Henryk Kubiczek
Henryk Kubiczek (ur. 12 lutego 1902 w Myślenicach, zm. 21 sierpnia 1947 w Gdowie) – uczestnik walk niepodległościowych, kapral rezerwy Wojska Polskiego, instruktor Przysposobienia Wojskowego (PW).
| |
 kapral piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 lutego 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 sierpnia 1947 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1921, 1925–1926 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-ukraińska, |
| Późniejsza praca |
instruktor PW |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie szewca Jana i Marii z Drożdżów. Ukończył sześć klas szkoły powszechnej. 15 maja 1918, w wieku 16 lat wstąpił w szeregi Polskiej Organizacji Wojskowej[1][2], gdzie pełnił czynną służbę w tej organizacji do czasu rozbrojenia wojsk austriackich.
3 listopada 1918 wraz z tą organizacją pod dowództwem sierżanta Stanisława Łukasika, byłego legionisty 2 pułku piechoty Legionów Polskich wyjeżdża na odsiecz Lwowa[3]. W wyjeżdżającym plutonie Stanisława Łukasika, który w Żurawicy dołącza do organizującego się 5 pułku piechoty Legionów pod dowództwem płk. Karasiewicza-Tokarzewskiego był również Andrzej Stańczyk[3]. Henryk Kubiczek brał udział w walkach w Przemyślu, odsieczy Lwowa i innych walkach kampanii ukraińskiej[1]. W ramach 2 kompanii karabinów maszynowych, II batalionu 5 pułku uczestniczył w konflikcie polsko-litewskim, łotewskiej wojnie o niepodległość (w walkach o Dyneburg)[1].
W stopniu starszego legionisty walczył w wojnie polsko-bolszewickiej[1]. Został mianowany kapralem i za czyny z dnia 6 września 1920, w trakcie walk o Nowy Dwór został odznaczony Krzyżem Walecznym[4]. W uzasadnieniu znajdujemy ”...Bojowo bardzo dobry. Dzielny aż do lekkomyślności..”[4]. W 1921 został zwolniony jako rocznik niepoborowy.
15 maja 1921 wyjechał wraz z Andrzejem Stańczykiem[5] na Górny Śląsk, gdzie brał czynny udział w III powstaniu śląskim w Grupie kapitana Wawelberga[6][7] do czasu zlikwidowania powstania.
Po powrocie z powstania, w okresie międzywojennym, wykonywał zawód szewca i brał czynny udział w życiu Myślenic. Zostaje ponownie powołany do wojska do 26 pułku piechoty jako rocznik poborowy w latach 1925–1926. Dalsze lata to praca zawodowa przerywana ćwiczeniami wojskowymi rezerwistów, działalnością w roli instruktora Przysposobienia Wojskowego (PW)[1]. Był członkiem Powiatowego Koła Związku Peowiaków w Myślenicach prowadzonego w latach 30. XX w. przez Józefa Elińskiego. W 1938 został odznaczony Medalem Niepodległości[8].
Ordery i odznaczenia
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e Wojskowe Biuro Historyczne, sygn. MN27.06.1938, Dokumentacja do nadania Medalu Niepodległości.
- ↑ Gąsowski i inni, Myślenice : monografia miasta, Myślenice: Towarzystwo Wydawnicze „Historia Iagellonica”, 2012, s. 435, ISBN 978-83-62261-51-2, OCLC 823673573.
- ↑ a b Własnoręczny życiorys Andrzeja Stańczyka znajdujący się w Szkole Podstawowej nr 1 im. Kazimierza wielkiego w Lubniu.
- ↑ a b Wojskowe Biuro Historyczne, sygn. KW-62/4936, Dokumentacja do nadania Krzyża Walecznych.
- ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-21)].
- ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-21)].
- ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2018-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-22)].
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z Mieczami, Krzyża Niepodległości i Medalu Niepodległości [online], isap.sejm.gov.pl, s. 13 [dostęp 2018-04-21] (pol.).
Bibliografia
edytuj- Major Kazimierz Bąbiński, Zarys Historji Wojennej 5-go Pułku Piechoty Legjonów, Wojskowe Biuro Historyczne, Warszawa, 1929
- Gąsowski, Myślenice: monografia miasta, Myślenice: Towarzystwo Wydawnicze „Historia Iagiellonica”, 2012, ISBN 978-83-62261-51-2