Wikipedia

Hull City A.F.C.

(Przekierowano z Hull City F.C.)

Hull City Association Football Club – angielski klub piłkarski z siedzibą w Kingston upon Hull w hrabstwie East Riding of Yorkshire występujący w Championship. Założony został w roku 1904. Jego najwyższa pozycja w lidze to trzecie miejsce w ówczesnej Second Division (drugiej lidze) w sezonie 1909/1910. Osiągnięcie to klub powtórzył w sezonie 2007/2008, kiedy awansował do Premier League pokonując w finale play-offów 1:0 drużynę Bristol City. Największym osiągnięciem drużyny w pucharach było dojście do finału Pucharu Anglii w roku 2014.

Hull City
Ilustracja
Stadion Hull City- trybuna północna
Pełna nazwa

Hull City Association Football Club

Przydomek

The Tigers (Tygrysy)

Barwy

       

Data założenia

1904

Debiut w najwyższej lidze

2008

Liga

Championship

Państwo

 Wielka Brytania

Kraj

 Anglia

Siedziba

Kingston upon Hull

Adres

The Kingston Communications Stadium, The Circle, Walton Street, Hull, East Yorkshire, HU3 6HU

Stadion

KC Stadium

Sponsor techniczny

Umbro

Właściciel

Acun Ilıcalı

Prezes

Acun Ilıcalı

Trener

Liam Rosenior

Asystent trenera

Peter van der Veen

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Klub swoje mecze domowe rozgrywa na stadionie KC Stadium w Hull. Wcześniej występował na Boothferry Park, jednak w roku 2002 przeniósł się na swój obecny obiekt, a Boothferry Park został zburzony. Zespół tradycyjnie gra w bursztynowo–czarnych koszulkach, stąd pochodzi ich przydomek The Tigers (Tygrysy). Od sezonu 1999/2000 maskotką klubu jest tygrys Roary[1].

Historia

edytuj

Hull City Association Football Club został założony w czerwcu 1904 roku. Już kilka lat wcześniej próbowano założyć w Hull klub piłkarski, okazało się to jednak trudne w mieście, gdzie dominowały kluby rugby: Hull FC, Hull Kingston Rovers oraz ich kibice[2].

W pierwszym sezonie w zawodowej piłce Hull City grało tylko towarzyskie spotkania, gdyż ze względu na swoją datę założenia nie mogło ubiegać się o członkostwo w The Football League w sezonie 1904/1905[3]. Klub występował wówczas na stadionie The Boulevard, należącym wcześniej do drużyny rugby, Hull FC[4]. Swoje debiutanckie spotkanie na tym obiekcie Hull rozegrało 1 września 1904 roku[5] w zremisowanym 2:2 spotkaniu z Notts County przy sześciotysięcznej publiczności.

Hull wystąpiło wówczas po raz pierwszy w oficjalnych rozgrywkach, był to Puchar Anglii, zostało jednak z nich wyeliminowani po przegranej 7:4 w dwumeczu z drużyną Stockton. Po konflikcie z właścicielami The Boulevard klub przeniósł się na nowy stadion, który przeznaczony był do gry w krykieta, Anlaby Road Cricket Ground[2]. Po rozegraniu 44 towarzyskich spotkań w poprzednim sezonie, Hulll City w sezonie 1905/1906 zaczęło występować w Football League Second Division (drugi szczebel rozgrywek)[6]. W tym samym czasie w tej lidze występowały między innymi Manchester United czy Chelsea oraz rywale Hull z tej samej części kraju: Leeds City, Bradford City oraz Barnsley. W pierwszym spotkaniu klub pokonał tę ostatnią drużynę 4:1[7]. Ostatecznie Hull zakończyło rozgrywki na piątym miejscu w tabeli[6].

W kolejnym sezonie został wybudowany dla Hull nowy stadion naprzeciwko obiektu do krykieta. Pod wodzą Ambrose’ego Langleya klub zajmował miejsca w czołówce ligi. W sezonie 1909/1910 drużyna zajęła trzecie miejsce w tabeli, najlepsze w całej historii klubu, drugi był Oldham Athletic, walkę o awans Hull przegrało w średniej liczbie bramek, w czym był gorszy od Oldham o 0,29 bramki[6].

Środek XX wieku

edytuj

Największym osiągnięciem Hull City w pucharach było dojście do półfinału Pucharu Anglii w roku 1930[8]. Do tej fazy rozgrywek Hull doszło pokonując Blackpool oraz Plymouth Argyle. Następnie drużyna wyeliminowała z rozgrywek Manchester City, w ćwierćfinale Hull spotkało się z drużyną Newcastle United. W pierwszym spotkaniu rozegranym na St James’ Park padł remis 1:1, zaś w dodatkowym spotkaniu Hull zwyciężyło 1:0. Półfinałowy pojedynek z Arsenalem został rozegrany na Elland Road w Leeds i zakończył się remisem 2:2, w drugim spotkaniu Arsenal wygrał 1:0. W finale Kanonierzy zwyciężyli Huddersfield Town[6].

W sezonie 1948/1949 Hull pod wodzą byłego reprezentanta Anglii, Raicha Cartera wygrało rozgrywki Third Division w rejonie północnym[9]. Na nowo wybudowanym stadionie, Boothferry Park, w dzień Bożego Narodzenia w spotkaniu z Rotherham United zasiadło niemal 55 tysięcy kibiców, zaś w szóstej rundzie Pucharu Anglii w meczu z Manchesterem United na trybunach było obecnych 55 019 fanów co do dziś pozostaje rekordem frekwencji[10].

Hull City awansowało ponownie do drugiej ligi w latach 1959 oraz 1966, kiedy to klub balansował między ligami; w tym drugim przypadku osiągnął awans wygrywając rozgrywki Third Divison[11][12]. Hull City po przegraniu meczu w serii rzutów karnych w półfinale Watney Mann Invitation Cup z Manchesterem United 1 sierpnia 1970 roku stało się pierwszą na świecie drużyną, która odpadła z pucharu w wyniku takiego sposobu rozstrzygania spotkań[13]. Na początku lat 80., kiedy drużyna grała w Fourth Division problemy finansowe klubu doprowadziły do ogłoszenia bankructwa.

W roku 1983 drużyna pod wodzą trenera Colina Appletona oraz prezesa Dona Robinsona, którzy przybyli do zespołu z Scarborough awansowała do trzeciej ligi. W tym czasie w Hull City grali młodzi zawodnicy tacy jak późniejszy reprezentant Anglii Brian Marwood, późniejszy selekcjoner angielskiej kadry Steve McClaren, środkowy napastnik Billy Whitehurst oraz Les Mutrie. Kiedy klub przegrał walkę o awans w następnym sezonie różnicą jednej bramki Appleton opuścił Hull i został trenerem Swansea City.

Hull City i Grimsby Town byli jedynymi zawodowymi klubami, które miały oficjalne pozwolenia na rozgrywanie spotkań ligowych w dzień Bożego Narodzenia, co spowodował ważny w tym okresie roku handel rybami. Tradycja ta obecnie zanikła po drastycznym zmniejszeniu liczby kutrów w ostatnich latach[14].

Koniec XX stulecia

edytuj

Hull awansowało do drugiej ligi w roku 1986 pod wodzą grającego trenera Briana Hortona. W lidze tej klub grał przez następne pięć lat, po czym, w roku 1991 spadł do trzeciej ligi, kiedy to trenerem był Terry Dolan. W sezonie 1991/1992 klub zajął 14. lokatę w lidze[15], przez co mogli rywalizować w następnym sezonie w nowej Football League Division Two. W pierwszym sezonie po reorganizacji ligi Hull obroniło się od spadku, jednak zarząd nie zwolnił Dolana i przez następne dwa sezony klub zajmował miejsca w środkowej części tabeli. Trudności finansowe utrudniały rozwój City i tacy zawodnicy jak Dean Windass czy Andy Payton musieli zostać wyprzedani w celu uniknięcia likwidacji klubu[16]. Forma zespołu prezentowana w 1995/1996 sprawiła, że klub spadł do Division Three[17][4].

W roku 1997 klub został kupiony przez byłego tenisistę, Davida Llyoda. Nowy właściciel zwolnił Dolana po tym jak Hull zajęło 17. miejsce w lidze. Nowym szkoleniowcem klubu został Mark Hateley[18][19]. Forma Hull prezentowana w lidze sprawiła, że drużyna znajdowała się w dole tabeli i mogła spaść z ligi. Lloyd sprzedał drużynę w listopadzie 1998 roku konsorcjum z rejonu Yorkshire, jednak dalej pozostał właścicielem Boothferry Park[18]. Hateley odszedł z drużyny w tym samym miesiącu gdy klub znajdował się w dolnej strefie tabeli. Jego następcą został 34-letni Warren Joyce, który wyprowadził drużynę z bezpośredniego zagrożenia spadkiem. Kibice Hull City sezon ten nazywają „Wielką Ucieczką” (The Great Escape)[20]. Po tym wyczynie, w kwietniu 2000 roku Brian Little zastąpił Joyce’a na stanowisku trenera drużyny[4].

Little ożywił atmosferę w klubie i udało mu się pobudzić zawodników do skutecznej gry, mimo że klub w tym okresie zmagał się z krótkotrwałym zajęciem mienia na Boothferry Park przez komorników i realną groźbą likwidacji[16]. Hull w sezonie 2000/2001 zakwalifikowało się do play-offów Division Three, w której klub odpadł w półfinałach. Nowym prezesem zespołu został Adam Pearson, który wcześniej był dyrektorem od spraw reklamy w Leeds United. Poprawił on sytuację finansową klubu[4].

Lata 2000–2010

edytuj

Nowy prezes zainwestował w klub i postanowił odbudować drużynę. Hull przez większą część sezonu 2001/2002 zajmowało miejsca dające grę w play-offach ale na dwa miesiące przed końcem rozgrywek Little został zwolniony i drużyna pod wodzą jego następcy, Jana Mølby’ego, spadła na 11. lokatę[4].

Przez pierwszą część sezonu 2002/2003 Hull zajmowało miejsca w ostatniej części tabeli, z tego powodu w październiku 2002 roku Mølby został zwolniony ze swojego stanowiska. W grudniu nowym trenerem klubu został Peter Taylor, dwa miesiące później Hull po 56 latach gry na Boothferry Park przeniosło się na nowy, mogący pomieścić ponad 25 tysięcy kibiców KC Stadium[4]. W sezonie tym klub zakończył rozgrywki na trzynastym miejscu.

 
Stadion Wembley przed finałowym meczem play-offów, w którym Hull zmierzył się z Bristol City

Dwa sezony po przeprowadzce na nowy obiekt były dla klubu lepsze niż poprzednie. W sezonie 2003/2004 Hull zajęło drugie miejsce w trzeciej lidze[21] zaś rok później zajęło również drugą lokatę w League One[22] i awansowało do Championship, drugiej klasy rozgrywkowej w Anglii. Sezon 2005/2006 Hull zakończyło na 18. miejscu, dziesięć punktów za strefą spadkową, była to najwyższa pozycja drużyny w lidze od 16 lat[23][4].

W kwietniu 2006 roku Taylor opuścił klub i został szkoleniowcem Crystal Palace[4]. 29 czerwca zastąpił go Phil Parkinson[24], 4 grudnia tego samego roku został zwolniony ze stanowiska, ponieważ Hull znajdowało się w strefie spadkowej, mimo iż 2 miliony funtów na transfery[25]. Phil Brown został tymczasowym trenerem zespołu[25], zaś w styczniu 2007 roku klub zatrudnił go na stałe[26]. Wyprowadził on Hull ze strefy spadkowej oraz wykupił napastnika Deana Windassa, który przebywał na wypożyczeniu z Bradford City[27]. Osiem zdobytych przez niego bramek pomogły zająć Hull 21. miejsce w Championship i zarazem utrzymać się w lidze[28]. Pod koniec sezonu były szkoleniowiec klubu, Brian Horton, został asystentem Browna[29].

Adam Person sprzedał klub konsorcjum prowadzonemu przez Paula Duffena w czerwcu 2007 roku, oświadczając, że „zaprowadził klub tak daleko jak mógł” i chciałby zrzec się kontroli nad drużyną. Zapowiedział, że zaangażuje się do zdobycia „rzeczywiście znaczących” środków finansowych dla Hull[30]. Z zarządu klubu odszedł 31 lipca i zerwał w ten sposób wszystkie więzi z klubem[31].

 
Phil Brown i gracze cieszą się z awansu zespołu do Premier League w roku 2008

Pod wodzą Paula Duffena oraz Phila Browna Hull City obroniło się przed spadkiem w sezonie 2006/2007 zaś rok później zajęło trzecie miejsce w i zapewniło sobie grę w fazie play-off. W półfinale klub pokonał Watford 6:1 i awansował do finału, w którym wygrał 1:0 z Bristol City a jedyną bramkę w meczu zdobył Dean Windass[32][33]. Ich awans z trzeciej ligi do najwyższej klasy rozgrywkowej w Anglii w ciągu pięciu sezonów jest trzecim wynikiem w historii[34].

Mimo iż Hull było jednym z beniaminków, w pierwszym meczu sezonu pokonało Fulham 2:1. Z jedną porażką po dziewięciu spotkaniach klub był w czołówce tabeli oraz zajmował trzecie miejsce pod względem różnicy bramek po wygranym 3:0 spotkaniu z West Bromwich Albion[35]. Dziesięć lat wcześniej drużyna występowała w czwartej klasie rozgrywkowej. Forma zespołu jednak stopniowo słabła, jednak klub dzięki porażce Middlesbrough i Newcastle United utrzymał się w lidze.

29 października 2009 roku Paul Duffen zrezygnował ze stanowiska prezesa klubu[36]. 2 listopada jego miejsce zajął Adam Pearson[37]. 15 marca 2010 roku Phil Brown został zwolniony ze stanowiska szkoleniowca zespołu[38]. Dwa dni później nowym trenerem Hull City został Iain Dowie[39].

Od 2010

edytuj

W sezonie 2013/14 pod wodzą Steve’a Bruce’a Hull awansowało do Premier League. W tym samym sezonie Tygrysy zagrały w przegranym 3-2 finale Pucharu Anglii z Arsenalem. Rok później nie udało się utrzymać w najwyższej klasie rozgrywkowej i Hull ponownie zagościło w Championship. Rok później wrócili do Premier League.

Barwy i herb

edytuj
 
 
 
 
 
Pierwszy strój Hull City

Przez większą część swojej historii drużyna ubrana była w czarno-pomarańczowe koszulki oraz czarne spodenki. Od tych barw wziął się przydomek Hull – The Tigers (Tygrysy)[4]. Jednak w pierwszym meczu klubu z Notts County w roku 1904 drużyna założyła białe koszulki, czarne spodenki oraz czarne getry. W czasie pierwszego sezonu w lidze zawodnicy ubrani byli w czarno-bursztynowe koszulki oraz czarne spodenki co stało się zwyczajem aż do początku drugiej wojny światowej, z wyjątkiem jednego sezonu, w którym nosili błękitne koszulki[40]. Po zakończeniu wojny strój Hull jeszcze przez jeden sezon składał się z błękitnych koszulek, jednak zmieniono je na bursztynowe, które były podstawowymi do początku lat 60. W tym okresie powrócono do noszonych wcześniej pasów[41].

Od połowy lat 70. do początku lat 80. drużyna używała dwóch wersji koszulek: bez pasków i z paskami. Pod koniec lat 80. do stroju dodany został kolor czerwony jednak nie na długo[42]. Na stroju w początku lat 90. były w użyciu dwa wzory „skóry tygrysa”, które były opisywane w wielu artykułach o najgorszych strojach piłkarskich. W sezonie 1998/1999 wprowadzona została koszulka w pasy przechodzące z bursztynowego koloru w biel, strój ten jednak, jak poprzedni, okazał się niepopularny[43]. Od początku XXI wieku do roku 2004 drużyna nosiła pomarańczowe koszulki, świętując zarazem stulecie istnienia przez zakładanie strojów podobnych do noszonych przed stu laty[44].

Przez ponad 40 lat Hull City nie miało herbu klubu na swoich koszulkach. Do roku 1955 na trykocie widniała głowa tygrysa na żółtej tarczy, zaś później herb został zmieniony i była w nim tylko głowa tygrysa. Herb był eksponowany na koszulkach jeszcze przez cztery lata, po czym zniknął ze stroju. Następnie, w roku 1971, klub powrócił do noszenia herbu. Było to praktykowane przez kolejne cztery lata, po czym na koszulce pozostawiono jedynie skrót klubu – „HCAFC”. W latach 1980–1998 nad skrótem był również herb zespołu. Następne logo, które obowiązuje do dziś przedstawia głowę tygrysa na bursztynowej tarczy, nazwę klubu oraz przydomek – The Tigers[45].

Stadiony

edytuj
Osobne artykuły: KC Stadium i The Boulevard.
 
KC Stadium

W latach 1904–1905 Hull City domowe mecze rozgrywało na stadionie The Boulevard[46]. Obiekt ten klub użytkował w porozumieniu z drużyną rugby i Hull mogło grać swoje mecze tylko wówczas kiedy drużyna rugby nie grała swojego spotkania, klub musiał płacić za to 100 funtów rocznie[47]. Hull wybudowało później swój własny stadion – Anlaby Road, który otwarty został w roku 1906[48].

Przez stadion miała jednak przebiegać linia kolejowa i klub, myśląc o swojej przyszłości, mieć własny obiekt[10]. W roku 1929 klub wynegocjował dzierżawę ziemi pomiędzy Boothferry Road a North Road sfinansowaną pożyczką od The FA[49].

W czasie drugiej wojny światowej Anlaby Road został zbombardowany, a jego naprawa kosztowała tysiąc funtów. W tym samym czasie The Cricket Club złożył wypowiedzenie dzierżawy i w roku 1943 umowa dzierżawna została oficjalnie zakończona[48]. Hull było zmuszone grać na Boulevard w latach 1944–1945 z powodu zniszczenia Anlaby Road przez niemieckie bomby oraz złego stanu planowanego obiektu o nazwie Boothferry Road[47].

Hull kontynuowało rozwój Boothferry Road i zleciło wykonanie planów. Prace rozpoczęły się jednak dopiero od roku 1932 z powodu problemów finansowych, została rozpoczęta tylko budowa trybun oraz wyłożono murawę. Z powodu propozycji wybudowania wieloużytkowego obiektu na tym miejscu plany chwilowo popadały w zwątpienie. Jednak nie została przedstawiona racjonalna wartość terenu i prace nad obiektem Hull ponownie się rozpoczęły w roku 1939. Obiekt otwarty został 31 sierpnia 1946 roku pod nazwą Boothferry Park. W roku 1949 w meczu Hull z Manchesterem United na trybunach zasiadło 55 019 osób, co jest rekordem frekwencji na Boothferry Park[10].

W roku 2002 Hull City wraz z drużyną rugby, Hull F.C. przeniosło się na nowo wybudowany KC Stadium[10]. Obiekt ten został w roku 2006 „Najlepszym stadionem Football League”[50].

Statystyki i rekordy

edytuj

Rekordzistą pod względem występów w Hull City jest Andy Davidson, który zagrał w 520 oficjalnych spotkaniach[51]. Drugie miejsce w tej klasyfikacji zajmuje George Madison, który zaliczył 430 występy[51]. Najlepszym strzelcem drużyny jest natomiast Chris Chilton, który zdobył 222 bramek we wszystkich rozgrywkach (193 w lidze, 16 w Pucharze Anglii i 10 w Pucharze Ligi[52].

Najwyższe zwycięstwo Hull City w lidze to wygrana 11:1 z Carlisle United w Division Three (trzeciej lidze) w roku 1939, najwyższa porażka to natomiast przegrana 8:0 z Wolverhamptonem Wanderers w roku 1911[53].

Najwięcej kibiców Hull City, bo 55 019 zasiadło na Boothferry Park 26 lutego 1949 roku w meczu z Manchesterem United, na obecnym stadionie, KC Stadium, najwyższa frekwencja to 24 924 kibiców, którzy zasiedli na trybunach 17 stycznia 2009 roku w spotkaniu z Arsenalem[54].

Największa kwota transferu jaką klub otrzymał to 1,25 miliona funtów wpłacone w czerwcu 2006 roku od Crystal Palace za Leona Corta[4]. Największa suma wydana to natomiast 5 milionów funtów wydane w styczniu 2009 roku za Jimmy’ego Bullarda z Fulham[55].

Obecny skład

edytuj
Stan na 8 sierpnia 2018[56]
Nr Poz. Piłkarz
1 BR   David Marshall
2 OB   Eric Lichaj
3 OB   Ondřej Mazuch
4 OB   Jordy de Wijs
5 OB   Reece Burke
6 PO   Kevin Stewart
7 PO   Evandro
9 NA   Nouha Dicko
10 PO   Jon Toral
11 NA   David Milinkovic
12 BR   George Long
Nr Poz. Piłkarz
15 OB   Angus MacDonald
16 PO   Jackson Irvine
17 OB   Todd Kane (wypożyczony z Chelsea)
18 PO   Daniel Batty
19 NA   Will Keane
20 NA   Jarrod Bowen
22 PO   Markus Henriksen
23 OB   Stephen Kingsley
24 PO   James Weir
25 NA   Fraizer Campbell
36 BR   Callum Burton
BR   Will Mannion

Piłkarze na wypożyczeniu

edytuj
Nr Poz. Piłkarz

Trenerzy

edytuj
 
Phil Brown, szkoleniowiec Hull City w latach 2006–2010

Chronologiczna lista trenerów klubu od roku założenia klubu[57].

 
Trener Kraj Lata
James Ramster   1904–1905
Ambrose Langley   1905–1913
Harry Chapman   1913–1914
Fred Stringer   1914–1916
David Menzies   1916–1921
Percy Lewis   1921–1923
Billy McCracken   1923–1931
Haydn Green   1931–1934
Jack Hill   1934–1936
David Menzies   1936
Ernest Blackburn   1936–1946
Franck Buckley   1946–1948
Raich Carter   1948–1951
Bob Jackson   1952–1955
Bob Brocklebank   1955–1961
Cliff Britton   1961–1969
Terry Neill   1970–1974
John Kaye   1974–1977
Bobby Collins   1977–1978
Ken Houghton   1978–1979
Mike Smith   1979–1982
 
Trener Kraj Lata
Bobby Brown   1982
Colin Appleton   1982–1984
Brian Horton   1984–1988
Eddie Gray   1988–1989
Colin Appleton   1989
Stan Ternent   1989–1991
Terry Dolan   1991–1997
Mark Hateley   1997–1998
Warren Joyce   1998–2000
Billy Russell   2000
Brian Little   2000–2002
Billy Russell   2002
Jan Mølby   2002
Billy Russell   2002
Peter Taylor   2002–2006
Phil Parkinson   2006
Phil Brown   2006–2010
Iain Dowie   2010
Nigel Pearson   2010–2011
Nick Barmby   2011–2012
Steve Bruce   2012–2016

Sukcesy

edytuj

Europejskie puchary

edytuj

  Legenda do wszystkich tabel:

  • Q – runda eliminacyjna, 1/16, 1/8, 1/4, 1/2 – odpowiednia faza rozgrywek, Grupa – runda grupowa, 1r gr – pierwsza runda grupowa, 2r gr – druga runda grupowa, F – finał, R – runda, PO – play-off
  • k. – rzuty karne, los. – losowanie, Dogr. – dogrywka, w. – zasada bramek strzelonych na wyjeździe
Sezon Rozgrywki Runda Klub Dom Wyjazd Ogólnie
2014/15 Liga Europy 3Q   AS Trenčín 2–1 0–0 2–1
PO   Lokeren 2–1 0–1 2–2, w.

Rywale

edytuj
 
Kibice Hull City świętują awans klubu do Premier League w roku 2008

W przeprowadzonej w roku 2003 ankiecie kibice Hull City za największego rywala klubu uznali Leeds United, choć nie jest to odwzajemnione[58]. Rywalizacja ta w dużym stopniu spowodowana jest tym, że fani Leeds mieszkali w Hull w czasie gdy Leeds było w wyższej lidze niż The Tigers. Rywalizacja ta wzrosła jeszcze bardziej w czasach gdy obydwa kluby występowały w The Championship.

Innymi rywalami Hull z racji położenia są: Scunthorpe United oraz Grimsby Town[58]. Gdy w sezonie 2007/2008 Scunthorpe i Hull grały w jednej lidze kibice mogli kolejny raz obejrzeć Derby Humber[59].

Klub rywalizuje również z Sheffield United[60]. Początki tej rywalizacji sięgają lat 70. oraz 80., kiedy to obydwie drużyny występowały razem w różnych ligach[61]. W roku 1984 Sheffield wygrało walkę o awans do wyższej ligi z Hull poprzez różnicę jednej bramki[62], zaś 33 bramki dla Sheffield strzelił były napastnik Hull – Keith Edwards. Ostatnie spotkanie City w sezonie przeciwko Burnley zostało przełożone z powodu złej pogody; spotkanie klub rozpoczął wiedząc, że zwycięstwo 3:0 daje im awans, wygrali jednak 2:0 a na trybunach oprócz kibiców obydwóch drużyn zasiedli także fani Sheffield[61].

Do rywali Hull zaliczają się także Lincoln City i York City[58].

Sponsorzy

edytuj

Lista sponsorów Hull City od sezonu 1975/1976[63].

Lata Producent koszulek Sponsor
1975–1980 Europa Sports ––
1980–1982 Adidas ––
1982–1983 Admiral ––
1983–1984 Admiral Hygena
1984–1986 Admiral Arrow Air
1986–1987 Admiral Twydale
1987–1988 Admiral Mansfield Beers
1988–1989 Admiral Riding Bitter
1989–1990 Admiral Dale Farm
1990–1993 Match Winner Bonus
1993–1994 Match Winner, Pelada Pepis
 
Lata Producent koszulek Sponsor
1994–1995 Pelada Needlers Sweets
1995–1997 SuperLeague IBC
1997–1999 SuperLeague University of Hull
1999–2001 Avec IBC
2001–2002 Patrick Sportscard
2002–2004 Patrick Bonus Electrical
2004–2006 Diadora Bonus Electrical
2006–2007 Diadora Bonus Electrical, Gemtec
2007–2009 Umbro Karoo, Gemtec ,
Kingston Communications
2009–2010 Umbro Totesport.com, Kingston Communications
2010–2011 adidas Totesport.com

Producenci strojów

edytuj
Lata Producenci strojów
1904–75 None
1975–80 Europa
1980–82 Adidas
1982–88 Admiral
1988–93 Matchwinner
1993–95 Pelada
1995–98 Super League
1998–99 Olympic Sports
1999–01 Avec
2001–04 Patrick
2004–07 Diadora
2007–10 Umbro
2010–13 Adidas
2013– Umbro

Inne drużyny

edytuj

Rezerwy Hull City A.F.C.

edytuj

Rezerwy Hull City występują obecnie w Premier Reserves League North Division[64]. Domowe mecze zespół ten rozgrywa na Road Ground, stadionie North Ferriby United[65]

W sezonie 2006/2007 Hull zajęło czwarte miejsce w ligowej tabeli, zdobywając 31 punktów w 18 spotkaniach[64]. Dotarli także do półfinału Pucharu Ligi, w którym przegrali 3:2 z rezerwami Hartlepool United[66]

Drużyna juniorów Hull City A.F.C.

edytuj

Juniorzy Hull City występują obecnie w Football League Youth Alliance, zaś domowe mecze rozgrywają na stadionie drużyny Winterton Rangers.

W sezonie 2006/2007 juniorzy wygrali rozgrywki ligowe z różnicą dziesięciu punktów dzielących ich do drugiego miejsca[67]. Dotarli także do czwartej rundy Młodzieżowego Pucharu Anglii, w którym przegrali 2:1 z drużyną juniorów Arsenalu[68]. W sezonie 2007/2008 obronili tytuł i ponadto wygrali Puchar Ligi[69].

Drużyna kobiet Hull City A.F.C.

edytuj

Kobiecy zespół Hull City (Hull City Women A.F.C.) występuje obecnie w Northern Combination Women’s Football League. W sezonie 2006/2007 zakończyli rozgrywki na siódmym miejscu z 33 punktami na koncie[70].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Maskotka. hullcityafc.info. [dostęp 2009-03-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (22 marca 2009)].
  2. ↑ a b 1904–1915: The Formative Years. Hull City Online. [dostęp 2009-03-17]. (ang.).
  3. ↑ 1905–6 Part 1. City Independent. [dostęp 2009-03-17]. (ang.).
  4. ↑ a b c d e f g h i j History Of The Tigers. Hull City AFC. [dostęp 2009-03-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 lutego 2012)].
  5. ↑ ФК Халл Сити. footballtop.ru. [dostęp 2013-08-05]. (ros.).
  6. ↑ a b c d HULL CITY. Football Club History Database. [dostęp 2009-03-19]. (ang.).
  7. ↑ English Division 2 (old). Soccerbase. [dostęp 2009-03-19]. (ang.).
  8. ↑ 1919–1939: Inter War Promise Not Fulfilled. Hull City Online. [dostęp 2009-03-16]. (ang.).
  9. ↑ Final 1948/1949 English Division 3 North Table. Soccerbase. [dostęp 2009-03-21]. (ang.).
  10. ↑ a b c d Boothferry Park. Hull City Online. [dostęp 2009-03-21]. (ang.).
  11. ↑ 1939–1961: The Carter Era and Beyond. Hull City Online. [dostęp 2009-04-04]. (ang.).
  12. ↑ 1961–1980: Rising under Britton then Decline. Hull City Online. [dostęp 2009-04-04]. (ang.).
  13. ↑ Shooting From The Hip. [dostęp 2009-03-22]. (ang.).
  14. ↑ Grimsby fish market to open over festive period. FISHupdate.com, 21 grudnia 2006. [dostęp 2009-04-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 marca 2012)]. (ang.).
  15. ↑ Final 1991/1992 English Division 3 (old) Table. Soccerbase. [dostęp 2009-04-04]. (ang.).
  16. ↑ a b Club Profile. The Premier League. [dostęp 2009-04-05]. (ang.).
  17. ↑ 1980–1997: Robinson the Saviour – Boring, Boring Dolan. Hull City Online. [dostęp 2009-04-04]. (ang.).
  18. ↑ a b 1997–2000: Saved? and Future Prospects. Hull City Online. [dostęp 2009-04-09]. (ang.).
  19. ↑ Final 1996/1997 Football League Two Table. Soccerbase. [dostęp 2009-03-22]. (ang.).
  20. ↑ Following Tigers through thick and mainly thin finally pays off. Yorkshire Post. [dostęp 2009-04-05]. (ang.).
  21. ↑ Final 2003/2004 Football League Two Table. Soccerbase. [dostęp 2009-03-17]. (ang.).
  22. ↑ Final 2004/2005 Football League One Table. Soccerbase. [dostęp 2009-03-17]. (ang.).
  23. ↑ Final 2005/2006 Football League Championship Table. Soccerbase. [dostęp 2009-03-17]. (ang.).
  24. ↑ Parkinson confirmed as Hull boss. BBC Sport, 29 czerwca 2006. [dostęp 2009-03-16]. (ang.).
  25. ↑ a b Hull part company with Parkinson. BBC Sport, 4 grudnia 2006. [dostęp 2009-03-16]. (ang.).
  26. ↑ Hull unveil Brown as new manager. BBC Sport, 4 stycznia 2007. [dostęp 2009-03-16]. (ang.).
  27. ↑ Hull capture Windass in loan deal. BBC Sport, 17 stycznia 2007. [dostęp 2009-03-16]. (ang.).
  28. ↑ Deano's Back!. Hull City AFC, 19 czerwca 2007. [dostęp 2009-03-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2009)]. (ang.).
  29. ↑ Brian's Back. [dostęp 2009-03-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 czerwca 2007)]. (ang.).
  30. ↑ Statement from Adam Pearson. [dostęp 2009-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 sierpnia 2012)]. (ang.).
  31. ↑ Pearson quits City board. Hull Daily Mail, 31 lipca 2007. [dostęp 2009-04-11]. (ang.).
  32. ↑ Phi McNulty: Hull 4–1 Watford (agg 6–1). BBC Sport, 14 maja 2008. [dostęp 2009-03-22]. (ang.).
  33. ↑ Phil McNulty: Bristol City 0–1 Hull. BBC Sport, 24 maja 2008. [dostęp 2009-03-22]. (ang.).
  34. ↑ The wait ends for Lyon and Hull. FIFA, 28 maja 2008. [dostęp 2009-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 lutego 2009)]. (ang.).
  35. ↑ Barclays Premier League – updated 25/10/2008. Hull City OWS, 15 października 2008. [dostęp 2009-03-16]. (ang.).
  36. ↑ Brown defiant despite Duffen exit. BBC Sport, 2009-10-29. [dostęp 2010-03-15]. (ang.).
  37. ↑ New Hull chief backs boss Brown. BBC Sport, 2009-11-02. [dostęp 2010-03-15]. (ang.).
  38. ↑ Hull City relieve manager Phil Brown of his duties. BBC Sport, 2010-03-15. [dostęp 2010-03-15]. (ang.).
  39. ↑ Iain Dowie confirmed as new Hull City manager. BBC Sport, 2010-03-17. [dostęp 2010-03-17]. (ang.).
  40. ↑ 1904–1939. Hull City Online. [dostęp 22 marca 200]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-10)]. (ang.).
  41. ↑ 1945–1968. Hull City Online. [dostęp 2009-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 lutego 2009)]. (ang.).
  42. ↑ 1968–1990. Hull City Online. [dostęp 2009-03-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 lutego 2009)]. (ang.).
  43. ↑ 1990–2000. Hull City Online. [dostęp 2009-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 maja 2009)]. (ang.).
  44. ↑ 2000–present day. Hull City Online. [dostęp 2009-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 maja 2009)]. (ang.).
  45. ↑ Hull City. Historical Football Kits. [dostęp 2009-04-02]. (ang.).
  46. ↑ Boulevard Ground. Soccerbase. [dostęp 2009-03-01]. (ang.).
  47. ↑ a b The Boulevard. Hull City Online. [dostęp 2009-03-09]. (ang.).
  48. ↑ a b Anlaby Road. Hull City Online. [dostęp 2009-03-09]. (ang.).
  49. ↑ A History of Boothferry Park. Hull City AFC. [dostęp 2009-04-11]. (ang.).
  50. ↑ Prestigious Award for The KC Stadium. [dostęp 2009-04-11]. (ang.).
  51. ↑ a b Appearances. Hull City Online. [dostęp 2009-03-01]. (ang.).
  52. ↑ Most Goals for Hull City AFC. Hull City Football Club. [dostęp 2009-03-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 lutego 2009)]. (ang.).
  53. ↑ Find out about Hull City Football Club. BBC Humber. [dostęp 2009-03-01]. (ang.).
  54. ↑ Mark Ashden: Hull 1-3 Arsenal. BBC Sport, 17 stycznia 2009. [dostęp 2009-03-01]. (ang.).
  55. ↑ Tigers Complete Bullard Signing. Hull City OWS, 23 stycznia 2009. [dostęp 2009-03-01]. (ang.).
  56. ↑ Profiles. Hull City A.F.C.. [dostęp 2017-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 października 2013)]. (ang.).
  57. ↑ Manager History for Hull City. Soccerbase. [dostęp 2009-03-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 sierpnia 2009)]. (ang.).
  58. ↑ a b c Rivalry Uncovered!. The Football Fans Census. [dostęp 2009-03-19]. (ang.).
  59. ↑ Barmby excited by Iron clash. TEAMtalk. [dostęp 19 marca 209]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-12)]. (ang.).
  60. ↑ Hull City Online Vote Interactive. Hull City-Mad. [dostęp 2009-03-19]. (ang.).
  61. ↑ a b Cut to the Blades. City Independent. [dostęp 2009-03-19]. (ang.).
  62. ↑ League Tables. Blades-Mad. [dostęp 2009-03-19]. (ang.).
  63. ↑ Sponsorzy. hullcityafc.info. [dostęp 2009-03-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 maja 2009)].
  64. ↑ a b Pontins Holidays League Table. The Football League. [dostęp 2009-03-09]. (ang.).
  65. ↑ Reserves. Hull City AFC. [dostęp 2009-03-09]. (ang.).
  66. ↑ Reserves results 2006–07. Sporthull. [dostęp 2009-03-09]. (ang.).
  67. ↑ Juniors. Hull City AFC. [dostęp 2009-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (18 lutego 2009)]. (ang.).
  68. ↑ Gunners' Hullabaloo. 18 stycznia 2007. [dostęp 2009-03-09]. (ang.).
  69. ↑ Youngsters Finish On A High. Hull City OWS, 7 maja 2008. [dostęp 2009-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 stycznia 2009)]. (ang.).
  70. ↑ Hull City Ladies. Hull City AFC, 17 maja 2007. [dostęp 2009-03-09]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Hull_City_A.F.C.&oldid=74707674”