Izomery jądrowe
Izomery jądrowe – jądra atomowe o identycznej liczbie protonów i neutronów (stanowiące ten sam nuklid), jednakże różniące się stanem kwantowym. Odkrył je w 1931 roku Otto Hahn, badając produkty rozpadu uranu. Wedle jego obserwacji protaktyn 234Pa ulegał rozpadowi β z różnym czasem połowicznego rozpadu. Jeden wynosił 1,17 min, drugi 6,7 h, a emitowane w obu przypadkach cząstki β miały inne wartości energii[1].
W fizyce jądrowej określa się mianem izomeru częstokroć tylko metatrwałe, wzbudzone stany izotopu, przy czym granica między trwałym i nietrwałym stanem jest płynna i waha się w zakresie kilku nanosekund do kilku sekund (i dłużej).
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Feliks Jaroszyk, Helena Gawda, Biofizyka : podręcznik dla studentów, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2001, s. 40, ISBN 83-200-2461-7, OCLC 297636059 [dostęp 2020-02-08].