ARM Huracán
INS Alija (hebr.) עליה – izraelski kuter rakietowy z końca XX wieku, pierwsza z dziesięciu jednostek typu Sa’ar 4,5. Okręt został zwodowany 11 lipca 1980 roku w stoczni Israel Shipyards w Hajfie, a do służby w Marynarce Wojennej Izraela wszedł w sierpniu 1980 roku. Jednostkę wycofano ze składu floty w 2004 roku i została sprzedana Meksykowi, gdzie służy w Armada de México pod nazwą ARM „Huracán” (stan na 2018 rok).
 „Alija” w 1981 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
11 lipca 1980 |
 Izraelski Korpus Morski
| |
| Nazwa |
„Alija” |
| Wejście do służby |
sierpień 1980 |
| Wycofanie ze służby |
2004 |
 Armada de México
| |
| Nazwa |
ARM „Huracán” (301) |
| Wejście do służby |
1 czerwca 2004 |
| Los okrętu |
w służbie (2018) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
pełna: 498 t |
| Długość |
61,7 metra |
| Szerokość |
7,6 m |
| Zanurzenie |
2,5 m |
| Napęd | |
| 4 silniki wysokoprężne MTU o łącznej mocy 15 000 KM 4 śruby | |
| Prędkość |
31 węzłów |
| Zasięg |
3000 Mm przy prędkości 17 węzłów |
| Sensory | |
| radary Thomson-CSF TH-D 1040 Neptune, Selenia Orion RTN-10X | |
| Uzbrojenie | |
| początkowo: 4 wyrzutnie pocisków rakietowych Harpoon (1 x IV) 4 wyrzutnie pocisków rakietowych Gabriel (4 x I) 2 działka plot. Oerlikon kal. 20 mm (2 x I) 2 lub 4 wkm kal. 12,7 mm | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 1 śmigłowiec SA 366 G1 Dauphin lub Bell JetRanger | |
| Załoga |
53 |
Projekt i budowa
edytujKutry rakietowe typu Sa’ar 4,5 stanowiły powiększoną wersję jednostek typu Sa’ar 4[1]. Nowe okręty były dłuższe w celu zabrania powiększonego zestawu uzbrojenia oraz wygospodarowania miejsca na hangar i lądowisko dla śmigłowca pokładowego[1].
Prototypowa „Alija” została zbudowana w stoczni Israel Shipyards w Hajfie[1][2]. Okręt został zwodowany 11 lipca 1980 roku i ukończony w ciągu miesiąca[1][2].
Dane taktyczno-techniczne
edytuj
Okręt jest kutrem rakietowym o długości całkowitej 61,7 metra, szerokości 7,6 metra i zanurzeniu 2,5 metra[1][3]. Jednostka ma gładkopokładowy kadłub, krótką nadbudówkę usytuowaną przed śródokręciem i wysoką wolną burtę[3]. Wyporność pełna wynosi 498 ton[4][5][a]. Siłownię okrętu stanowią cztery silniki wysokoprężne MTU 16V956 TB91 o łącznej mocy 15 000 KM, napędzające poprzez wały napędowe cztery śruby[4][5][b]. Maksymalna prędkość jednostki wynosi 31 węzłów[1][3]. Zasięg wynosi 3000 Mm przy prędkości 17 węzłów lub 1500 Mm przy 30 węzłach[1][2].
Główne uzbrojenie okrętu stanowiła początkowo czteroprowadnicowa wyrzutnia amerykańskich przeciwokrętowych pocisków rakietowych Harpoon, umieszczona bezpośrednio za nadbudówką[1][3]. Pocisk rozwija prędkość 0,9 Ma, masa głowicy bojowej wynosi 227 kg, a maksymalny zasięg sięga 130 km[2][4]. Za wyrzutnią rakiet Harpoon umieszczono cztery pojedyncze wyrzutnie izraelskich przeciwokrętowych pocisków rakietowych Gabriel Mark II[1][3]. Pocisk rozwija prędkość 0,7 Ma, masa głowicy bojowej wynosi 75 kg, a maksymalny zasięg sięga 36 km[2][4]. Broń małokalibrową stanowią dwa pojedyncze działka plot. Oerlikon kalibru 20 mm (o szybkostrzelności 900 strz./min i zasięgu 2000 m) i jedno podwójne lub poczwórne stanowisko wkm kal. 12,7 mm[2][4].
Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje m.in. radar nawigacyjny Thomson-CSF TH-D 1040 Neptune, radar kontroli ognia Selenia Orion RTN-10X i system rozpoznawczy Elisra[1][3]. Na pokładzie umieszczono też wyrzutnie pocisków zakłóceń pasywnych Elbit Deseaver[3]. Na rufie jednostki znajduje się hangar i lądowisko dla pokładowego śmigłowca SA 366 G1 Dauphin lub Bell JetRanger[1][2].
Załoga okrętu składa się z 53 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].
Służba
edytuj
INS[c] „Alija” została wcielona do służby w Marynarce Wojennej Izraela w sierpniu 1980 roku[1][2]. W późniejszym czasie okręt (podobnie jak bliźniacze jednostki) otrzymał zainstalowany w części dziobowej 6-lufowy system artyleryjski obrony bezpośredniej Phalanx Mark 15 kal. 20 mm[1][3]. Szybkostrzelność zestawu sięga 3000 strz./min, a zasięg 1500 m[2][4].
W 2004 roku jednostka została zakupiona przez Meksyk (wraz z bliźniaczym kutrem „Geula”), po czym wcielona do marynarki wojennej tego kraju 1 czerwca 2004 roku pod nazwą ARM[d] „Huracán”[5][6]. Kuter otrzymał numer burtowy 301[5]. Z okrętu zdemontowano wyrzutnie rakiet Harpoon, zastępując je dodatkowymi wyrzutniami rakiet Gabriel[5].
Wraz z bliźniaczym kutrem „Tormenta”, „Huracán” bazował w Coatzacoalcos[5]. Z uwagi na utratę sprawności systemów rakietowych i wyposażenia elektronicznego i decyzję o zaniechaniu remontu, przeklasyfikowano go następnie na przybrzeżny okręt patrolowy[7]. Stacjonował następnie w Tampico w składzie 1. Flotylli[7]. Okręt nadal służy w meksykańskiej flocie (stan na 2022 rok)[7].
Zobacz też
edytujUwagi
edytuj- ↑ Według Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 193 wyporność pełna wynosi 500 ton; Sharpe 1989 ↓, s. 289 i Faulkner 2004 ↓, s. 330 podają 488 ton.
- ↑ Według Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 193 łączna moc maszyn wynosiła 16 600 KM; Sharpe 1989 ↓, s. 289 podaje moc 14 000 KM.
- ↑ INS – Israeli Naval Ship – Okręt Marynarki Izraela.
- ↑ ARM – Armada de la República Mexicana – (Okręt) Marynarki Wojennej Republiki Meksyku Republiki Meksyku.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 193.
- ↑ a b c d e f g h i j Sharpe 1989 ↓, s. 289.
- ↑ a b c d e f g h Faulkner 2004 ↓, s. 330.
- ↑ a b c d e f Saunders 2004 ↓, s. 356.
- ↑ a b c d e f Saunders 2009 ↓, s. 517.
- ↑ worldwarships.com 2018 ↓.
- ↑ a b c Erwan de Cherisey. Meksykańska Marynarka Wojenna. Transformacja. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 3-4/2022. XXVII (209), s. 15, marzec–kwiecień 2022. Warszawa. ISSN 1426-529X.
Bibliografia
edytuj- 301 Huracan. www.worldwarships.com. [dostęp 2018-05-21]. (ang.).
- Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2004. ISBN 83-7298-588-X.
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).