Hokke-ji
Hokke-ji (jap. 法華寺 Hokke-ji; dosł. Świątynia Lotosu Prawa[1]) także jako Hokke-ji Monzeki (jap. 法華寺門跡)[a][2] – buddyjska świątynia znajdująca się w Narze w Japonii.
 Wejście do świątyni | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość |
Nara |
| Wyznanie |
buddyzm |
| Historia | |
| Data budowy |
745 |
Położenie na mapie Japonii  | |
| 34°41′32,64″N 135°48′14,82″E/34,692400 135,804117 | |
| Strona internetowa | |
Historia
edytujPierwotnie na terenie, na którym znajduje się świątynia istniała rezydencja należąca do wpływowego arystokraty Fuhito Fujiwary (659–720). Po jego śmierci rezydencję odziedziczyła jego córka, cesarzowa Kōmyō (701–760) i ufundowała na tym terenie świątynię w 745 roku, aby upamiętnić swojego ojca. Była ona głową systemu żeńskich klasztorów prowincjonalnych o nazwie kokubun-niji[b][3]. Hokke-ji jest skrótem od Hokke Metsuzai no Tera[4], świątyń pokuty lotosu prawa[1]. Klasztor ten został ustanowiony głównym klasztorem żeńskim najpierw dla prowincji Yamato, a później także dla całej Japonii. Jego budowa zakończyła się w 782 roku, gdyż wtedy został zlikwidowany urząd zajmujący się budową świątyni[1].
Głównym obiektem kultu był wtenczas, podobnie jak w klasztorze Tōdai-ji, najprawdopodobniej posąg Dainichi Nyorai[1].
Po przeniesieniu stolicy Japonii z Nary do Nagaoki w 784 roku, klasztor stracił na znaczeniu i zaczął podupadać[1]. W roku 1017 w klasztorze służyło 15 mniszek[5].
W 1180 roku świątynia została mocno zniszczona w wyniku najazdu wojsk dowodzonych przez Shigehirę Taira. Klasztor odbudowano w 1203 roku[1].
W ciągu kolejnych lat klasztor nawiedziły klęski żywiołowe. W 1499 i 1506 roku budynki świątynne strawił pożar, a w roku 1696 i 1707 mocno ucierpiały podczas trzęsień ziemi. W związku z tym większość budynków, które obecnie można oglądać na terenie świątyni pochodzi z 1601 roku[1].
Obiekty na terenie świątyni
edytujW świątyni znajduje się posąg Kannon o Jedenastu Twarzach, powstały w IX wieku, znajdujący się w głównym pawilonie świątyni. Oprócz tego w świątyni znajduje się wykonany z papieru posążek Yokobue, mniszki mieszkającej w klasztorze pod koniec XII wieku[1].
- Główny pawilon – został odbudowany w 1601 roku z inicjatywy i funduszy Yodogimi, drugiej żony Hideyoshiego Toyotomi
- Wielka brama południowa – została odbudowana w tym samym czasie, co główny pawilon
- Dzwonnica – datowana na 1602 rok
- Ogród Meishō – znany z irysów
- Pawilon Goma – od 2005 roku, 28 dnia każdego miesiąca odbywają się w nim pogrzeby
- Pawilon Yokobue – pochodzi z okresu Kamakura. Jest to obecnie najstarszy zachowany budynek na terenie klasztoru
- Łaźnia – obecny budynek jest rekonstrukcją z 1766 roku
- Kōgetsutei (Pawilon Blasku Księżyca) – wiejski dom przeniesiony ze wsi Tsukigase
- Karakuen (Ogród Karaku) – można w nim oglądać krzewy kamelii japońskiej i ponad 750 różnych gatunków roślin
Galeria
edytuj
Uwagi
edytuj- ↑ Monzeki (門跡) byli buddyjskimi mniszkami lub mnichami pochodzącymi z arystokracji lub linii cesarskiej. Termin ten odnosi się również do świątyń, którym służyli.
- ↑ Mąż Kōmyō, cesarz Shōmu (701–756), utworzył we wszystkich prowincjach kraju system świątyń/klasztorów męskich (kokubun-ji) i żeńskich (kokubun-niji). Główną świątynią była Tōdai-ji w Nara.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Maciej Kanert: Starożytna Japonia. Kraków: WUJ, 2006, s. 80-82. ISBN 83-233-2152-3.
- ↑ a b Oficjalna strona świątyni.
- ↑ Hokkeji. Hokkeji Imperial Convent. [dostęp 2018-06-26]. (ang.).
- ↑ A Topical History of Japan. The University of Michigan, 1966. s. 6. [dostęp 2018-06-26]. (ang.).
- ↑ Lori Meeks: Hokkeji and the Reemergence of Female Monastic Orders in Premodern Japan. 2010.