Izaak Ślepy
Izaak Ślepy (ur. ok. 1160/1165 w Prowansji, zm. 1235 tamże), zwany też po aram. סגי נהור Sagi Nahor (dosł. „Bogaty w Światło, Pełen Światła”) – żydowski mistyk, najwybitniejszy spośród kabalistów prowansalskich[1].
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Wyznanie | |
Był synem Abrahama ben Dawida z Posquiéres oraz wnukiem Abrahama ben Izaaka z Narbony. Pozostawał pod wpływem swego ojca, a także tekstu kabalistycznego Sefer ha-Bahir oraz filozofii neoplatonizmu[1].
Spośród wielu jego dzieł, zachowanych fragmentarycznie, najważniejszy jest komentarz do traktatu Sefer Jecira, w którym rozbudowywał ideę boskich emanacji, sefir. Zajmował się ponadto kontemplacją mistyczną, jak również mistyką języka. Twierdził m.in., iż mowa ludzka bliska jest mowie Boga, jako że obie dają się wyprowadzić z boskiego imienia[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Kos 2003 ↓.
Bibliografia
edytuj- Bogdan Kos: Izaak Ślepy. W: Polski słownik judaistyczny. Dzieje – kultura – religia – ludzie. Oprac. Zofia Borzymińska i Rafał Żebrowski. T. 1: A–K. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2003, s. 640–641, seria: Słowniki. ISBN 83-7255-126-X. [dostęp 2017-12-24].