Institut d’Estudis Catalans

Institut d’Estudis Catalans – instytut badawczy z siedzibą w Barcelonie.

Historia

Instytut powstał z inicjatywy Enrica Prat de la Riba w 1907 roku. Jego głównym zadaniem była standaryzacja języka katalońskiego. Prowadzi badania naukowe nad całością kultury katalońskiej. W 1911 roku powstały trzy sekcje: historyczno-archeologiczna, filologiczna i naukowa. Językiem podstawowym w IEC jest język kataloński.

Sekcja Filologiczna IEC zajmowała się ustaleniem norm pisowni, zatwierdzonych w 1913 roku, a które stały się one podstawą współczesnego katalońskiego. W 1917 roku wydano słownik Diccionari Ortogràfic de l'Institut. Po raz ostatni został wydany w 1937 roku. W 1932 roku ukazał się Diccionari General de la Llengua Catalana. Do Sekcji Filologicznej należą członkowie ze wszystkich regionów w których używany jest język kataloński (Katalonia, Baleary,Walencji, Alghero na Sardynii i Księstwa Andor) oprócz Walencji, która ma własną instytucję Acadèmia Valenciana de la Llengua. IEC opracował również: w 1995 roku Diccionari de la Llengua Catalana oraz Diccionari Català-Valencià-Balear. Sekcja nauki w 1921 roku stworzyła Służbę Meteorologiczną Katalonii(Servei Meteorològic de Catalunya). Od 1922 roku IEC jest członkiem Międzynarodowej Unii Akademickiej.

Działalność

Zajmuje się głównie badaniami nad standaryzacją języka katalońskiego oraz kulturą regionu. By jak najlepiej zrealizować swoje programy badawcze Instytut współpracuje z innymi instytucjami, podpisuje umowy z uniwersytetami w Katalonii, oraz organizacjami z dziedziny nauki i kultury. Instytut jest członkiem Międzynarodowej Unii Akademickiej od 1922 roku. Uczestniczy zatem we wszystkich międzynarodowych programach badawczych promowanych przez tę instytucję.

Organizacja

Od 1990 roku Instytut jest podzielony na 5 sekcji: historyczno-archeologiczną, nauk biologicznych, nauki i technologii, filologiczną i filozofii i nauk społecznych. Każda z nich ma maksymalnie dwudziestu ośmiu stałych członków. Instytut zatrudnia ponad sto osób.