Indyjskie Zgromadzenie Ludowe

Bharatiya Jana Sangh
Państwo	Indie
Skrót	BJS
Data założenia	21 października 1951
Ideologia polityczna	nacjonalizm, konserwatyzm, centroprawica

Indyjskie Zgromadzenie Ludowe (hindi भारतीय जनसंघ, ang. Bharatiya Jana Sangh, BJS) – indyjska partia polityczna. Prowadziła działalność w latach 1951–1980. Należała do sangha pariwar – rodziny organizacji nacjonalistycznych.

Historia

Bharatiya Jana Sangh powstała 21 października 1951 w Delhi. Założycielem był lider nacjonalistycznych bengalskich Hindusów Syama Prasad Mookerjee wspierany przez Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS). Rok później w wyborach parlamentarnych w 1952 zdobyła 3 mandaty. W wyborach parlamentarnych z roku 1967 uzyskała 35 miejsc w Lok Sabha. Największą poparcie zyskiwała w stanach: Radźasthan, Gudźarat, Maharasztra, Madhja Pradesz i Uttar Pradesz i Bihar. Partia przez 24 lata była jedną z wielu pozostających w cieniu INC, zajmując w najlepszym wypadku 2. lub 3. miejsce.

Podczas stanu wyjątkowego w 1975 roku, partia przyłączyła się do innych ugrupowań w proteście przeciwko Indirze Gandhi, a jeden z jej liderów, Atal Bihari Vajpayee, trafił do więzienia. Przed wyborami 1977 roku, BJS zainwestowała swój cały polityczny i organizacyjny potencjał w celu utworzenia jednej, zunifikowanej partii opozycyjnej. W końcu powstało ugrupowanie złożone zarówno z socjalistów, jak i regionalistów, a także byłych członków INC o nazwie Janata Party (Partia Ludowa).

Janata Party zwyciężyła w wyborach 1977 roku, a jej lider Morarji Desai, został premierem. Vajpayee objął stanowisko ministra spraw zagranicznych. Janata Party rządziła 2 lata. Po powrocie do władzy I. Gandhi, Janata rozpadła się, Indyjskie Zgromadzenie Ludowe (BJS) znów rozpoczęło działalność jako samodzielne ugrupowanie.

W 1980 Indyjskie Zgromadzenie Ludowe stało się podstawą dla utworzenia BJP, która przejęła większość jej działaczy i elektoratu.

Ideologia

BJS realizowało ideologię hindutwy^[1]. Była pierwszą partią o ogólnoindyjskim zasięgu, która bazowała na hinduistycznej tradycji kulturowej i religijnej^[2], akcentowała rolę systemu kastowego, tradycyjnej rodziny indyjskiej, języka hindi. Jej przywódcy w większości wywodzili się z warny braminów^[2].

Prezydenci

1 Dr. S.P. Mookerjee 1951-52
2 Pt. Mauli Chandra Sharma 1954
3 Pt. Prem Nath Dongra 1955
4 Acharya D.P. Ghosh 1956-59
5 Shri Pitamber Das 1960
6 Shri A. Rama Rao 1961
7 Acharya D.P. Ghosh 1962-64
8 Shri Bachhraj Vyas 1965
9 Shri Balraj Madhok 1966
10 Pandit Deen Dayal Upadhyaya 1967-68
11 Shri Atal Bihari Vajpayee 1969-72
12 Shri Lal Krishna Advani 1973-77

Przypisy

↑ Krzysztof Dębnicki: Konflikt i przemoc w systemie politycznym niepodległych Indii. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2000, s. 179, seria: Dzieje Orientu. ISBN 83-88238-36-1. (pol.).
↑ ^a ^b Krzysztof Dębnicki: Konflikt i przemoc w systemie politycznym niepodległych Indii. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2000, s. 180, seria: Dzieje Orientu. ISBN 83-88238-36-1. (pol.).

[1] Krzysztof Dębnicki: Konflikt i przemoc w systemie politycznym niepodległych Indii. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2000, s. 179, seria: Dzieje Orientu. ISBN 83-88238-36-1. (pol.).

[ReferenceA-2] Krzysztof Dębnicki: Konflikt i przemoc w systemie politycznym niepodległych Indii. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie DIALOG, 2000, s. 180, seria: Dzieje Orientu. ISBN 83-88238-36-1. (pol.).

[1]

[2]