarium Duchowne Salwatorianów w Bagnie, 2013, s. 209–224, ISSN 1898-3596, OCLC 8255231532 [zarchiwizowane z adresu 2020-11-04].
Linki zewnętrzne
edytuj- Marek Urbaniak, Lubelscy Święci. Charyzmatyczny rekolekcjonista, „Tygodnik katolicki „Niedziela””, Nr 45/2002, niedziela.pl, 2002 [zarchiwizowane z adresu 2023-02-27].