Józef Drzazga
Józef Drzazga (ur. 4 lipca 1914 w Wolicy Pierwszej, zm. 12 września 1978 w Olsztynie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor filozofii, biskup pomocniczy warmiński w latach 1958–1967 (formalnie gnieźnieński), rektor Wyższego Seminarium Duchownego „Hosianum” w latach 1958–1962, administrator apostolski diecezji warmińskiej w latach 1967–1972, biskup diecezjalny warmiński w latach 1972–1978.
 Józef Drzazga (przed 1974) | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
4 lipca 1914 | |
| Data i miejsce śmierci |
12 września 1978 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Biskup diecezjalny warmiński | ||
| Okres sprawowania |
1972–1978 | |
| Administrator apostolski diecezji warmińskiej | ||
| Okres sprawowania |
1967–1972 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
30 października 1938 | |
| Nominacja biskupia |
5 maja 1958 | |
| Sakra biskupia |
31 sierpnia 1958 | |
| Data konsekracji |
31 sierpnia 1958 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Olsztyn | ||||||||
| Miejsce | |||||||||
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
Życiorys
edytujUrodził się 4 lipca 1914 w Wolicy Pierwszej[1]. Kształcił się w Wyższym Gimnazjum Biskupim Męskim w Lublinie. Od 1933 studiował w lubelskim seminarium duchownym[2]. Na prezbitera został wyświęcony 30 października 1938 w katedrze lubelskiej[2] przez Władysława Gorala[3], miejscowego biskupa pomocniczego[4]. W 1938 rozpoczął studia filozoficzne na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W następnym roku powrócił do Polski na wakacje, gdzie zastała go wojna. Po jej zakończeniu kontynuował studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1948 uzyskał magisterium z filozofii, a w 1950 doktorat na podstawie dysertacji Charakter człowieka według św. Tomasza z Akwinu[2].
W czasie II wojny światowej pracował duszpastersko w Hrubieszowie[2], był także kapelanem Armii Krajowej[5]. W 1944 został wikariuszem parafii Abramów[2]. W latach 1954–1958 prowadził wykłady na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim[1]. W lubelskim seminarium duchownym zajmował stanowiska prefekta i wicerektora. W 1951 został kanonikiem rzeczywistym kapituły katedralnej w Lublinie[2].
5 maja 1958 został prekonizowany biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej i biskupem tytularnym Siniandus z zadaniem posługiwania na Warmii. Sakrę biskupią przyjął 31 sierpnia 1958 w prokatedrze św. Jakuba Apostoła w Olsztynie. Głównym konsekratorem był kardynał Stefan Wyszyński, arcybiskup metropolita gnieźnieński i warszawski, a współkonsekratorami biskup diecezjalny lubelski Piotr Kałwa i biskup Tomasz Wilczyński, delegat prymasa Polski z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego w Olsztynie[6]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Pro Ecclesia Sancta Dei” (Za Święty Kościół Boży)[1]. W latach 1958–1962[7] sprawował urząd rektora Wyższego Seminarium Duchownego „Hosianum”, w tym czasie zreformował program studiów seminaryjnych[2]. W kurii diecezjalnej kierował wydziałem duszpasterskim, który podzielił na sekcje odpowiadające duszpasterskim dziedzinom, ponadto inicjował kursy dla duchownych[2].
7 sierpnia 1965, po śmierci biskupa Tomasza Wilczyńskiego, kapituła warmińska wybrała go na wikariusza kapitulnego diecezji[2]. 25 maja 1967[5] papież Paweł VI mianował go administratorem apostolskim, a 28 czerwca 1972[2], w następstwie podpisania układu o uznaniu granic między PRL a RFN i normalizacji stosunków roboczych między PRL a Stolicą Apostolską[8], biskupem diecezjalnym[2]. 4 lipca 1972 objął diecezję[9], a 15 sierpnia 1972 odbył ingres do katedry we Fromborku[5]. W 1973 otrzymał od Pawła VI przywilej noszenia paliusza[10]. Erygował 41 parafii i ustanowił 4 nowe dekanaty. Utworzył w diecezji komisję ds. sztuki sakralnej (1966), radę kapłańską (1970) i radę duszpasterską (1970), przy seminarium duchownym powołał Studium Katechetyczne (1974). W 1977 zatwierdził kult objawień maryjnych w Gietrzwałdzie. Zintensyfikował prace nad procesem beatyfikacyjnym kardynała Stanisława Hozjusza[2]. Uczestniczył w II, III i IV sesji soboru watykańskiego II[11].
Był współkonsekratorem podczas sakr biskupa pomocniczego warmińskiego Juliana Wojtkowskiego (1969), administratora apostolskiego w Białymstoku Henryka Gulbinowicza (1970) i biskupa pomocniczego lubelskiego Zygmunta Kamińskiego (1975)[12].
Zmarł 12 września 1978 w Olsztynie[1]. Został pochowany w konkatedrze św. Jakuba w Olsztynie[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d S. Achremczyk, R. Marchwiński, J. Przeracki: Poczet biskupów warmińskich. Olsztyn: 1994.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m A. Kopiczko. Biskup Józef Drzazga – charakterystyka posługi biskupiej. „Echa Przeszłości”. Nr XX/1, s. 371–385, 2019. ISSN 1509-9873. [dostęp 2023-02-05].
- ↑ J. Wojtkowski. Diecezja warmińska w latach 1945–1972. „Komunikaty Mazursko-Warmińskie”. Nr 1, s. 84–85, 1996. [dostęp 2023-02-05].
- ↑ Władysław Goral. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2023-02-05]. (ang.).
- ↑ a b c P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 82–83. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ K.R. Prokop. Sakry i sukcesja święceń biskupich pasterzy diecezji oraz metropolii warmińskiej w dwóch ostatnich stuleciach. „Studia Warmińskie”. Nr 47, s. 154, 2010. ISSN 0137-6624. [dostęp 2023-02-04].
- ↑ J. Wojtkowski. Diecezja warmińska w latach 1945–1972. „Komunikaty Mazursko-Warmińskie”. Nr 1, s. 94, 1996. [dostęp 2023-02-05].
- ↑ 4 diecezje w Polsce obchodzą 50 lecie istnienia. ekai.pl, 2022-02-04. [dostęp 2023-02-06].
- ↑ Józef Drzazga biskupem warmińskim. archwarmia.pl, 2022-06-26. [dostęp 2023-02-05].
- ↑ M. Szram. Przywilej paliusza biskupów warmińskich. „Studia Warmińskie”. T. XXXI, s. 204–205, 1994. [dostęp 2023-02-05].
- ↑ B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Z. Pawlak (red.): Katolicyzm A-Z. Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.
- ↑ Józef Drzazga. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2023-02-05]. (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Nota biograficzna Józefa Drzazgi na stronie Encyklopedii Warmii i Mazur. [dostęp 2023-02-02].
- Józef Drzazga [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-06-08] (ang.).