Iosif Iwanowicz Giejbo (ros. Иосиф Иванович Гейбо, ur. 12 kwietnia?/25 kwietnia 1910 we wsi Wałujśke w obwodzie ługańskim, zm. 16 kwietnia 1992 w Samarze) – radziecki lotnik wojskowy, generał major lotnictwa, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Iosif Giejbo
Иосиф Гейбо
generał major lotnictwa generał major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1910
Wałujśke, obwód ługański

Data i miejsce śmierci

16 kwietnia 1992
Samara

Przebieg służby
Lata służby

1933–1968

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Stanowiska

dowódca 309 Dywizji Lotniczej, dowódca 6 Gwardyjskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego

Główne wojny i bitwy

bitwa nad Chałchin-Goł,
wojna zimowa,
front wschodni (II wojna światowa)

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy

Życiorys

edytuj

Urodził się w rosyjskiej rodzinie chłopskiej. Ukończył technikum kolejowe w Ługańsku, od 1932 należał do WKP(b), w 1933 został powołany do Armii Czerwonej, w 1934 ukończył Kaczyńską Wyższą Wojskową Szkołę Lotniczą dla Pilotów. W latach 1936–1937 uczestniczył w powietrznych paradach pierwszomajowych w Moskwie, później służył na Dalekim Wschodzie, w 1939 brał udział w bitwie nad Chałchin-Goł jako dowódca eskadry pułku lotnictwa szturmowego, wykonując 82 loty bojowe. Po ataku ZSRR na Finlandię jego eskadra została przeniesiona do Moskwy, gdzie sformowano pułk myśliwski, skierowany następnie do walk z Finami w Karelii; Iosif Giejbo odniósł w tej wojnie cztery zwycięstwa. Po ataku Niemiec na ZSRR uczestniczył w walkach, 18 sierpnia 1941 został ranny, leczył się do grudnia, w 1944 ukończył kursy doskonalenia kadry oficerskiej i został pułkownikiem oraz objął dowództwo 309 Dywizji Lotniczej, a później 6 Gwardyjskiej Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego 3 Gwardyjskiego Korpusu Lotnictwa Myśliwskiego 5 Armii Powietrznej 2 Frontu Ukraińskiego. Walczył na terytorium Rumunii, Węgier i Czechosłowacji, do kwietnia 1945 wykonał 177 lotów bojowych, odnosząc 5 zwycięstw. W 1949 ukończył Wojskową Akademię Sztabu Generalnego i został naczelnikiem wyższej lotniczej szkoły wojskowej w Armawirze, w 1968 zakończył służbę w stopniu generała majora lotnictwa. Był deputowanym do Rady Najwyższej Mołdawskiej SRR. Otrzymał honorowe obywatelstwo Bratysławy.

Odznaczenia

edytuj

I medale.

Bibliografia

edytuj