Henicocoris monteithi
Henicocoris monteithi – gatunek pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i nadrodziny Idiostoloidea, jedyny z monotypowych: rodzaju Henicocoris i rodziny Henicocoridae. Jest endemitem południowo-wschodniej części Australii.
| Henicocoris monteithi | |
| Woodward, 1968 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina |
Henicocoridae |
| Rodzaj |
Henicocoris |
| Gatunek |
Henicocoris monteithi |
Taksonomia
edytujGatunek ten opisany został w 1968 roku przez Thomasa E. Woodwarda na podstawie ośmiu okazów samic odłowionych w 1967 roku na terenie Otway Ranges w australijskim stanie Wiktoria. Wszystkie okazy pozyskał G. Monteith, którego uhonorowano w epitecie gatunkowym. Woodward umieścił ów gatunek w monotypowym rodzaju Henicocoris i monotypowej podrodzinie Henicocorinae w obrębie zwińcowatych. Nazwa rodzajowa oznacza „szczególnego pluskwiaka”[1]. W 1997 roku Thomas J. Henry opublikował wyniki analizy filogenetycznej infrarzędu, na podstawie której wyniósł Henicocorinae do rangi odrębnej rodziny Henicocoridae oraz umieścił ją w nowej nadrodzinie Idiostoloidea jako siostrzaną dla Idiostolidae[2]. Samce H. monteithi pozostają nieopisane, choć znajdują się w zbiorach[3].
Morfologia
edytujPluskwiak o podługowato-jajowatym w zarysie ciele[3][1] o długości od 4 do 5 mm. W jego ubarwieniu dominuje kolor ciemnorudobrązowy[1].
Głowa jest skierowana ku przodowi[1][3], szersza niż długa, pozbawiona trichobotrii, zaopatrzona zarówno w oczy złożone jak i szeroko rozstawione, czerwono ubarwione przyoczka. Grzbietowa powierzchnia głowy jest gęsto guzkowana. Nadustek ma zaokrąglony wierzchołek, a bukule są krótkie i półeliptyczne w widoku bocznym. Czułki budują cztery stosunkowo krótkie i grube człony, z których pierwszy jest przysadzisty i zwężony u nasady, drugi i trzeci są walcowate, a ostatni jest wrzecionowaty. Punkty osadzenia czułków są widoczne od góry, a w widoku z boku leżą poniżej wyobrażonej linii łączącej środek oka ze szczytem nadustka[1]. Czteroczłonowa[3][1], słomkowo ubarwiona kłujka w spoczynku sięga ku tyłowi zapiersia[1].
Przedplecze jest znacznie szersze od głowy[1], trapezowate w zarysie[3], w tyle dwukrotnie szersze niż długie, o bokach wklęśniętych i ku tyłowi rozbieżnych, nieobwiedzionych listewką. Poprzeczna bruzda oddziela obrączkę wierzchołkową od reszty przedplecza. Powierzchnia przedplecza jest szorstka wskutek obecności guzków, wklęśnięć, zgrubień i zmarszczek oskórka. Tarczka ma pośrodku rozległy wcisk, na którego powierzchni guzki układają się w poprzeczne żeberka[1]. Półpokrywy są koleopterycznie skrócone[4][3], niesięgające wierzchołka odwłoka[1]. Krawędź kostalna półpokryw jest uwypuklona. Międzykrywki zrośnięte są z przykrywkami. Przykrywki mają wyniesione i obrębione punktami żyłki oraz po pięć żółtobrązowych plamek w niemal niepunktowanych, acz guzkowanych i oszczecinionych komórkach. Na obszarze międzykrywek występują po trzy rzędy punktów[1]. Zakrywki są zredukowane[4], a tylnych skrzydeł brak zupełnie[4][3][1]. Gruczoły zapachowe zatułowia mają niewielkie ewaporatoria i silnie wyniesione ujścia. Odnóża są stosunkowo krótkie i porośnięte krótkimi włoskami osadzonymi na ziarenkowatych guzkach[1], wyposażone w trójczłonowe stopy[3]. Krętarze oraz nasady ud i stóp są ubarwione słomkowo, zaś golenie ciemnobrązowo. Przednie uda są nieuzbrojone kolcami[1].
Odwłok ma wszystkie przetchlinki umieszczone po stronie brzusznej, kompletne szwy między sternitami sięgające jego brzegów oraz pełną listewkę brzeżną o całkowicie segmentowanych laterotergitach. Sternity trzeci i czwarty mają tylko po jednym, położonym przyśrodkowo trichobotrium, sternit piąty jest trichobotrii pozbawiony, a sternity szósty i siódmy mają po dwa trichobotria umieszczone bocznie za przetchlinkami[4][3][1]. Spód odwłoka porastają krótkie, półwzniesione, osadzone na ziarenkowatych guzkach włoski[1]. Samica ma wcięte siódme sternum odwłoka, lancetowate pokładełko i pozbawiona jest całkowicie zbiornika nasiennego[4][3][1].
Larwy mają parzyste ujścia grzbietowych gruczołów zapachowych odwłoka zlokalizowane między tergitami czwartym i piątym oraz między piątym i szóstym[4].
Ekologia i występowanie
edytujOwad ten jest endemitem południowo-wschodniej części Australii. Zasiedla lasy deszczowe rosnące w terenie górzystym, w strefie klimatu umiarkowanego chłodnego. Znany jest z Otway Ranges w stanie Wiktoria oraz południowych rejonów przybrzeżnych Nowej Południowej Walii[3].
Biologia tych pluskwiaków pozostaje niezbadana. Spotykane były nocą, kiedy to biegały po podłożu i butwiejących kłodach[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Thomas E. Woodward. A new subfamily of Lygaeidae (Hemiptera-Heteroptera) from Australia. „Proceedings of the Royal Entomological Society of London B”. 37, s. 125-132, 1968.
- ↑ T.J. Henry. Phylogenetic analysis of family groups within the infraorder Pentatomomorpha (Hemiptera: Heteroptera), with emphasis on the Lygaeoidea. „Annals of the Entomological Society of America”. 90 (3), s. 275–301, 1997.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Idiostolidae. [w:] Australian Faunal Directory [on-line]. Department of the Environment, Water, Heritage and the Arts, Commonwealth of Australia, 2002. [dostęp 2020-11-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-14)].
- ↑ a b c d e f Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera:Heteroptera): classification and natural history. Cornell University Press, 1995, s. 251-258. ISBN 0-8014-2066-0. (ang.).