Hanna Maria Szwankowska (ur. 3 maja 1919 w Warszawie, zm. 17 stycznia 2012 tamże) – polska historyczka, varsavianistka.

Hanna Szwankowska
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

3 maja 1919
Warszawa

Data śmierci

17 stycznia 2012

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Krzyż Armii Krajowej Odznaka „Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny” Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Życiorys

edytuj

Była córką architekta Franciszka Eychhorna oraz aktorki Natalii z Pomian-Borodziczów[1]. Ukończyła Liceum im. Juliusza Słowackiego w Warszawie[2].

Studiowała na Wydziale Historii Uniwersytetu Warszawskiego. Sprzeciwiała się gettu ławkowemu[1]. Jednocześnie uczyła się w Instytucie Francuskim. W 1938 odbyła praktykę w redakcji młodzieżowego czasopisma „Iskry”. Zbierała materiały do pracy na temat aprowizacji Warszawy w czasie I wojny światowej[2]. W wakacje 1939, w ramach seminarium prof. Stanisława Arnolda, wraz z koleżankami ze studiów opracowała teksty tabliczek informacyjnych na ulicach Warszawy. Studia kontynuowała w czasie II wojny światowej na tajnych kompletach[2]. Tytuł magisterski uzyskała w 1948 na podstawie pracy Kroniki Bolesława Prusa jako źródło do historii Warszawy[3].

We wrześniu 1939 Hanna zaangażowała się w cywilną obronę Warszawy[1]. W czasie okupacji niemieckiej pracowała w archiwum miejskim w Arsenale[1]. Jednocześnie jako członkini Armii Krajowej wykonywała zadania powierzone jej przez Biuro Informacji i Propagandy, Biuro Łączności oraz komórki Komendy Głównej AK ds. opieki nad więźniami i ich rodzinami[4]. Do konspiracji wprowadziła ją starsza o 15 lat siostra Natalia, instruktorka harcerska[1].

Hanna nie wzięła czynnego udziału w powstaniu warszawskim z powodu oporu matki i obawy o stratę drugiej córki (Natalia zginęła w Auschwitz)[1]. Na początku sierpnia 1944 Hanna wraz z ojcem trafiła do obozu przejściowego Durchgangslager 121 w Pruszkowie. Uciekli dzięki pomocy polskiego personelu medycznego[2][4]. Schronili się w Podkowie Leśnej[2]. Po latach Hanna wróciła do tematu powstania, publikując prace: Kościół a Powstanie Warszawskie. Dokumenty, relacje, poezja (1994) i Międzynarodowe aspekty Powstania Warszawskiego (2004). W 1994 współorganizowała sesję naukową na Zamku Królewskim w pięćdziesięciolecie powstania[1].

W 1945 wyszła za mąż za Eugeniusza Szwankowskiego[1]. W lutym tego roku przyjechała do Warszawy. Została opiekunką społeczną w Wydziale Opieki Społecznej Zarządu Miejskiego. Potem przeniosła się do Wydziału Literackiego Polskiego Radia. Od lutego 1946 do lutego 1947 pracowała w Biurze Odbudowy Stolicy – należała do redakcji „Skarpy Warszawskiej” i (do końca życia) „Stolicy”. Pracowała społecznie w redakcjach „Rocznika Warszawskiego”, „Kroniki Zamkowej” i „Almanachu Muzealnego”[2]. Publikowała też w „Magazynie Tygodniowym”, „Kraju” i „Architekturze”[3].

Związała się pracą z Muzeum Historycznym m. st. Warszawy, a od 1951 pracowała w Komisji Badań Dawnej Warszawy przy Instytucie Historii PAN[1][5]. Kierowała Działem Badań Rozwoju Przestrzennego i Kultury Materialnej[2][6]. Współtworzyła dwa pierwsze tomy publikacji Exodus Warszawy. Ludzie i miasto po Powstaniu 1944 (1992)[1][4]. Była członkinią Komisji Zamkowej Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie. Współpracowała z Archiwum Głównym Akt Dawnych[1]. Badała m.in. budownictwo mieszkaniowe Warszawy w II poł. XVIII w.[2], opracowała rejestry podatkowe Warszawy z XVI–XVIII w.[5]

Należała do Towarzystwa Miłośników Historii[1]. Zasiadała w prezydium zarządu TMH[7]. W 1996 jako wiceprezeska TMH współorganizowała obchody dziewięćdziesięciolecia organizacji. Współredagowała okolicznościową publikację[1].

Organizowała coroczne spotkania varsavianistyczne, na których często referowała wyniki swoich badań. Była współredaktorką publikacji zbiorowych podsumowujących te spotkania. W ramach Komisji Badań Dawnej Warszawy organizowała spotkania poświęcone warszawskim Żydom. Opracowała materiały dla zespołu architektów i urbanistów odpowiedzialnego za odbudowę Starego i Nowego Miasta w Warszawie. Była współautorką dwutomowej publikacji o odbudowie Warszawy pod redakcją Jana Górskiego. W 1969 ankietowała warszawiaków na temat Jaka jesteś, Warszawo? (wyniki opublikowano w 1972 pod redakcją Wiktora Nowakowskiego). W 2002 opracowała historię Komisji Badań Dawnej Warszawy opublikowaną w „Kronice Warszawy”[1].

W 1981 dołączyła do konspiracyjnego Komitetu Pamięci o Marszałku J. Piłsudskim. Opracowała dwutomowe Archiwum Prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego oraz trzy antologie jego tekstów. Pracowała społecznie w Obywatelskim Komitecie Budowy Pomnika S. Starzyńskiego (od 1992 Komitet Pamięci o Stefanie Starzyńskim). W 1993 zaangażowała się w prace Obywatelskiego Komitetu Budowy Pomnika Henryka Sienkiewicza w Łazienkach Królewskich. Opracowała Antologię tekstów historycznych i literackich. Henryk Sienkiewicz i jego twórczość w naszej pamięci (2000)[1].

W latach 1956–1957 działała w Prymasowskim Komitecie Pomocy dla Powracających Rodaków z ZSRR. W latach 70. XX w. udzielała się w Towarzystwie Kursów Naukowych, wspierała działalność Komitetu Obrony Robotników[1]. Udostępniała swoje mieszkanie na spotkania Uniwersytetu Latającego[5]. W czasie stanu wojennego i po nim działała w Studium Kultury Chrześcijańskiej przy kościele Świętej Trójcy na Solcu. Wraz z Janiną Leskiewiczową redagowała podziemne zeszyty studium. Podczas wyborów w 1989 pracowała w komitetach wyborczych kandydatów „Solidarności”, której członkinią była. Wspierała pomoc edukacyjną dla „Solidarności” Górnego Śląska i Zagłębia Dąbrowskiego[1]. Była członkinią społecznegoZespołu Nazewnictwa Miejskiego[5]. Należała do Duszpasterstwa Środowisk Twórczych i Ludzi Nauki, a od 1974 do Społecznego Komitetu Opieki nad Starymi Powązkami, który zakładała z Jerzym Waldorffem[1].

Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w grobie rodzinnym[2].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Upamiętnienie

edytuj

Od 2002 Towarzystwo Miłośników Historii oraz Biblioteka m.st. Warszawy corocznie przyznają nagrodę za varsaviana, którą w 2012 nazwano imieniem Hanny Szwankowskiej[8].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Marian Marek Drozdowski, Konfraternia warszawskich historyków pod znakiem Klio: subiektywne biogramy ucznia i kolegi, Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 2014, s. 203–207, ISBN 978-83-7399-609-0 [dostęp 2023-12-09].
  2. a b c d e f g h i Urszula Zielińska-Meissner, Odbudowa Warszawy – Hanna Szwankowska (1919–2012) [online], 12 kwietnia 2021 [dostęp 2023-12-09].
  3. a b Eychhorn-Szwankowska, Hanna | Archiwum Kobiet [online], archiwumkobiet.pl [dostęp 2023-12-09].
  4. a b c d e Szwankowska Hanna z d. Eychhorn – Exodus z Niecałej – Muzeum Dulag 121 [online] [dostęp 2023-12-09] (pol.).
  5. a b c d Jerzy S. Majewski, Żegnamy znaną varsavianistkę [online], warszawa.wyborcza.pl, 20 stycznia 2012 [dostęp 2023-12-09].
  6. Hanna Szwankowska, Zbiory Komisji Badań Dawnej Warszawy, „Almanach Muzealny” (1), 1997, s. 285–300.
  7. Zarząd Towarzystwa Miłośników Historii od 22 maja 2002, „Przegląd Historyczny”, 93 (2), 2002, s. 266.
  8. Towarzystwo Miłośników Historii | Varsaviana konkurs im. Hanny Szwankowskiej [online], tmh.org.pl [dostęp 2023-12-09].

Linki zewnętrzne

edytuj