Ignacy Izdebski
Ignacy Rudolf Izdebski h. Pomian[a], ps. „Igo” (ur. 11 lipca 1892 w Złoczowie, zm. 16 czerwca 1957 w Krakowie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, doktor filozofii, działacz sportowy.
 pułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 lipca 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
64 Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
.png){kind=small}
| Kariera trenerska | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
Życiorys
edytujBył synem Leona i Franciszki, z domu Warżały. W 1912 ukończył Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie, w 1919 Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie obronił pracę doktorską[3].
Służba wojskowa i działalność zawodowa
edytujW czasie I wojny światowej służył w Armii Austro-Węgier, w której otrzymał stopień porucznika. Z dniem 1 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem od dnia 1 stycznia 1917 roku, zaliczeniem do 1 Rezerwy armii oraz powołaniem do służby czynnej, do czasu demobilizacji[1]. 19 lutego 1919 roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków na stanowisko referenta w Oddziale II Sztabu[2]. W 1921 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego[4]. 15 października 1923 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[5]. Z dniem 1 grudnia 1924 został przeniesiony do 73 Pułku Piechoty w Katowicach na stanowisko dowódcy I batalionu[6][7]. Z dniem 1 grudnia 1925 roku został przydzielony do 6 Dywizji Piechoty w Krakowie na stanowisko szefa sztabu[8]. W kwietniu 1928 roku został przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego w Warszawie[9][10][11] na stanowisko szefa Wydziału Wyszkolenia. 2 grudnia 1930 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku i 14. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. W październiku 1932 roku został przeniesiony do 64 Pułku Piechoty w Grudziądzu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[13]. W listopadzie 1935 roku został mianowany dowódcą tego pułku. W lutym 1938 roku został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i przydzielony na stanowisko I oficera sztabu generała do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, gen. bryg. Władysława Bortnowskiego z siedzibą w Toruniu. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 roku i 26. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W tym samym roku, w czasie akcji zaolziańskiej, był szefem sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Śląsk”. W marcu 1939 roku, po awansie Władysława Bortnowskiego na generała dywizji i mianowaniu go inspektorem armii, został I oficerem sztabu inspektora armii oraz szefem sztabu Armii „Pomorze”[3].
Na stanowisku szefa sztabu Armii „Pomorze” walczył w kampanii wrześniowej. 22 września 1939 roku, w czasie bitwy pod Bzurą, dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w obozach jenieckich w II A Prenzlau, II A Neubrandenburg, II D Gross-Born (gdzie był starszym obozu) i X B Sandbostel. Po zakończeniu wojny przebywał początkowo w Niemczech, gdzie uczestniczył w opiece nad polskimi dipisami, następnie do maja 1946 był członkiem Polskiej Misji Repatriacyjnej w Niemczech. Następnie wrócił do Polski i został zdemobilizowany w stopniu pułkownika[3].
Po II wojnie światowej pracował jako radca prawny w Małopolskim Zjednoczeniu Przetworów Papierowych, dyrektor Krakowskich Zakładów Wyrobów Papierowych i pracownik Zarządu Budowy Pieców Przemysłowych w Nowej Hucie[3]. Został pochowany na Cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera 7 WOJ-wsch-4)[15].
Działalność sportowa
edytujOd 1912 był członkiem Cracovii[3]. Od stycznia 1926 do stycznia 1929 pełnił funkcję prezesa Krakowskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej[16]. Od stycznia 1929 do stycznia 1933 był prezesem Ligi Piłki Nożnej i w związku z tą funkcją członkiem zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej[17].
W 1948 był kierownikiem sekcji piłkarskiej Cracovii, pełnił także funkcję prezesa Polskiego Związku Hokeja na Lodzie[18]. W lutym 1949 został powołany w skład kapitanatu PZPZ – komisji selekcyjnej odpowiadającej za ustalenie składu reprezentacji Polski[19]. W tej roli uczestniczył w wyborze składu w dziewięciu spotkaniach: z Rumunią (8.05.1949), Danią (19.06.1949), Węgrami (10.07.1949), Bułgarią (2.10.1949), Czechosłowacją (30.10.1949), Albanią (6.11.1949), Albanią (1.05.1950), Rumunią (14.05.1950) i Węgrami (4.06.1950)[20]. W latach 1952–1956 był sekretarzem Prezydium Sekcji Piłki Nożnej Wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej w Krakowie[3]. W latach 1956–1957 był wiceprezesem Cracovii ds. sportowych, a także sekretarzem honorowym i kapitanem związkowym Krakowskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej[3][21][18].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)[22]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)[23]
- Krzyż Walecznych[24]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[25][26]
- Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)[27]
- Krzyż Kawalerski Orderu Orła Białego (Jugosławia, 1929)[28]
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b Dz. Rozk. Wojsk. Nr 23 z 1 marca 1919 roku, poz. 741.
- ↑ a b Dz. Rozk. Wojsk. Nr 25 z 6 marca 1919 roku, poz. 814.
- ↑ a b c d e f g Polski Słownik Biograficzny, Tom X, Warszawa 1962–1964 (biogram autorstwa Bolesława Pirożyńskiego), s. 195–196.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 170, 407.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 586.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 21 listopada 1924 roku, s. 686.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 294, 349.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 20 listopada 1925 roku, s. 664.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 157.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121, 172.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 24, 421.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 327.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 413.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 416.
- ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Ignacy Izdebski. rakowice.eu. [dostęp 2019-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
- ↑ Jerzy Cierpiatka, Andrzej Gowarzewski, Bożena Lidia Szmel, 85 lat w Krakowie. Małopolski Związek Piłki Nożnej. Księga pamiątkowa, wyd. gia, Katowice 2005, s. 32.
- ↑ Andrzej Gowarzewski (z zespołem), Polski Związek Piłki Nożnej 1919–2009, wyd. gia, Katowice 2010, s. 46, 243.
- ↑ a b Dziennik Polski, nr 143 z 18.06.1957, s. 5.
- ↑ Andrzej Gowarzewski (z zespołem), Polski Związek Piłki Nożnej 1919–2009, wyd. gia, Katowice 2010, s. 86.
- ↑ Andrzej Gowarzewski, Biało-czerwoni. Dzieje piłkarskiej reprezentacji Polski 1921–2018, wyd. gia, Katowice 2018, s. 55–58.
- ↑ 50 lat Klubu Sportowego Cracovia, wyd. Kraków 1956, s. 8.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 170.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 24.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 362.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.