Iwao Ōyama

japoński dowódca wojskowy, współtwórca armii cesarskiej, polityk

Iwao Ōyama (jap. 大山 巌, Ōyama Iwao; ur. 12 listopada 1842 w Kagoshimie, zm. 10 grudnia 1916 w Tokio)japoński dowódca wojskowy, marszałek polny, współtwórca nowoczesnej Cesarskiej Armii Japońskiej, polityk. Uczestnik działań mających na celu obalenie siogunatu i restaurację władzy cesarskiej[1].

Iwao Ōyama
大山 巌
Ōyama Iwao
Ilustracja
marszałek polny marszałek polny
Data i miejsce urodzenia

12 listopada 1842
Kagoshima

Data i miejsce śmierci

10 grudnia 1916
Tokio

Przebieg służby
Lata służby

1871–1914

Siły zbrojne

 Armia Cesarska

Główne wojny i bitwy

wojna boshin,
bunt Satsumy,
wojna chińsko-japońska,
wojna rosyjsko-japońska

Odznaczenia
Order Chryzantemy (Japonia) Order Kwiatów Paulowni (Japonia) Wielka Wstęga Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia) Złota i Srebrna Gwiazda Orderu Wschodzącego Słońca (Japonia) Order Złotej Kani I klasy (Japonia) Order Złotej Kani II klasy (Japonia) Pamiątkowy Medal Ogłoszenia Konstytucji Cesarskiej (Japonia) Medal Wojskowy za Wojnę Chińsko-Japońską 1894-1895 (Japonia) Medal Wojskowy za Wojnę Rosyjsko-Japońską 1904-1905 (Japonia) Pamiątkowy Medal Wstąpienia na Tron Cesarza Yoshihito (Japonia) Medal za I Wojnę Światową (Japonia) Order Zasługi Japońskiego Czerwonego Krzyża Order Korony Żelaznej I klasy (Austro-Węgry) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Imperium Osmańskiego I klasy Order Czarnego Orła (Prusy) Order Królewski Korony I klasy (Prusy) Cesarski i Królewski Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Tajlandii Order Zasługi (Wielka Brytania) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch

Życiorys

edytuj

Pochodził ze starego rodu samurajskiego z domeny Satsuma.

Po przewrocie Meiji odegrał dużą rolę w tworzeniu ówczesnej armii japońskiej. W 1870 został wysłany do Francji na studia w École Spéciale Militaire de Saint-Cyr. Podczas wojny francusko-pruskiej (1870–1871) był oficjalnym obserwatorem wojskowym z ramienia Japonii. Później, do 1883 kontynuował studia w Genewie. Znał biegle kilka języków.

W 1877 uczestniczył w zdławieniu buntu samurajów, wznieconego przez jego kuzyna, Takamoriego Saigō.

W latach 1885–1891 i 1892-1896 był ministrem sił lądowych.

W czasie wojny chińsko-japońskiej (1894–1895) dowodził 2. Armią japońską, która zajęła Port Artur. Po wojnie otrzymał tytuł markiza i został członkiem Tajnej Rady przy cesarzu.

W latach 1899–1904 i 1905-1906 pełnił funkcję szefa Sztabu Generalnego, a w czasie wojny rosyjsko-japońskiej (1904–1905) był naczelnym dowódcą wojsk lądowych w Mandżurii.

W 1907 otrzymał od cesarza tytuł księcia.

Od 1912 był strażnikiem pieczęci cesarskiej, a w latach 1914–1916 – ministrem środka.

Przypisy

edytuj
  1. Ewa Pałasz-Rutkowska, Katarzyna Starecka: Japonia. Warszawa: Wydawnictwo Trio, 2004. ISBN 83-88542-84-2.

Bibliografia

edytuj
  • Ewa Pałasz-Rutkowska, Katarzyna Starecka, Japonia, Warszawa: Wydawnictwo TRIO, 2004, ISBN 83-88542-84-2, OCLC 749335839.
  • Bolszaja Sowieckaja Encykłopedia, t. 19, Moskwa 1975