Grotnik
Grotnicy – grupa książęcej ludności służebnej okresu wczesnopiastowskiego, która wyrabiała żelazne groty do strzał i zapewne do włóczni[1][2]. Wyodrębniła się ona z grupy kowali[1].
Określenie to zachowało się w nazwie miejscowej Grotniki, którą nosi w Polsce kilka osad, leżących w sąsiedztwie starych i ważnych grodów[1][2].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c Gąsiorowski 1972 ↓.
- ↑ a b Malec 2003 ↓.
Bibliografia
edytuj- Antoni Gąsiorowski: Grotnicy. W: Mały słownik kultury dawnych Słowian. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1972, s. 131–132.
- Grotniki. W: Maria Malec: Słownik etymologiczny nazw geograficznych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 91–92. ISBN 83-01-13857-2.