Heinz Danko Herre
Heinz Danko Herre (ur. 23 stycznia 1909 w Saint-Avold, zm. 5 października 1988 w Krün) – niemiecki wojskowy (pułkownik), uczestnik agresji na Polskę, Francję, Jugosławię i Związek Radziecki, po wojnie funkcjonariusz agencji wywiadowczej RFN.
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 stycznia 1909 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
5 października 1988 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1927–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
13 Pułk Kawalerii, XXVI Korpus Armijny, XXXXIX Korpus Górski |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
funkcjonariusz agencji wywiadowczej RFN |
| Odznaczenia | |
      
| |
.svg){kind=small}
Życiorys
edytujOd 1927 r. służył w 13 Pułku Kawalerii, zaś od 1937 r. w 54 Górskim Batalionie Saperów. W 1939 r. w stopniu kapitana był oficerem wywiadu w sztabie XXVI Korpusu Armijnego. Brał udział w agresji na Polskę, Francję, panstwa bałkańskie i od 22 czerwca 1941 ataku na Związek Radziecki[1]. Służąc w kadrze oficerskiej XXXXIX Korpusu Górskiego w stopniu majora przeraziły go warunki w jakich trzymano jeńców radzieckich. Trzymano ich głodnych, bez kocy i bez pomocy lekarskiej, pomimo że dziesiątkował ich tyfus. We wsi Olginskoje był świadkiem zabijania ludzi (bez sądu) przez oddział policyjny SS[2].
Z powodu znajomości języka rosyjskiego i doświadczenia frontowego rozkazem z 12 kwietnia 1942 został przeniesiony do wydziału wywiadowczego Obce Armie Wschód z siedzibą w Mauerwald, a kierowanego przez pułkownika Reinharda Gehlena[3]. Był zwolennikiem wykorzystania czerwonoarmistów, którzy dostali się do niewoli niemieckiej, w szeregach sił zbrojnych III Rzeszy. Popierał też projekt utworzenia ochotniczej armii rosyjskiej, która wespół z Niemcami obaliłaby reżim stalinowski w Rosji. W styczniu 1944 r. objął funkcję szefa sztabu oddziałów ochotniczych. Pod koniec 1944 r. w stopniu pułkownika został przydzielony jako oficer łącznikowy do dowództwa Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji. Do jego zadań należało pośredniczenie pomiędzy niemieckimi organami wojskowymi a dowództwem Sił Zbrojnych KONR przy formowaniu dywizji rosyjskich i ich szkoleniu bojowym.
Po zakończeniu wojny, został aresztowany 20 maja 1945 i przewieziony do obozu jenieckiego 101 Dywizji Spadochronowej armii USA[4]. Następnie przebywał w Fort Hunt, przechodząc intensywne przesłuchania. W 1946 r. powrócił do zachodnich Niemiec, gdzie wstąpił do wywiadowczej Organizacji Gehlena. Stanął na czele oddziału analitycznego, pełniąc tę funkcję do przekształcenia się organizacji w Bundesnachrichtendienst (BND) w 1957 r. Został wówczas szefem oddziału szpiegostwa przeciwko państwom socjalistycznym. Prowadził m.in. współpracę z banderowską frakcją Ukraińskiej Armii Powstańczej (UPA). Karierę wojskową ukończył w stopniu pułkownika w 1970 r. jako rezydent BND w Waszyngtonie.
Przypisy
edytuj- ↑ Thorwald 1994 ↓, s. 53.
- ↑ Thorwald 1994 ↓, s. 54,58.
- ↑ Thorwald 1994 ↓, s. 66,61.
- ↑ Thorwald 1994 ↓, s. 407.
Bibliografia
edytuj- James H. Critchfield: Partners at Creation: The Men Behind Postwar Germany's Defense and Intelligence Establishments. 2003
- Jürgen Thorwald: Iluzja. Żołnierze radzieccy w armii Hitlera. Warszawa-Kraków: 1994. ISBN 83-01-11579-3.