Gustave-Charles-Marie Mutel
Gustave-Charles-Marie Mutel MEP (kor. 민 아우구스티노; ur. 8 marca 1854 w Blumeray, zm. 22 stycznia 1933) – francuski duchowny rzymskokatolicki, misjonarz, wikariusz apostolski Korei i Seulu.
 Bp Mutel (siedzi pośrodku) w 1924 | ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia |
8 marca 1854 | |
|---|---|---|
| Data śmierci |
22 stycznia 1933 | |
| wikariusz apostolski Korei/Seulu | ||
| Okres sprawowania |
1890–1933 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Inkardynacja | ||
| Prezbiterat |
24 lutego 1877 | |
| Nominacja biskupia |
2 września 1890 | |
| Sakra biskupia |
21 września 1890 | |
| ||
| Odznaczenia | ||
| ||
| Data konsekracji |
21 września 1890 | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||
| Miejsce | |||||||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Życiorys
edytujMłodość i prezbiteriat
edytujPochodził z rodziny zamożnych rolników. Ukończył Niższe Seminarium Duchowne w Langres, następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Langres, z którego 4 października 1873 przeniósł się do seminarium Towarzystwa Misji Zagranicznych w Paryżu. Odbył również studia w Rzymie. 24 lutego 1877 przyjął święcenia prezbiteriatu i został kapłanem Towarzystwa Misji Zagranicznych w Paryżu[1].
5 kwietnia 1877 wyjechał na misje. Jego pierwszym zadaniem było zbadanie stanu postępowań beatyfikacyjnych dalekowschodnich męczenników. W tym celu odwiedził Tonkin, Mandżurię i Japonię. Następnie osiadł w znajdującej się w Mandżurii misji, będącej schronieniem dla koreańskich katolików i misjonarzy, w czasie prześladowań w tym kraju, gdzie podjął obowiązki duszpasterskie[1].
12 listopada 1880 w drugiej próbie przekroczenia granicy, wraz z ks. Liouville przedostał się do Korei. Tam z uwagi na prześladowania ukrywał się w domach chrześcijan, początkowo na wsiach, a następnie w Seulu. W stolicy odpowiadał za zaopatrzenie misji. Aby nie zostać wykrytym, często musiał zmieniać miejsce zamieszkania[1].
Wiosną 1885 został mianowany prokuratorem (przedstawicielem) misji w Japonii, Korei i Mandżurii w radzie Towarzystwa Misji Zagranicznych w Paryżu, w związku z czym powrócił do Paryża. W stolicy Francji podjął również pracę wykładowcy dogmatyki i liturgiki. Jako przedstawiciel misji wynegocjował wysłanie do Korei pierwszych sióstr zakonnych[1].
Episkopat
edytuj2 września 1890 papież Leon XIII mianował go wikariuszem apostolskim Korei oraz biskupem tytularnym milijskim. 21 września 1890 w kaplicy Towarzystwa Misji Zagranicznych w Paryżu przyjął sakrę biskupią z rąk arcybiskupa paryskiego kard. François-Marii-Benjamina Richarda de la Vergne. Współkonsekratorami byli biskup Langres Alphonse-Martin Larue oraz wikariusz apostolski Wschodniego Jiangxi Casimir Vic CM[1][2].
14 grudnia 1890 w Marsylii wsiadł na okręt do Korei, do której dopłynął 23 lutego 1891. W Korei zaszły duże zmiany od czasu, gdy pięć lat wcześniej z niej wyjeżdżał. Zakończyły się prześladowania chrześcijan i pracę misyjną można było prowadzić otwarcie. W celu kształcenia rodzimego duchowieństwa założył niższe seminarium oraz rozwinął działalność wyższego seminarium, powstałego za rządów jego poprzednika. Zreorganizował wikariat apostolski. Otwierał nowe stacje misyjne m.in. w Pjongjangu i budował kościoły[1].
Zarządzany przez niego wikariat apostolski szybko się rozwinął. W 1890, gdy go obejmował, mniej niż 10 misjonarzy obsługiwało nie więcej niż 20 000 wiernych. Prawie nie było stałych stacji misyjnych. Już w 1910 w 69 stacjach misyjnych było 73 000 katolików. Przez cały swój pontyfikat wyświęcił 64 koreańskich księży (w 1890 nie było żadnego). Sprowadzał misjonarzy również z innych zakonów i narodowości. 5 lipca 1925 w wyniku m.in. jego wysiłków (m.in. przetłumaczył dokumenty z archiwów koreańskich), beatyfikowano pierwszych 79 męczenników koreańskich[1].
W wyniku rozwoju misji poprosił Stolicę Apostolską o podział wikariatu. 8 kwietnia 1911 na południu odłączył się wikariat apostolski Taiku, 5 sierpnia 1920 wikariat apostolski Wŏnsan i 17 marca 1927 prefektura apostolska Pjongjang (oba na północy, za których odpowiedzialność została przekazana misjonarzom niemieckim i amerykańskim). Po pierwszym podziale 8 kwietnia 1911 wikariat apostolski Korei zmienił nazwę na wikariat apostolski Seulu. Tym samym na tożsamy zmienił się tytuł bpa Mutela. W 1928 wydzielił prowincję, w celu erygowania w przyszłości na jej bazie wikariatu apostolskiego, powierzonego w całości koreańskiemu duchowieństwu, jednak wydarzenia polityczne w okupowanej przez Japonię Korei, nie pozwoliły na realizację tego planu[1].
W 1931 zwołał I Radę Regionalną Korei (synod) w Seulu, na której przedstawiciele Kościoła w Korei oraz zamieszkanej przez Koreańczyków części Mandżurii, uchwalili m.in. utworzenie katechizmu narodowego[1].
Doceniając jego zasługi papież mianował go asystentem tronu papieskiego[a], a 31 stycznia 1923 od papieża Piusa XI otrzymał arcybiskupstwo tytularne Mopsuestii, 11 stycznia 1926 zmienione na tytuł arcybiskupa tytularnego Ratiarii. Od władz francuskich otrzymał Legię Honorową[1].
Wikariuszem apostolskim Seulu był do śmierci 22 stycznia 1933 (według innych źródeł zmarł rankiem 23 stycznia 1933), spowodowanej powikłaniami po zapaleniu oskrzeli[1][2].
Uwagi
edytuj- ↑ brak danych, w którym roku otrzymał ten tytuł, było to jednak przed lub jednocześnie z nominacją na arcybiskupa
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Gustave-Charles-Marie Mutel [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2023-08-14] (ang.).
- Bishop Gustave-Charles-Marie Mutel. GCatholic. [dostęp 2023-08-14]. (ang.).