Gruczoł jarzmowy
Gruczoł jarzmowy, dawniej ślinianka oczodołowa[1] (łac. glandula zygomatica[2]) – gruczoł ślinowy występujący u drapieżnych[1].
Gruczoł jarzmowy jest ślinianką surowiczo-śluzową[1] (produkuje wydzielinę i surowiczą, i śluzową).
U innych ssaków gruczołu jarzmowego nie wyróżnia się. Odpowiadają mu u nich gruczoły policzkowe górne, zwane też szczękowymi[2].
Jest to zwarty gruczoł. Leży on w okolicy łuku jarzmowego, po jego stronie wewnętrznej, blisko okostnej pokrywającej kości oczodołu[1], w dolnej jego części[2].
Gruczoł ten posiada nie 1, ale aż 4–5 przewodów wyprowadzających, jednakże 1 z nich góruje swymi rozmiarami nad pozostałymi. Dlatego też nazywa się go przewodem gruczołu jarzmowego większym. Ujścia przewodów wyprowadzających znajdują się w przedsionku jamy ustnej, w okolicy ostatniego z trzonowców[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Krysiak i Świeżyński 2012 ↓, s. 70.
- ↑ a b c Krysiak i Świeżyński 2012 ↓, s. 43.
Bibliografia
edytuj- Kazimierz Krysiak, Krzysztof Świeżyński: Anatomia zwierząt. T. 2: Narządy wewnętrzne i układ krążenia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16755-4.
