Idiostolidae
Idiostolidae – rodzina pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i nadrodziny Idiostoloidea. Obejmuje 5 opisanych gatunków. Zamieszkują lasy bukanów na południu Australii i Ameryki Południowej, w strefie klimatu umiarkowanego chłodnego.
| Idiostolidae[1] | |
| Scudder, 1962 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina |
Idiostolidae |
Morfologia
edytujPluskwiaki o podługowato-jajowatym w zarysie ciele[2] o długości od 5 do 7 mm[3]. Głowa jest skierowana ku przodowi[3][2], pozbawiona szwów[2], zaopatrzona zarówno w oczy złożone jak i przyoczka. Czteroczłonowe czułki[3][2] osadzone są poniżej brzusznych krawędzi oczu złożonych[3]. Bukule są krótkie. Kłujka zbudowana jest z czterech członów. Przedplecze podzielone jest bruzdą na obrączkę wierzchołkową i część dyskową. Półpokrywy mają liczne żyłki podłużne na przykrywkach oraz po cztery[2] lub pięć żyłek podłużnych na zakrywkach[3]. Użyłkowanie skrzydeł tylnej pary cechuje się obecnością hamusa[2]. Wszystkie odnóża są smukłe, wyposażone w trójczłonowe stopy[3]. Gruczoły zapachowe zatułowia uległy uwstecznieniu, w związku z czym brak jest na tułowiu zarówno ewaporatoriów jak i wyniesionych ujść ich kanalików[2]. Odwłok ma wszystkie przetchlinki umieszczone po stronie brzusznej. Tergity i sternity segmentów odwłokowych od trzeciego do szóstego są ze sobą zrośnięte[3][2]. Z kolei tergit drugi scalony jest z pierwszym[3]. Osobniki dorosłe mają po siedem trichobotriów w pozycjach bocznych i pośrodkowych na sternicie trzecim i czwartym oraz po cztery bocznie umieszczone trichobotria na sternitach od piątego do siódmego[3]. Genitalia samca cechują się uproszczonym, pozbawionym wezyki fallusem[2]. Samica ma całkowicie podzielone przez środek siódme sternum odwłoka[3], lancetowate pokładełko i pozbawiona jest całkowicie zbiornika nasiennego[3][2].
Larwy charakteryzują się jajowatym w obrysie ciałem. Ujścia ich odwłokowych gruczołów zapachowych zlokalizowane są między czwartym i piątym oraz piątym i szóstym tergitem. Z kolei między tergitami odwłoka trzecim i czwartym występuje niewielka blizna odpowiadająca drobnemu gruczołowi zapachowemu[3].
Ekologia i występowanie
edytujRodzina o typowo gondwańskim rozsiedleniu, do którego nawiązują ich nazwy zwyczajowe w języku hiszpańskim i angielskim (odpowiednio chinches transantárticos i transantarctic bugs, dosł. „pluskwiaki transantarktyczne”)[4][5]. Jej przedstawiciele zamieszkują strefę klimatu umiarkowanego chłodnego w krainie neotropikalnej i australijskiej[2]. Rodzaj Trisecus zasiedla górzyste tereny Tasmanii i Nowej Południowej Walii. Rodzaj Monteithocoris jest endemitem Tasmanii[2][3]. Przedstawiciele rodzaju Idiostolus występują na południu Argentyny i Chile, sięgając na północ do Río Blanco w regionie Araukania, a na południe do strefy przejściowej z tundrą[4][5].
Biologia tych pluskwiaków jest słabo poznana[2]. Bytują one w ściółce i wśród mchów w lasach zdominowanych przez bukany[2][3], będąc najczęściej odławianymi przy użyciu aparatu Tullgrena[2]. Ich preferencje pokarmowe pozostają nieznane. Przypuszcza się, że są fitofagami żerującymi na bukanach[2], aczkolwiek pojedynczy okaz Idiostolus schaeferi znaleziono na Pilgerodendron uviferum z rodziny cyprysowatych[4].
Taksonomia
edytujTakson ten wprowadzony został w 1962 roku przez Geoffreya G.E. Scuddera jako podrodzina Idiostolinae w obrębie zwińcowatych[6]. Do rangi rodziny i nadrodziny wyniesiony został w 1967 roku przez Pavla Štysa[7]. Początkowo nadrodzina Idiostoloidea była taksonem monotypowym. W 1997 roku Thomas J. Henry opublikował wyniki analizy filogenetycznej infrarzędu, na podstawie której włączył w skład Idiostoloidea rodzinę Henicocoridae[8]. Do Idiostolidae zalicza się pięć opisanych gatunków z trzech rodzajów[3][4]:
- Idiostolus Berg, 1883
- Idiostolus insularis (Berg, 1883)
- Idiostolus schaeferi Faúndez, Carvajal et Ashworth, 2014
- Monteithocoris Woodward, 1968
- Monteithocoris hirsutus Woodward, 1968
- Trisecus Bergroth, 1895
- Trisecus armatus Woodward, 1968
- Trisecus pictus Bergroth, 1895
Przypisy
edytuj- ↑ Idiostolidae, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Idiostolidae. [w:] Australian Faunal Directory [on-line]. Department of the Environment, Water, Heritage and the Arts, Commonwealth of Australia, 2002. [dostęp 2020-11-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera:Heteroptera): classification and natural history. Cornell University Press, 1995, s. 251-258. ISBN 0-8014-2066-0. (ang.).
- ↑ a b c d E. Faúndez, Máriom A. Carvajal, A. Ashworth. Una Nueva Especie de Idiostolus Berg, 1883 (Hemiptera: Heteroptera: Idiostoloidea: Idiostolidae). „Anales Instituto Patagonia (Chile)”. 42 (1), s. 71-75, 2014.
- ↑ a b Máriom A. Carvajal, Eduardo I. Faúndez. Notes on the distribution of Idiostolus insularis Berg, 1881 (Hemiptera: Heteroptera: Idiostolidae). „Boletín de Biodiversidad de Chile”. 6, s. 30–32, 2011.
- ↑ G.G.E. Scudder. Results of the Royal Society expedition to southern Chile, 1958–1959: Lygaeidae (Hemiptera), with the description of a new subfamily. „Canadian Entomologist”. 94, s. 1064-1075, 1962.
- ↑ P. Štys. Monograph of Malcinae, with reconsideration of morphology and phylogeny of related groups (Heteroptera, Malcidae). „Acta Entomologica Musei Nationalis Pragae”. 37, s. 351-516, 1967.
- ↑ T.J. Henry. Phylogenetic analysis of family groups within the infraorder Pentatomomorpha (Hemiptera: Heteroptera), with emphasis on the Lygaeoidea. „Annals of the Entomological Society of America”. 90 (3), s. 275–301, 1997.
Linki zewnętrzne
edytuj- Fotografie T. pictus na stronie Insects of Tas: Heteroptera. sites.google.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].