Hilaritas
Hilaritas (łac. hĭlăritās – pogoda ducha, wesołość) − rzymskie uosobienie beztroskiej pogodności i wesołości.
| personifikacja beztroskiej pogodności i wesołości | |
 Hilaritas na sestercjuszu Hadriana | |
| Występowanie | |
|---|---|
| Atrybuty |
gałąź palmowa, róg obfitości, długie berło, ster, kotwica, dzieci |
W wierzeniach religijnych Rzymian należała do grupy popularnych personifikacji ludzkich uczuć takich jak Patientia, Laetitia, Clementia[1].
Na rewersach monet rzymskich przedstawiana jako stojąca postać kobieca (matrona) z długą gałęzią palmową i rogiem obfitości lub z długim berłem (niekiedy ze sterem bądź kotwicą), nierzadko z dziećmi u stóp. Na numizmatach pojawia się od czasów Hadriana, wraz z legendami Hilaritas Augusti lub Hilaritas Augg[ustorum] (u Tetrykusa I), a u cesarzowych – Hilaritas Augustae (Faustyna Młodsza, Lucylla, Julia Domna); rzadko Hilaritas Temporum (Didia Klara) albo Hilaritas Populi Romani.
Święto o nazwie Hilaria („dzień wesela”), obchodzone w kulturze grecko-rzymskiej w dzień po wiosennym zrównaniu dnia z nocą (25 marca), nie miało z nią nic wspólnego, będąc uroczystością ku czci małoazjatyckiej bogini Kybele[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Por. Jan Parandowski: Mitologia. Wierzenia i podania Greków i Rzymian. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1989, s. 227.
- ↑ Właściwie Hilaria Matris Deum; wspomina o nim np. Herodian (Historia cesarstwa rzymskiego I 10, 5-7) i Eliusz Lampridiusz (Historia Augusta, Aleksander Sewer 37, 6).
Bibliografia
edytuj- Helmut Kahnt: Das grosse Münzlexikon von A bis Z. Regenstauf: Battenberg/H. Gietl, 2005, s. 194
- Jean Babelon: La Numismatique antique. Paris: Presses Universitaires de France, 1970, s. 110
- Seth W. Stevenson, C. Roach Smith, Frederic W. Madden: A Dictionary of Roman Coins, Republican and Imperial. London: G. Bell & Sons, 1889, s. 462
- Björn Ralph Kankelfitz: Römische Münzen von Pompejus bis Romulus. Augsburg: Battenberg, 1996