Antagonisty receptora H2
Antagonisty[a] receptora H2, blokery receptora H2 (ATC A 02 BA) – grupa leków wprowadzona do lecznictwa w roku 1972, których mechanizm działania oparty jest na blokowaniu receptora histaminergicznego H2, dzięki czemu zatrzymany zostaje zależny od histaminy mechanizm zwiększający produkcję soku żołądkowego i jego głównego składnika, czyli kwasu solnego. Blokują one, w różnym stopniu (w zależności od substancji czynnej), wydzielanie spoczynkowe kwasu solnego, na przykład wywołane przez bodziec pokarmowy, histaminę lub pentagastrynę.
Leki te stosuje się w leczeniu choroby wrzodowej, zespołu Zollingera-Ellisona, choroby refluksowej i dyspepsji, ale są one w coraz większym stopniu wypierane przez inhibitory pompy protonowej, które wykazują silniejsze działanie hamujące wydzielanie kwasu solnego.
Niektóre z antagonistów receptora H2 stosowane w lecznictwie:
- cymetydyna (lek prototypowy wprowadzony na rynek amerykański w 1979)
- ranitydyna
- famotydyna
- roksatydyna
- nizatydyna
Zobacz też
edytujUwagi
edytuj- ↑ Taka jest poprawna forma (nie: antagoniści), gdyż termin antagonista jest tutaj rzeczownikiem nieosobowym rodzaju męskiego i w związku z tym w liczbie mnogiej przyjmuje rodzaj męskorzeczowy[1][2][3].
Przypisy
edytuj- ↑ Jan Miodek, Antagoniści, antagonisty, a może antagony [online], „Wiedza i Życie”, listopad 1996 [zarchiwizowane z adresu 2018-07-11].
- ↑ antagonisty i agonisty. [w:] Poradnia językowa [on-line]. PWN, 2011-01-20. [dostęp 2015-02-17].
- ↑ Z. Saloni, M. Woliński, R. Wołosz, W. Gruszczyński, D. Skowrońska: antagonista mięsień lub ząb. [w:] Słownik gramatyczny języka polskiego [on-line]. [dostęp 2017-05-13].
