Ignacy Pawłowski (historyk)
Ignacy Pawłowski (ur. 2 listopada?/15 listopada 1916 w Słobodzie Czerneckiej (na Nowogródczyźnie), zm. 28 października 1998 w Warszawie[1]) – polski wojskowy i historyk, pułkownik Ludowego Wojska Polskiego.
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1941–1971 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kierownik Katedry, prodziekan Wydziału |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujW 1936 ukończył szkołę w Marchlewsku, następnie studiował historię w Instytucie Pedagogicznym w Pietropawłowsku[2]. W 1941 został zmobilizowany do Armii Czerwonej, od 1943 służył w I Dywizji im. Tadeusza Kościuszki, m.in. walczył pod Lenino. Następnie służył w 2 Dywizji Piechoty im. Jana Henryka Dąbrowskiego, gdzie dowodził plutonem, następnie kompanią 5 Pułku Piechoty, uczestniczył w operacji berlińskiej[1].
Po II wojnie światowej pozostał w Polsce, służył w Warszawskim Okręgu Wojskowym[1]. W 1949 przyjął obywatelstwo Polskie i został skreślony z ewidencji Armii Czerwonej, był wówczas w stopniu podpułkownika[3]. W tym samym roku rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim (został wpisany na IV rok). W 1951 obronił pracę magisterską napisaną pod kierunkiem Żanny Kormanowej[2]. W latach 1951–1971 pracował w Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego. W 1958 obronił pracę doktorską w Instytucie Historii PAN[1]. W 1963 otrzymał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Polityczna działalność KPP w latach 1918-1928 (było to pierwsze kolokwium habilitacyjne w dziejach WAP[4]) i został zatrudniony jako docent. Był tam m.in. prodziekanem Wydziału Historycznego (1956-1964) i kierownikiem Katedry Historii Polski i Polskiego Ruchu Robotniczego (od 1969)[1][5]. Służbę wojskową zakończył w stopniu pułkownika[4]
Od 1972 pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu, jako docent w Instytucie Historii. W 1976 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk humanistycznych, w latach 1978-1981 był dyrektorem Instytutu Historii, kierował także Zakładem Historii Najnowszej. W 1983 ubiegał się o stanowisko rektora WSP. Przeszedł na emeryturę w 1987[1].
Wypromował 7 doktorów i ponad 360 magistrów[1].
Był odznaczony Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem „Za udział w walkach o Berlin” i Medalem za Warszawę 1939–1945[1].
Wybrane publikacje
edytuj- Rządy ludowe w Polsce w 1918
- Historia powszechna 1918-1945
- Geneza i działalność Organizacji Spiskowo-Bojowej PPS
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Leszek Kuberski Profesor Ignacy Pawłowski, w: Indeks. Pismo Uniwersytetu Opolskiego, nr 5 (13), grudzień 1998/styczeń 1999, s. 31
- ↑ a b Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945-2000, wyd. Arkadiusz Wingert, Kraków 2010, s. 143
- ↑ Edward Jan Nalepa Oddani partii Lenina i Stalina. Czerwonoarmiści w Wojsku Polskim 1943-1968, wyd. Instytut Historii i Stosunków Międzynarodowych Filii Uniwersytetu Jana Kochanowskiego, Piotrków Trybunalski 2017, s. 215
- ↑ a b Andrzej Ciupiński Wojskowa Akademia Polityczna im. Feliksa Dzierżyńskiego 1951-1986, wyd. WAP, Warszawa 1986, s. 67
- ↑ Andrzej Ciupiński Wojskowa Akademia Polityczna im. Feliksa Dzierżyńskiego 1951-1986, wyd. WAP, Warszawa 1986, s. 41, 46
Linki zewnętrzne
edytuj- Ignacy Pawłowski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2009-01-25].