Henry Petty-Fitzmaurice (3. markiz Lansdowne)

Henry Petty-Fitzmaurice, 3. markiz Lansdowne KG (ur. 2 lipca 1780 w Lansdowne House w Londynie, zm. 31 stycznia 1863 w Bowood Park w hrabstwie Wiltshire) – brytyjski arystokrata i polityk, członek stronnictwa wigów, minister w rządach lorda Grenville’a, George’a Canninga, lorda Godericha, lorda Greya, lorda Melbourne’a, Johna Russella, lorda Aberdeena i lorda Palmerstona.

Henry Petty-Fitzmaurice, 3. markiz Lansdowne

Data i miejsce urodzenia	2 lipca 1780 Londyn
Data i miejsce śmierci	31 stycznia 1863 Bowood Park
Kanclerz skarbu Wielkiej Brytanii
Okres	od 5 lutego 1806 do 26 marca 1807
Przynależność polityczna	Brytyjska Partia Wigów
Poprzednik	William Pitt Młodszy
Następca	Spencer Perceval
Minister spraw wewnętrznych Wielkiej Brytanii
Okres	od 16 lipca 1827 do 22 stycznia 1828
Poprzednik	William Sturges Bourne
Następca	Robert Peel

Życiorys

Był synem Williama Petty’ego, 1. markiza Lansdowne, i jego drugiej żony, lady Louisy FitzPatrick, córki 1. hrabiego Upper Ossory. Od urodzenia znany był jako „lord Henry Petty”. Wykształcenie odebrał na Uniwersytecie Edynburskim oraz w Trinity College na Uniwersytecie Cambridge. Uczelnię ukończył w 1801 r. Następnie udał się w podróż do Francji i Szwajcarii.

W 1802 r. został wybrany do Izby Gmin z kontrolowanego przez swoją rodzinę okręgu Calne. W 1806 r. przeniósł się do okręgu Cambridge University, a od 1807 r. reprezentował okręg wyborczy Camelford. Po śmierci brata w 1809 r. odziedziczył tytuł 3. markiza Lansdowne i zasiadł w Izbie Lordów. W 1818 r. zmarł jego kuzyn, Francis i Henry przyjął nazwisko „Petty-Fitzmaurice” i odziedziczył tytuł 5. hrabiego Kerry.

Swoją pierwszą mowę na forum parlamentu wygłosił 13 lutego 1804 r. Sprzeciwił się w niej uchwaleniu Irish Bank Restriction Act. W 1806 r. został kanclerzem skarbu w gabinecie Wszystkich Talentów lorda Grenville’a. Pozostał na tym stanowisku do upadku gabinetu w 1807 r. W ciągu następnych lat stał się jedną z czołowych postaci stronnictwa wigów. Zajmował się głównie kwestią równouprawnienia katolików, ale udzielał też swojego poparcia sprawie likwidacji niewolnictwa i wprowadzenia powszechnej edukacji.

Na stanowiska rządowe Lansdowne powrócił w 1827 r., kiedy to został ministrem spraw wewnętrznych w gabinecie Canninga. Pozostał na tym stanowisku w gabinecie Godericha i utrzymał je do upadku gabinetu w 1828 r. W wigowskim gabinetu lorda Greya w latach 1830-1834 i w krótkotrwałym gabinecie lorda Melbourne’a w 1834 r. był Lordem Przewodniczącym Rady. Ponownie sprawował to stanowisko w latach 1835-1841 i 1846-1852. W tym drugim okresie był ponadto przewodniczącym Izby Lordów. W latach 1852-1858 był ministrem bez teki w gabinetach Aberdeena i Palmerstona.

W 1857 r. odmówił przyjęcia tytułu książęcego. Od 1827 r. był Lordem Namiestnikiem Wiltshire. W latach 1829-1831 był rektorem Uniwersytetu Glasgow. W latach 1834-1836 i 1842-1844 był prezesem Królewskiego Towarzystwa Statystycznego. Był kawalerem Orderu Podwiązki. Zmarł w 1863 r.

Rodzina

30 marca 1808 r. poślubił lady Louisę Fox-Strangways (27 czerwca 1785 – 3 kwietnia 1851), córkę Henry’ego Foxa-Strangwaysa, 2. hrabiego Ilchester, i Mary O’Grady, córki Standisha O'GRandy’ego. Henry i Louisa mieli razem dwóch synów i córkę:

• Louisa Petty-Fitzmaurice (zm. 12 czerwca 1906), żona Jamesa Howarda, miała dzieci
• William Thomas Petty-Fitzmaurice (30 marca 1811 - 21 sierpnia 1836), hrabia Kerry
• Henry Petty-Fitzmaurice (7 stycznia 1816 - 5 lipca 1866), 4. markiz Lansdowne

Linki zewnętrzne

• thepeerage.com
• 1911encyclopedia.org. 1911encyclopedia.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-23)].
• Biogram na stronach Uniwersytetu Glasgow