Gunter Prus
Gunter herbu Prus (zm. 1232 w Wiedniu) – biskup płocki w 1223 i w latach 1227–1232, wcześniej kanonik płocki.
| ||
| Data śmierci | ||
|---|---|---|
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia |
1223 1227 (biskup płocki) | |
| Sakra biskupia |
brak danych | |
Historia
edytujGunter herbu Prus, kanonik i dziekan płocki. Po raz drugi został wybrany po śmierci Jana I Gozdawity przed 21 październikiem 1227 r. Uzyskał przywileje w diecezji od księcia Konrada Mazowieckiego, współpracował w zakładaniu zakonu Braci Dobrzyńskich. Zdecydowany przeciwnik Krzyżaków. Wystąpił zbrojnie przeciwko Prusom. Zmarł w Wiedniu i tam został pochowany w czasie podróży do Rzymu[1].
Jako elekt płocki wziął udział w wiecu książąt i biskupów w Gąsawie w listopadzie 1227 roku[2].
Według Encyklopedii Powszechnej S. Orgelbranda – Gunter, kanonik płocki, obrany 1223 r. biskupem płockim, przez skromność ustąpił stolicy biskupiej Janowi herbu Poraj. Po zgonie tego ostatniego obrany powtórnie 1227 r. zasiadł na stolicy biskupiej aż do śmierci w 1232 r. Sam wojował z sąsiadami swymi pogańskimi Prusakami. Później doradził Konradowi, ks. mazowieckiemu przywołać Krzyżaków i osadzić ich w ziemiach polskich[3].
Według Herbarza Polski Kaspra Niesieckiego – Gunter biskup Płocki, z kanonika tegoż miejsca, na tę godność zgodnie od kapituły obrany, i potwierdzony od arcybiskupa Gnieźnieńskiego w r. 1227. pomogła mu do tego siła jego modestya, z której lubo miał wielką cześć kanoników po sobie do tej infuły, przecież dla zgody, ustąpił jej był swemu antecessorowi Janowi. Ten widząc w jakiej oppressyi była jego dyecezya, od Prusaków na ten czas Poganów, gdy najeżdżali kraje tamte, i złupiwszy ze wszystkiego, ludzi jednych zabijali, drugich w niewolę zabierali, a co największa, że Konrad książę Mazowiecki, prawie się tem nic wzruszał na obronę poddanych swoich, choć się to w oczach jego działo; zebrawszy cos ludzi biskup, zdolnych do boju, mniejszemi potyczkami, wsciągnąwszy Prusaków rozboje, zamek Dzierzgowski, z którego najbardziej wycieczki czynili do księztwa Mazowieckiego, spędziwszy ztamtąd poganów, ludźmi swemi osadził; a żeby był i na potem drogę podobnych łotrostwom zagrodził, pochopem był Konradowi książęciu, aby był Krzyżaków, z Syryi niedawno od Saracenów rugowanych, sprowadził do Prus, co gdy się stało, biskup tymże Krzyżaków, wieś do stołu swego należącą w Chełmińskiej ziemi i z wyspą, nadał. Kościół też swój niemniej świętobliwie rządził przez pięć lat, aż jadąc w interesie duchownym do Rzymu, w Wiedniu przeszedł na wieczny spokój, w roku 1232. ciało jego tamże pogrzebiono. Łubieński, Długosz in Vitis Epise. Płocen[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Rys Historyczny Diecezji Płockiej - plock24.pl. (2012-11-18).
- ↑ Franciszek Piekosiński, Uwagi nad ustawodawstwem wiślicko-piotrkowskiem Króla Kazimierza Wielkiego, w: Rozpraw Wydziału Filozoficzno-Historycznego Akademii Umiejętności w Krakowie, t. XXVIII, Kraków 1891, s. 44 [252].
- ↑ S. Orgelbranda Encyklopedja powszechna z ilustracjami i mapami, tom VI, od litery G do Herburty. Wydawnictwo Towarzystwa Akcyjnego Odlewni Czcionek i Drukarni S. Orgelbranda Synów, Warszawa 1900 r. s. 425 (431). - Łódzka Regionalna Biblioteka Cyfrowa. (2012-11-18).
- ↑ Herbarz polski Kaspra Niesieckiego powiększony dodatkami z późniejszych autorów, rękopismów, dowodów urzędowych i wydany przez Jana Nep. Bobrowicza, tom VII. Lipsk 1841 r. s. 519-520. - Google books. (2012-11-18).