Henry Brooke (ur. 9 kwietnia 1903, zm. 29 marca 1984) − brytyjski polityk, członek Partii Konserwatywnej, minister w rządach Harolda Macmillana i Aleca Douglasa-Home’a.

Henry Brooke
ilustracja
Data urodzenia

9 kwietnia 1903

Data śmierci

29 marca 1984

Minister spraw wewnętrznych
Okres

od 14 lipca 1962
do 16 października 1964

Przynależność polityczna

Partia Konserwatywna

Poprzednik

Rab Butler

Następca

Frank Soskice

Odznaczenia
Order Towarzyszy Honoru (Wielka Brytania)

Wykształcenie odebrał w Marlborough College oraz w Balliol College na Uniwersytecie Oksfordzkim. W 1929 został jednym z pierwszych członków think-tanku konserwatystów − Conservative Research Department. W 1938 wybrany do Izby Gmin w wyborach uzupełniających w okręgu Lewisham West. Należał do grona stronników premiera Neville’a Chamberlaina. W Izbie Gmin zasiadał do 1945, kiedy to przegrał wybory powszechne. W tym samym roku został wybrany do rady hrabstwa Londyn. Do 1951 zasiadał tam jako lider radców konserwatywnych. W radzie zasiadał do 1955.

Brooke powrócił do Izby Gmin w 1950, wygrywając wybory w okręgu Hampstead. W 1954 został finansowym sekretarzem skarbu, a w 1957 członkiem gabinetu jako minister budownictwa, samorządu lokalnego i spraw Walii. W 1961 mianowany pierwszym naczelnym sekretarzem skarbu i Paymaster-General. W 1962 został ministrem spraw wewnętrznych. Na tym stanowisku wprowadził wiele przepisów antynarkotykowych, m.in. zakaz posiadania amfetaminy i konopi indyjskich.

W Home Office Brooke utrzymał się do wyborczej porażki konserwatystów w 1964. W 1966 utracił miejsce w Izbie Gmin, został jednak mianowany parem dożywotnim jako baron Brooke of Cumnor i zasiadł w Izbie Lordów. Pod koniec życia cierpiał na chorobę Parkinsona. Zmarł w 1984.

Jego żona, Barbara, którą poślubił 22 kwietnia 1933, otrzymała w 1964 dożywotni tytuł parowski baronowej Brooke of Ystradfellte. Henry i Barbara mieli razem dwóch synów i dwie córki:

Linki zewnętrzne

edytuj