Ignacy Szpunar
Ignacy Stanisław Szpunar (ur. 28 stycznia 1891 w Albigowej, zm. 8 marca 1947 w Jeleniej Górze) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 stycznia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 marca 1947 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
14 Pułk Piechoty Ziemi Kujawskiej |
| Stanowiska |
kwatermistrz pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujSyn Wojciecha. W latach 1911–1913 członek Związku Strzeleckiego. W 1913 złożył maturę w c. k. Gimnazjum Nr II w Rzeszowie[1]. W czasie I wojny światowej walczył jako porucznik w c. k. pułku piechoty nr 90. Stworzył tajną organizację wojskową, w wyniku której c. k. pułk piechoty nr 90, pod koniec września 1918 roku znajdujący się w Odessie ogłosił się pułkiem polskim. Na początku listopada tegoż roku wrócił do Jarosławia.
Od 1 listopada 1918 roku w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za męstwo wykazane w walkach z bolszewikami odznaczony został Krzyżem Walecznych[2]. Służył we włocławskim 14 pułku piechoty, z którego w dniu 26 kwietnia 1928 r. został przeniesiony na stanowisko dowódcy III batalionu 33 pułku piechoty w Łomży[3]. W październiku 1932 został przesunięty ze stanowiska obwodowego komendanta PW na stanowisko kwatermistrza pułku[4]. Od 1 maja 1937 dowódca 2 Morskiego batalionu strzelców w Gdyni (przemianowanego w późniejszym okresie na 2 Morski pułk strzelców). Batalion organizował w wyjątkowo trudnych warunkach, szczególnie kwaterunkowych.
W kampanii wrześniowej od samego początku 2 Morski pułk strzelców pod jego dowództwem podlegał dowództwu Lądowej Obrony Wybrzeża, zatrzymał wojska niemieckie atakujące od strony Sopotu. Po kilkudniowych walkach w gdyńskich lasach i okolicznych miejscowościach, na rozkaz płk. Dąbka wycofał się z żołnierzami na Kępę Oksywską. Tam jego pułk prowadził walki aż do kapitulacji do 19 września 1939 roku.
Następnie przebywał w niewoli - w oflagu VII A Murnau. Zmarł 8 marca 1947 roku w Jeleniej Górze, a zgodnie z jego wolą pochowano go na wojskowym Cmentarzu Obrońców Wybrzeża w Gdyni Redłowie, tam gdzie spoczywają żołnierze, jego podwładni z 2. mps.
Awanse
edytuj- major – 18 lutego 1928 r. ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 r. i 10 lokatą w korpusie oficerów piechoty
- podpułkownik – 19 marca 1937 r.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (pośmiertnie, 11 czerwca 1947)[5] nr 12008[6]
- Krzyż Walecznych (1921)[7]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[8]
Upamiętnienie
edytuj24 września 2019 roku w Albigowej, skąd pochodził, odsłonięto mural ppłk. Ignacego Szpunara[9]. Z dniem 13 czerwca 2018 roku Regionalne Centrum Informatyki Gdynia otrzymało imię ppłk. Ignacego Stanisława Szpunara[10].
Przypisy
edytuj- ↑ Sprawozdanie 1913 ↓, s. 97.
- ↑ Jednodniówka 14 Pułku Piechoty 1934 ↓, s. 43.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 IV 1928, s. 136.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 408.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 99, poz. 655 „za udział w bohaterskiej obronie Wybrzeża w 1939 r.”
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 515.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 78)
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ Ppłk Ignacy Szpunar upamiętniony na muralu - Aktualności - Centrum Kultury Gminy Łańcut [online], www.ck.gminalancut.pl [dostęp 2020-07-07] [zarchiwizowane z adresu 2020-07-09].
- ↑ Regionalne Centrum Informatyki Gdynia - Dziedzictwo i tradycje RCI Gdynia [online], rcigdynia.wp.mil.pl [dostęp 2021-08-11].
Bibliografia
edytuj- Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. II Gimnazyum w Rzeszowie za rok szkolny 1913. Rzeszów: Nakładem funduszu naukowego, 1913.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 49, 181.
- Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 31, 563.
- Jednodniówka 14 Pułku Piechoty w 16 rocznicę powstania: 1918–27 października 1934.. Włocławek, 1934. [dostęp 2017-10-23].
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2017-12-14].
- Kazimierz Górski. Syn ziemi rzeszowskiej obrońca Wybrzeża. „Nowiny”, s. 4, Nr 237 z 1 września 1974.