Ibbi-Suen
Ibbi-Suen, Ibbisin – ostatni władca III dynastii z Ur, panował w latach 2029–2005 p.n.e. (chronologia średnia).
Za panowania Ibbi-Suena znacznie wzmaga się napór ze strony koczowniczych plemion Amorytów. Kolejnymi falami zalewają oni południową Mezopotamię, co doprowadza do całkowitego otwarcia granic państwa. Namiestnicy prowincji i dowódcy lokalnych garnizonów kolejno zaczynają wypowiadać posłuszeństwo zarówno z własnej inicjatywy, jak i pod presją zalewających kraj koczowników. Jako pierwsze ok. 2027 r. p.n.e. uniezależniają się Esznunna i Elam. Kilka lat później wódz amorycki o imieniu Naplanum przejmuje władzę w Larsie, leżącej w bezpośredniej bliskości stolicy Ur. Od 6 roku panowania Ibbi-Suena (2024 r. p.n.e.) przestają napływać daniny z prowincji wschodnich państwa, m.in. z tak ważnych ośrodków jak Lagasz i Umma. Największe znaczenie ma jednak secesja Iszbi-Erry, nielojalnego namiestnika Isin, który wymusiwszy na królu zwierzchnictwo nad pradawnym centrum religijnym Nippur, w 2017 r. p.n.e. otwarcie wypowiada posłuszeństwo i przyjmuje tytuł królewski, zakładając tym samym I dynastię z Isin. Utrata ostatniego szlaku aprowizacyjnego (Eufrat) i przechwycenie przez Iszbi-Errę środków na zakup zboża doprowadziło w zablokowanej stolicy do klęski głodu. Ostateczny cios upadającemu królestwu zadali Elamici – w 2005 r. p.n.e. wojska elamickie działając w sojuszu z Naplanumem, kontrolującym rejon Larsy, zdobyły i złupiły stolicę Ur i uprowadziły Ibbi-Suena do swej stolicy w Anszan.
Zobacz też
edytujBibliografia
edytuj- Praca zbiorowa pod redakcją naukową Joachima Śliwy, 2005, Wielka Historia Świata Tom 2 Stary i Nowy Świat od „rewolucji” neolitycznej do podbojów Aleksandra Wielkiego, Oficyna Wydawnicza FOGRA, s. 209-210, ISBN 83-85719-83-0.
- Hammurabi, Kodeks Hammurabiego, Marek Stępień (tłum.), Warszawa: Wydawnictwo ALFA, 2000, s. 9-12, ISBN 83-7179-192-5, OCLC 69561864.
- Marian Bielicki, Zapomniany świat Sumerów, PIW, Warszawa 1973, s. 173-180.