Grzmiąca (województwo zachodniopomorskie)

Grzmiąca
	wieś
	; Urząd Gminy
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Powiat	szczecinecki
Gmina	Grzmiąca
Liczba ludności	1348
Strefa numeracyjna	94
Kod pocztowy	78-450
Tablice rejestracyjne	ZSZ
SIMC	0306437
	Położenie na mapie gminy Grzmiąca Grzmiąca
	Położenie na mapie Polski Grzmiąca
	Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Grzmiąca
	Położenie na mapie powiatu szczecineckiego Grzmiąca
	53°50′11″N 16°26′06″E/53,836389 16,435000
	Multimedia w Wikimedia Commons

Grzmiąca (niem. Gramenz^[3]) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie szczecineckim w gminie Grzmiąca.

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Grzmiąca, następnie gminy Grzmiąca. W latach 1950–1998 wieś administracyjnie należała do województwa koszalińskiego. Miejscowość jest siedzibą gminy Grzmiąca.

Położenie

Grzmiąca położona jest na styku Pojezierza Drawskiego, Pojezierza Bytowskiego i Równiny Białogardzkiej, przez wieś przepływa Perznica będąca dopływem Parsęty.

Komunikacja

Grzmiąca jest położona na drodze wojewódzkiej nr 171. W miejscowości znajduje się również czynna stacja kolejowa, dawniej Grzmiąca była węzłem kolejowym, działały połączenia z Choszcznem przez Połczyn-Zdrój i z Korzybiem przez Bobolice.

Historia

Pruska pocztówka z Grzmiącej (Gramenz)

Centrum Grzmiącej

Podczas badań archeologicznych zlokalizowano w pobliżu wsi średniowieczną osadę słowiańską oraz miejsce pogańskiego kultu – znaleziono posążki, kamienie żarnowe i ofiarne. Pierwszy zapis o wsi Gramenz pochodzi z XV wieku, gdy tutejszy majątek ziemski stał się własnością rodu von Glasenappów. 26 sierpnia 1529 książęta pomorscy Jerzy I pomorski i Barnim IX Pobożny podpisali tzw. Traktat w Grzmiącej, wówczas Marchia Brandenburska zrzekła się pretensji zwierzchnich nad Pomorzem Zachodnim i uznała go jako lenno cesarskie, z prawem przejęcia sukcesji po ustaniu linii Gryfitów^[4]^[5]. Od XVIII wieku w okolicach istniały plantacje drzew morwowych, w 1830 Grzmiąca stała się własnością królewską. Rozpoczęto wówczas z powodzeniem hodowlę merynosów, których wełna była przetwarzana w lokalnych warsztatach tkackich. W 1878 powstało połączenie kolejowe ze Szczecinkiem i Białogardem, w 1897 z Bobolicami, a w 1903 z Połczynem-Zdrojem^[6]. Po 1945 powstał w Grzmiącej Rolniczy Zakład Doświadczalny^[7], w latach 60. XX wieku planowano rozwój przemysłu drzewnego i spożywczego^[8].

Architektura

Kościół Matki Bożej Królowej Polski w Grzmiącej, późnogotycki z 1600. W pobliżu okaz pomnikowego klonu pospolitego o obwodzie pnia w pierśnicy ok. 370 cm.
Zniszczony popałacowy park naturalistyczny o pow. 2,5 ha, w którym rośnie 20 gatunków drzew liściastych m.in. jesion wyniosły o obw. ok. 530 cm i chmielograb o obw. 420 cm. Na fundamentach dawnego pałacu von Glasenappów zbudowano budynek urzędu gminy.
Lodownia dworska z 1711 zbudowana z cegły i kamienia na planie koła ze stożkową kopułą.
Gorzelnia z drugiej połowy XIX wieku.
Kolejowa wieża ciśnień z końca XIX wieku z ośmiobocznym murowanym zbiornikiem wodnym.
Aleja wiązów o długości 250 metrów wzdłuż ulicy Kolejowej.

Ludzie związani z Grzmiącą

Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Grzmiącą (województwo zachodniopomorskie).

Zobacz też

Grzmiąca

Przypisy

↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 39915
↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 348 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262).
↑ J.W. Szymański, Książęcy ród Gryfitów, s. 240.
↑ CzesławC. Piskorski CzesławC., Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 146, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482 .
↑ Kosacki Jerzy, Kucharski Bogdan, Pomorze Zachodnie i Środkowe. Przewodnik, Sport i Turystyka, Warszawa 2001, s. 469–470, ISBN 83-7200-583-4.
↑ Vademecum turystyczne „Województwo koszalińskie” KAW „Prasa-Książka-Ruch, Warszawa 1978 s. 69.
↑ Czesław Piskorski, Pomorze koszalińskie, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1961, s. 186.

[prng-1] Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 39915

[2] Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 348 [zarchiwizowane 2022-10-26] .

[MP-3] Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262).

[Szym240-4] J.W. Szymański, Książęcy ród Gryfitów, s. 240.

[pomorze-5] CzesławC. Piskorski CzesławC., Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 146, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482 .

[kk-6] Kosacki Jerzy, Kucharski Bogdan, Pomorze Zachodnie i Środkowe. Przewodnik, Sport i Turystyka, Warszawa 2001, s. 469–470, ISBN 83-7200-583-4.

[vademecum-7] Vademecum turystyczne „Województwo koszalińskie” KAW „Prasa-Książka-Ruch, Warszawa 1978 s. 69.

[piskorski-8] Czesław Piskorski, Pomorze koszalińskie, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1961, s. 186.

[3]

[2]

[1]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]