Innocenty (Sokołow)

Innocenty, imię świeckie Konstantin Pawłowicz Sokołow (ur. 1 lutego^?/13 lutego 1846 w eparchii moskiewskiej, zm. 14 sierpnia 1937 w Niemczinowce) – rosyjski biskup prawosławny.

Innocenty

Konstantin Sokołow
Arcybiskup bijski
Kraj działania	ZSRR
Data urodzenia	13 lutego 1846
Data śmierci	14 sierpnia 1937
Miejsce pochówku	Romaszkowo↗
Arcybiskup bijski
Okres sprawowania	1920–1922
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	2 lutego 1902
Prezbiterat	8 września 1873
Chirotonia biskupia	3 kwietnia 1905

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	3 kwietnia 1905
Miejscowość	Tomsk
Miejsce	Sobór Narodzenia Matki Bożej
Konsekrator	Makary (Niewski)
Współkonsekratorzy	Makary (Pawłow)
Współkonsekrowani biskupi Melecjusz (Zaborowski) 21 listopada 1908 Eutymiusz (Łapin) 18 marca 1912

Życiorys

Był synem kapłana prawosławnego. Ukończył seminarium duchowne w Moskwie (1867). Następnie był nauczycielem szkoły duchownej przy Monasterze Pierierwińskim. W 1871 wyjechał na Ałtaj jako członek tamtejszej misji. 8 września 1873 został wyświęcony na kapłana. Służył w placówkach misyjnych na Ałtaju, od 1897 został dziekanem wszystkich cerkwi na jej terenie. W tym samym roku otrzymał godność protoprezbitera. 2 lutego 1902 złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię Innocenty. W tym samym roku został podniesiony do godności archimandryty. Był zastępcą kierownika misji na Ałtaju.

3 kwietnia 1905 w soborze Narodzenia Matki Bożej w Tomsku został wyświęcony na biskupa bijskiego, wikariusza eparchii tomskiej, przez biskupa tomskiego Makarego i biskupa jakuckiego Makarego. Został wówczas naczelnikiem misji ałtajskiej i kierował nią do końca jej istnienia. W 1919 został ordynariuszem nowo powołanej eparchii bijskiej i po 1920 otrzymał godność arcybiskupią. W 1922 został aresztowany i uwięziony w Bijsku, opuścił więzienie po dziewięciu miesiącach. W lutym 1923 trafił do więzienia ponownie i oskarżony o współudział (razem z innymi biskupami) we wzywaniu ludności do walki przeciwko bolszewikom. Z uwagi na jego zły stan zdrowia nie został skazany, a jedynie zmuszony do zamieszkania w Moskwie bez prawa wyjazdu. Osiedlił się w monasterze Nikoło-Ugrieskim razem z byłym metropolitą moskiewskim Makarym, również dawnym misjonarzem na Ałtaju. Następnie przeniósł się do mieszkania swojego syna Nikołaja do wsi Niemczinowka pod Moskwą. Tam też w 1937 zmarł. Jego pogrzebowi przewodniczył metropolita niżnonowogrodzki i arzamaski Sergiusz.

W 1992 został całkowicie zrehabilitowany.

Jego synowie Aleksiej, Nikołaj i Iwan również zostali duchownymi prawosławnymi.